Καταθέτοντας ξανά διαπιστευτήρια στους αστούς, έφτασε να αποκηρύξει τη μορφή πάλης που κατεξοχήν τους πονάει, την οργάνωση και τη δράση στους τόπους δουλειάς, την ώρα μάλιστα που οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα δίνουν μάχη για την οργάνωση γενικής απεργίας!
Δήλωσε: «Είχα μια συζήτηση με κάποιους εκπαιδευτικούς. Αριστερούς εκπαιδευτικούς. Από αυτούς που έχουμε δει να τσεκουρώνονται οι μισθοί τους (...) Εβλεπαν με επιφυλακτικότητα την προκήρυξη νέων απεργιών, όταν γνωρίζουν ότι τα 30, τα 40 και τα 50 ευρώ που θα χάσουν συμμετέχοντας, δεν είναι κάτι το αμελητέο πλέον. Αρα, λοιπόν, ίσως πρέπει να βρούμε και άλλους τρόπους. Ισως θα πρέπει να βρούμε, ιδιαίτερα σε τομείς όπως η Εκπαίδευση, η Υγεία, οι κοινωνικές υπηρεσίες, να λειτουργούμε (...) και το βράδυ ή το απόγευμα να είμαστε εκείνοι, οι οποίοι θα κατεβαίνουμε στους δρόμους, θα διαδηλώνουμε και θα δημιουργούμε μια άνευ προηγουμένου πολιτική και κοινωνική πίεση για να ανατραπεί αυτή η πολιτική»!
Αυτό που στην πραγματικότητα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ στους εργαζόμενους είναι να διαμαρτύρονται με τρόπο που δε θα θίγει τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, ούτε θα ασκεί καμία ουσιαστική πίεση. Η πρόταση αυτή, σε συνδυασμό με το περιεχόμενο που ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να έχουν οι αγώνες, να αποτελέσουν δηλαδή μοχλό πίεσης για αλλαγή φρουράς στην κυβερνητική εξουσία, δεν υπονομεύει απλά την αποτελεσματικότητά τους, αλλά οδηγεί ευθέως στην ενσωμάτωση, στην υποταγή και την ηττοπάθεια.