Τελευταία η προπαγάνδα της άρχουσας τάξης και των επιτελείων της επιμένει να ασκεί κριτική στο ΚΚΕ, ότι διακατέχεται από σύνδρομα απομόνωσης και ότι στο όνομα της ιδεολογικής του καθαρότητας, αρνείται συμμετοχή σε κυβερνητικούς συνασπισμούς, άρα δε συμβάλλει στη λύση λαϊκών προβλημάτων. Αφήνει πεδίον δόξης λαμπρό σε μονοκομματικές κυβερνήσεις να αποφασίζουν και να εκτελούν ανεμπόδιστα αυτά που το ΚΚΕ, όντας «έξω από το παιχνίδι» και άρα εκ του ασφαλούς, θα έρθει μετά να καταγγείλει. Στα πλαίσια αυτά - διατείνονται οι φορείς τέτοιων αντιλήψεων - το ΚΚΕ αποκηρύσσει κάθε πρόταση συνεργασίας γι'αυτό η πολιτική του είναι αδιέξοδη.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Κι αν όντως η πολιτική του ΚΚΕ είναι αδιέξοδη, πέρα κι έξω από την κοινωνική πραγματικότητα, γιατί ενοχλεί τα αστικά επιτελεία; Ενδιαφέρονται μήπως για την αλλαγή της εφαρμοζόμενης πολιτικής (και σε ποια κατεύθυνση;), την οποία εμποδίζει η ταχτική του ΚΚΕ, ή τους έπιασε ο πόνος για την ικανοποίηση των λαϊκών συμφερόντων;

Οι τιμητές του «απομονωτισμού» του ΚΚΕ θα ήθελαν πολύ να το δουν ομοτράπεζο των πολιτικών εκπροσώπων και κυβερνητικών σχημάτων τύπου Κεντροαριστεράς. Ας υποθέσουμε όμως ότι επιτυγχάνεται μια τέτοια συνεργασία μεταξύ π.χ. ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ. Θα μπορούσε και σε ποιο βαθμό το ΚΚΕ να εκτρέψει σε φιλολαϊκή κατεύθυνση την αντιδραστική πολιτική ενός κόμματος, που ο βίος και η πολιτεία του έχουν σημαδευτεί από ενεργότατη συμμετοχή σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ενός κόμματος που στρατηγική του επιλογή και επιδίωξη είναι να δένεται όλο και πιο ασφυκτικά με τα οικονομικά και στρατιωτικά ιμπεριαλιστικά κέντρα και ενώσεις; Αλλωστε ήδη σήμερα υπάρχει συσσωρευμένη διεθνής εμπειρία που αποδεικνύει του λόγου το αληθές... Τα παραδείγματα της Γαλλίας ή της Ιταλίας. Εκεί όπου οι υψηλές προσδοκίες «αριστερών» κομμάτων, πως συγκυβερνώντας με τους σοσιαλδημοκράτες και συμμετέχοντας στη διαχείριση του συστήματος θα το βελτίωναν, διαψεύστηκαν παταγωδώς, διαψεύδοντας ταυτόχρονα τις λαϊκές ελπίδες, που τα ίδια είχαν καλλιεργήσει.

Ο λαός χρειάζεται κυβέρνηση που θα εφαρμόζει φιλολαϊκή πολιτική, σε ευθεία αντίθεση με τη σημερινή που υπηρετεί το μεγάλο κεφάλαιο και τα κέρδη του. Θα βρίσκεται στην αντίπερα όχθη των επιλογών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ. Θα οργανώνει τη λαϊκή οικονομία, με ένα λαϊκό δημόσιο τομέα οικονομίας, που ο πλούτος θα 'ναι παλλαϊκή ιδιοκτησία. Γιατί μόνο έτσι μπορούν να διασφαλίζονται τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων για τη δική τους ευημερία. Αλλά το ΚΚΕ θεωρεί ότι αυτή πολιτική διέξοδος, η μόνη προς όφελος του λαού δεν είναι μια απλή και εύκολη υπόθεση κυβερνητικής αλλαγής που θα προκύψει μάλιστα από μια συγκόλληση σε επίπεδο κορυφών του ΚΚΕ με άλλα κόμματα. Μια τέτοια κυβέρνηση απαιτεί να είναι στην εξουσία ο λαός. Που με τη σειρά του απαιτεί, η όποια συνεργασία σε επίπεδο κορυφών να εκφράζει τη λαϊκή συμμαχία σ' αυτή τη βάση. Αυτή την προοπτική επιδιώκει το ΚΚΕ με την πολιτική του λαϊκού κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης, τη διεκδικεί και παλεύει σ' αυτή την κατεύθυνση.

Η αντίληψη που σκόπιμα προβάλλουν, για άρνηση σύμπραξης του ΚΚΕ με άλλες δυνάμεις, για τη μη επίτευξη της κοινής δράσης, αποσιωπά το γεγονός ότι ήδη το ΚΚΕ συνεργάζεται στο μαζικό κίνημα, σε διάφορα μέτωπα πάλης, με την Κομμουνιστική Ανανέωση, το ΔΗΚΚΙ, άλλους κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες από άλλα κόμματα (πχ ΠΑΜΕ,«Δημοκρατική συσπείρωση για τις λαϊκές ελευθερίες και την αλληλεγγύη», «Κέντρο αντιΝΑΤΟικής δράσης στα Βαλκάνια» κλπ). Αλλά το αποσιωπούν γιατί απεχθάνονται μετά βδελυγμίας τις συμμαχίες εκείνες που διαμορφώνονται στη βάση, μέσα στο λαό, σε συνθήκες αγωνιστικής ανάτασης και όχι μόνο, μιας και αυτές ακριβώς τις συμμαχίες και τη δυναμική που περικλείουν απεύχονται.Η συσπείρωση και κοινή δράση για να 'ναι αποτελεσματική, για τις λαϊκές διεκδικήσεις και συμφέροντα δεν μπορεί να γίνεται γενικά και αόριστα «στο πρόβλημα» ή σε οποιαδήποτε «κοινή βάση». Για να είναι πραγματικά αποτελεσματική, πρέπει να κατευθύνεται ενάντια στην πολιτική της άρχουσας τάξης, των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Αυτές τις συμμαχίες επιδιώκει με κάθε δυνατό τρόπο το ΚΚΕ.

Στην πάλη κατά των επιλογών και αποφάσεων της ΕΕ και του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ, που στρέφονται κατά των συμφερόντων του ελληνικού λαού, κατά των ευρωπαϊκών λαών και των λαών σε όλο τον κόσμο, που στηρίζουν την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, τη ληστεία του πλούτου των λαών, που επιτίθενται στα δημοκρατικά δικαιώματα, στα κυριαρχικά δικαιώματα χωρών, στο δικαίωμα κάθε λαός να αποφασίζει για το παρόν και το μέλλον του.

Στον αγώνα ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στις πολυεθνικές ΝΑΤΟικές δυνάμεις και τον «Ευρωστρατό», τους «μισθοφόρους» και τη μετατροπή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε μισθοφορικές. Για να φύγουν οι βάσεις και τα πυρηνικά, ενάντια στην αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Ελλάδας στο Αιγαίο.

Στηρίζει το μέτωπο της υπεράσπισης των δημοκρατικών ελευθεριών, του δικαιώματος στην απεργία, ενάντια στην πολιτική του αυταρχισμού και της καταστολής, των αντιδημοκρατικών νόμων και «τρομονόμων».

Επιμένει στη συσπείρωση και κοινή δράση για τα δικαιώματα της μικρομεσαίας αγροτιάς μαζί με τους εργάτες γης, ενάντια στις κατευθύνσεις της ΕΕ, της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) και των ιμπεριαλιστικών συμφωνιών στα πλαίσια του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ). Το ίδιο και για τα προβλήματα και τις ανάγκες των μικροαστικών στρωμάτων της πόλης που προκύπτουν από τη συγκέντρωση κεφαλαίου και της παραγωγής.

Επιδιώκει την πιο πλατιά συσπείρωση και κοινή δράση πάνω σε στόχους και διεκδικήσεις που απορρέουν απ' αυτά τα μέτωπα πάλης. Αλλά δεν μπορεί για παράδειγμα να υπάρξει κοινή δράση με δυνάμεις που καταγγέλλουν τη ΝΑΤΟική δράση στα Βαλκάνια, αλλά δε συμφωνούν με την «επιστροφή του ελληνικού στρατού από τα ξένα εδάφη» ή στηρίζουν το ιμπεριαλιστικό «Σύμφωνο Σταθερότητας». Δεν μπορεί να υπάρξει κοινή δράση για διεκδίκηση του 35ωρου με δυνάμεις που συμφωνούν με τις ελαστικές μορφές εργασίας και τη μερική απασχόληση.

Η προβολή της λογικής για συμβολή του ΚΚΕ σε κυβερνητικά σχήματα, προκειμένου να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής του λαού, να λυθούν τα προβλήματά του, επιδιώκει να περάσει το μήνυμα ότι η διαχείριση του συστήματος για τη βελτίωσή του είναι μονόδρομος. Αλλά αυτή η ταχτική σημαίνει υποταγή του λαού στην πολιτική της άρχουσας τάξης.