«Η δική μας τέχνη δεν αρκείται στην αναγνώριση της πραγματικότητας. Ο σύγχρονος ρόλος της Τέχνης και των καλλιτεχνών» ήταν το θέμα συζήτησης και προβληματισμού νέων καλλιτεχνών - σπουδαστών και φίλων της ΚΝΕ, στην εκδήλωση που οργάνωσε την Τετάρτη το βράδυ στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών η Τομεακή Οργάνωση Καλλιτεχνών της ΚΝΕ.

Στην εκδήλωση - που εντάσσεται στη δράση του Πολιτιστικού Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ και αποτελεί συνέχεια της παρέμβασης του Κόμματος στον Πολιτισμό και στο κίνημα των καλλιτεχνών - οι νέες και νέοι εξέφρασαν τον προβληματισμό με ερωτήσεις που έθεσαν και αφορούσαν στην αποστολή της Τέχνης και των καλλιτεχνών, τη σχέση τους με τη ζωή και το εργατικό κίνημα.

Η Ελένη Μηλιαρoνικολάκη (μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη στον Πολιτιστικού Τμήματος της ΚΕ), στην εισήγησή της, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στην πραγματική λειτουργία της Τέχνης και το «λόγο» της ως δημιουργικής κοινωνικής εργασίας. Για τον Πολιτισμό στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό. Στη συνάντηση της Τέχνης με την κομμουνιστική θεωρία.

Αναφερόμενη στην ευθύνη των καλλιτεχνών για την αλλαγή του κόσμου και την απαλλαγή του ανθρώπου από φυσικούς - κοινωνικούς - πνευματικούς καταναγκασμούς, η Ελ. Μηλιαρονικολάκη σημείωσε ότι για να επέλθει ο πρακτικός μετασχηματισμός του κόσμου χρειάζεται προετοιμασία των υποκειμενικών προϋποθέσεων, στην οποία μεγάλο μέρος ευθύνης έχουν και οι καλλιτέχνες. Τον καπιταλιστή, όπως είπε, η δύναμη που τον κινεί είναι η δίψα του για το κέρδος. Πουλά ακόμα και το σκοινί που θα τον κρεμάσουν. Τους εργάτες, τους βιοπαλαιστές, τους φτωχούς η δύναμη που μπορεί να τους κινήσει είναι η ανάγκη τους να απαλλαγούν από την εκμετάλλευση, ο πόθος τους για δίκιο και ευτυχία. Για να αποκτήσουν αυτή τη δύναμη - είπε - προϋπόθεση είναι να συνειδητοποιήσουν τις πραγματικές αιτίες των δεινών τους, αλλά και τη δύναμη που έχουν για να τις ανατρέψουν.

«Ο ρόλος του καλλιτέχνη σήμερα είναι αυτός: Να γίνει καλλιτεχνικός κήρυκας της ιστορικά χρήσιμης αλήθειας. Της αλήθειας που θα βοηθήσει τους ανθρώπους να καταλάβουν πώς θα πρέπει να συμπεριφερθούν για να ανατρέψουν τη σημερινή βαρβαρότητα, να εξανθρωπίσουν τη ζωή, να γίνουν συνδιοργανωτές της δράσης όλων των ανθρώπων», τόνισε η ομιλήτρια.

Οσον αφορά στο ρόλο της Τέχνης, η Εύα Μελά (μέλος του Πολιτιστικού Τμήματος της ΚΕ, πρόεδρος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας), είπε ότι η Τέχνη πρέπει να διαμορφώνει ανθρώπους με κριτήρια, γιατί μόνον έτσι μπορούν να αντισταθούν και να παρεμβαίνουν στην πραγματικότητα. Η Τέχνη είναι «μία μορφή κοινωνικής συνείδησης», που εμπεριέχει την εργασία, αλλά και μπορεί να συμβάλλει στην κοινωνική εξέλιξη προς τα μπρος. Σημείωσε ότι στην Τέχνη υπάρχουν τομείς που ο προορισμός, ο προοδευτικός προσανατολισμός είναι σαφής. Αυτό αφορά κυρίως στις Τέχνες που πραγματεύονται έννοιες όπως η ποίηση, η λογοτεχνία, το θέατρο, το τραγούδι. Πολλές φορές η σχέση περιεχομένου - μορφής, πρόσθεσε, είναι διαλεκτικά δεμένη. Οταν, όμως, η μορφή δεν μπορεί να αποδοθεί, δε θα συνεπάρει κανένα, άρα δεν θα μπορεί να επιτελέσει το ρόλο του.

Η Ε. Μελά σχετικά με τη σχέση Τέχνης - Παιδείας επισήμανε ότι η αισθητική αγωγή διώχνεται από την εκπαίδευση. Φέρνοντας ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από την προσωπική της πείρα τόνισε: «Οταν σχεδιάζω ένα πρόσωπο, αρχίζω όχι απλώς να κοιτάζω το πρόσωπο, αλλά να το παρατηρώ. Και παρατηρώντας βλέπω. Και βλέποντας διακρίνω. Και διακρίνοντας συγκρίνω. Και συγκρίνοντας αξιολογώ. Και αξιολογώντας επιλέγω. Το αποτέλεσμα του έργου μου είναι η "πρότασή" μου για την ερμηνεία της πραγματικότητας. Αρα ο άνθρωπος που έχει αυτή την επαφή μπαίνει στη διαδικασία να παρατηρήσει το περιβάλλον του, τον κόσμο. Να τον κρίνει, να συγκρίνει τα πράγματα, να τα αξιολογήσει και να επιλέξει. Η αστική τάξη με την πολιτική της επιχειρεί να περιορίσει αυτή τη διαδικασία από την ανθρώπινη προσωπικότητα, αντικαθιστώντας την πραξιακή σχέση του μαθητή με την Τέχνη. Ηδη, αυτό φαίνεται μέσα από το λεγόμενο "ψηφιακό σχολείο". Εκεί υπάρχει η έννοια της Τέχνης, όχι όμως ως πραξιακή σχέση του παιδιού με την Τέχνη, αλλά μόνον ως θεωρία , ξεκομμένη από την πράξη, είτε ως χειροτεχνία. Οταν, λοιπόν, λείπει το αναγκαίο τρίπτυχο θεωρία - πράξη - συνείδηση, τότε το παιδί, ο άνθρωπος διαμορφώνεται εντός περιορισμένου χώρου».