«Από εκεί και πέρα, βέβαια, η ύπαρξη της Χρυσής Αυγής είναι αποτέλεσμα και της απουσίας ενός νόμου περί πολιτικών κομμάτων. Γιατί, δηλαδή, μας σοκάρει ότι ο Ν. Μιχαλολιάκος χλευάζει το δημοκρατικό πολίτευμα από τις Θερμοπύλες, όταν η Αλέκα Παπαρήγα δηλώνει από το βήμα της Βουλής ότι το κόμμα της δεν αναγνωρίζει το Σύνταγμα; Ειλικρινά, δεν βλέπω σε τι διαφέρει, επί της ουσίας, ένα φασιστικό κόμμα που αναλαμβάνει αυθαιρέτως αστυνομικά καθήκοντα στα πανηγύρια από ένα λενινιστικό που εμποδίζει την είσοδο της τρόικας στο υπουργείο Εργασίας - και τα δύο περιφρονούν εξίσου τη νομιμότητα. Αν μας ενοχλούν παρόμοια φαινόμενα, είναι ίσως καιρός να σκεφθούμε μήπως πρέπει να θεσπισθεί νόμος περί κομμάτων, στο πρότυπο του γερμανικού, που θα θέτει τον σεβασμό του δημοκρατικού καθεστώτος (του χειρότερου, αν εξαιρέσει κανείς όλα τα υπόλοιπα, για να θυμηθούμε τον Τσόρτσιλ) ως προϋπόθεση για τη νόμιμη λειτουργία οιουδήποτε κόμματος. Εκτός αν προτιμάμε να περάσουμε πρώτα από τη φάση της Βαϊμάρης». Αυτά γράφει ο Κασιμάτης στη χτεσινή «Καθημερινή».

Ο γνωστός για τον αντικομμουνισμό του αρθρογράφος, δεν διεκδικεί βέβαια την πατρότητα του αντιδραστικού ιδεολογήματος περί ταύτισης του ναζισμού με τον κομμουνισμό. Απλά το αναπαράγει, θέλοντας να πετύχει μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: Από τη μια να κουκουλώσει το γεγονός ότι η «Χρυσή Αυγή» είναι γέννημα - θρέμμα του αστικού συστήματος, το οποίο και ο ίδιος υπηρετεί και θέλει να θωρακίσει. Από την άλλη, να συκοφαντήσει το ΚΚΕ, το οποίο τους κάθεται στο στομάχι επειδή είναι το μόνο κόμμα που οργανώνει με ταξικούς όρους την άμυνα των εργαζομένων στα βάρβαρα μέτρα και λέει ότι για να δει χαΐρι ο λαός πρέπει να κατευθύνει τη μαζική πολιτική πάλη του στην ανατροπή της αστικής εξουσίας.