Σε ενέσεις αισιοδοξίας για το κράτος που, δήθεν, τώρα πια θα πληρώσει αυτά που χρωστάει, κατέφυγαν και χτες αρκετά πρωτοσέλιδα. Στις μέσα σελίδες, όμως, ο αναγνώστης που μπορούσε να διαβάσει λίγο κάτω από τις λέξεις, μάθαινε ότι «άνθρακες ο θησαυρός» για όσους περιμένουν δυο και τρία χρόνια για να εισπράξουν κουρεμένα τα «εφάπαξ» για τα οποία έχουν πληρώσει χοντρά μια ζωή. Ειδικά όσοι έσπευσαν να κάνουν χαρτιά για σύνταξη και περιμένουν μήνες και μήνες χωρίς δεκάρα, όλα μαρτυρούν πως θα περιμένουν πολύ, μα πάρα πολύ ακόμα.

Ακόμα «καλύτερα», δηλαδή, «να τους κλαίν' κ' οι ρέγγες», είναι τα πράγματα για όσους πίστεψαν στο παραμύθι περί «νοικοκυρέματος». Εννιά δισεκατομμύρια ευρώ εισφέρουν κάθε χρόνο στο δημόσιο ταμείο οι μισθωτοί με τους φόρους τους. Τώρα θα πρέπει να πληρώσουν κι άλλα.

Το ωραίο του πράγματος, ως προς την αστική προπαγάνδα, είναι πως αυτοί ακριβώς που μέχρι τώρα αξίωναν να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή και έδειχναν τους μισθωτούς ως φοροφυγάδες, τώρα, μετά την αποκάλυψη της νέας φορολεηλασίας, εμφανίζονται να προσφέρουν λύσεις στους μισθωτούς για να την σκαπουλάρουν, δήθεν, από την πρόσθετη φορολογία. Πρόκειται για στήσιμο νέας απατεωνιάς, από την οποία ο μισθωτός θα βγει και πάλι ζημιωμένος: Ο «Σκάι» πρότεινε χτες σε όσους διατηρούν ακόμα έναν αξιοπρεπή μισθό να συμφωνήσουν με τ' αφεντικό τους στην μετατροπή της σύμβασης από «εξαρτημένης εργασίας» σε «αυτοαπασχόληση». Δηλαδή, να πληρώνονται οι εργαζόμενοι με τα περίφημα «μπλοκάκια». Αυτό οδηγεί σε απαλλαγή του εργοδότη από τις ασφαλιστικές εισφορές με αντάλλαγμα για το μισθωτό τη φορολόγησή του με μικρότερη κλίμακα ως αυτοαπασχολούμενου.

Για τον εργάτη, η λύση βρίσκεται εντελώς αλλού! Ούτε βήμα πίσω απ' ό,τι έχει κατακτήσει (η ασφάλιση είναι κατάκτηση), ούτε βήμα πίσω στους μισθούς (είναι κρίσιμο ζήτημα η αρπαγή έστω κι ενός σεντς από το μισθό του εργάτη υπέρ του ταμείου του καπιταλιστή. Ηδη αρπάζουν πολλά από την απλήρωτη δουλειά, αρπάζουν πολλά από τους κομμένους μισθούς, αρπάζουν πολλά από την αυξημένη φορολογία). Και παράλληλα πρέπει με την πάλη του να ορθώνει όσο το δυνατόν περισσότερα εμπόδια στην καπιταλιστική ανάκαμψη. Η πρόταση πάλης για τις συμβάσεις που κατέθεσε προχτές το ΠΑΜΕ δείχνει το δρόμο.

Το καταλαβαίνουν πια ακόμα και οι Αμερικανοί εργάτες που - έναν αιώνα μετά τους μεγάλους αγώνες τους για την κατοχύρωση στοιχειωδών δικαιωμάτων - ανακαλύπτουν και πάλι απ' την αρχή ότι είναι δικαίωμα το να οργανώνεται ο εργάτης, είναι αναγκαίος ο αγώνας για την απόσπαση μέρους της υπεραξίας που αρπάζει ο καπιταλιστής.

Στο μεταξύ, στη χώρα μας, με σύμμαχο τον κυβερνητικό κι εργοδοτικό συνδικαλισμό, η τρικομματική κυβέρνηση αφαιρεί ένα προς ένα δικαιώματα που έχουν πίσω τους αγώνες κι αγώνες. Η νέα εγκύκλιος του ΙΚΑ με υπογραφή Ρ. Σπυρόπουλου στέλνει αναγκαστικά στα 67 όσους, παρότι δικαιούνται να βγουν με μειωμένη σύνταξη σήμερα, δεν μπορούν στην πράξη να το κάνουν καθώς οι περικοπές ακόμα και σ' αυτό το ποσό της μειωμένης σύνταξης θα είναι τόσες που ούτε με επίδομα «άπορης κορασίδας» δε θα μοιάζει στο τέλος.

Στη μεγάλη εικόνα, ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός οξύνεται σε επίπεδα εξαιρετικά επικίνδυνα πλέον, καθώς κάθε ελπίδα για ανάκαμψη φαίνεται πως διαρκώς εξανεμίζεται και το σύστημα βρίσκεται εγκλωβισμένο στις αξεπέραστες αντιφάσεις του. Οσο πληθαίνουν οι φωνές που υποδεικνύουν ως λύση την καταφυγή σε μέτρα βγαλμένα από τη δοκιμασμένη συνταγή του Κέινς (π.χ. να κόψει χρήμα το κράτος για να τροφοδοτήσει τη ζήτηση), τόσο περισσότερο η ίδια η συνταγή - εκεί όπου ακόμα πλευρές της εφαρμόζονται, όπως στις ΗΠΑ - «φωνάζει» πως δεν υπάρχει λύση χωρίς καταστροφή κεφαλαίου, αλλά και τότε ακόμα δεν υπάρχει λύση, γιατί το σύστημα έχει ήδη εξαντλήσει τα όριά του.

Η ανάκαμψη, που εδώ και μήνες τη βλέπουν να έρχεται, καταγράφεται ήδη ως επελαύνουσα νέα ύφεση. Οι εκτιμήσεις του ΟΟΣΑ δεν αφήνουν περιθώρια να περάσει καμία αχτίνα φωτός.

Για το εργατικό κίνημα έχει έρθει από καιρό ...ο καιρός για ένταση της πάλης που θα ανοίγει άλλους δρόμους, πέρα κι έξω από το στενό κορσέ της καπιταλιστικής ανάπτυξης.