Το θεμελιώδες όπλο της, τον εποικισμό, επιστράτευσε η ισραηλινή ηγεσία για να «εκδικηθεί» την έστω και συμβολική αναβάθμιση του νομικού καθεστώτος της Παλαιστίνης από «οντότητα» σε «κράτος μη μέλος - παρατηρητής» της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Η νέα αυτή ιδιότητα δε διασφαλίζει στην Παλαιστίνη δικαίωμα ψήφου στη Γενική Συνέλευση, ούτε δικαίωμα υποψηφιότητας για όργανα του ΟΗΕ, δεν αλλάζει την καθημερινότητα στα παλαιστινιακά εδάφη, ούτε ανατρέπει την ισραηλινή κατοχή. Αποτελεί όμως μια, σε διπλωματικό επίπεδο, αναγνώρισή της υπό τον όρο του «κράτους» και της δίνει τη δυνατότητα να συμμετάσχει σε μια σειρά από υπηρεσίες του ΟΗΕ, όπως είναι το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, όπου μπορεί να προσφύγει και να εγκαλέσει τις ισραηλινές κυβερνήσεις για αδιάκοπες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου.

Η ισραηλινή κυβέρνηση είχε απειλήσει απροκάλυπτα ότι θα προχωρήσει σε αντίμετρα στην περίπτωση που η Παλαιστινιακή Αρχή επιμείνει στη διπλωματική εκστρατεία στον ΟΗΕ. Εκτός από το γνωστό εκβιασμό του οικονομικού στραγγαλισμού -τον οποίο παγίως χρησιμοποιεί και τώρα υλοποιεί παρακρατώντας φόρους και τέλη ύψους 100 εκατομμυρίων δολαρίων το μήνα που πρέπει να παραδοθούν στην Παλαιστινιακή Αρχή- η ισραηλινή ηγεσία απειλούσε ακόμη και με «κατάλυση της Παλαιστινιακής Αρχής». Η απόφαση επέκτασης υπαρχόντων εποικισμών τόσο στη Δυτική Οχθη όσο και στην ανατολική Ιερουσαλήμ κατά χιλιάδες κατοικίες, αλλά και η έναρξη συζήτησης για ανέγερση νέου εποικισμού ακόμη και στη λεγόμενη ζώνη Ε1, κάτι που θα αποκλείσει την πρόσβαση στον Παλαιστινίων στην ανατολική Ιερουσαλήμ που διεκδικούν ως πρωτεύουσα του κράτους τους, υπό μία έννοια αποτελεί πρακτικά κατάλυση της Παλαιστινιακής Αρχής, αφού δε θα έχει λόγο ύπαρξης.

Οι εποικισμός ξεκίνησε αμέσως μετά την επιβολή της κατοχής, το 1967, και συνεχίζεται απρόσκοπτα μέχρι σήμερα. Η επιλογή της γης που προσαρτάται για τους εποικισμούς γίνεται με διάφορα προσχήματα. Ορισμένες φορές χρησιμοποιείται το πρόσχημα της πρότερης ύπαρξης στο συγκεκριμένο σημείο εβραϊκών πόλεων κατά την περίοδο της βρετανικής αποικιοκρατίας, π.χ. το Γκους Ετζιόν, ή η βιβλική παράδοση περί εβραϊκής παρουσίας, όπως στη Χεβρώνα. Οι περισσότεροι εποικισμοί ανεγέρθηκαν πάντως με το απροκάλυπτα κυνικό κριτήριο του πώς θα δημιουργηθούν τέτοια δεδομένα που να καθιστούν αδύνατη την ίδρυση βιώσιμου ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.

Το 2005 ο ισραηλινός στρατός αποχώρησε από τη Λωρίδα της Γάζας εγκαταλείποντας τους εκεί 21 εποικισμούς που διατηρούσε επί 38 χρόνια και απομακρύνοντας 8.500 εποίκους που καθιστούσαν την καθημερινότητα περισσότερων από 1,5 εκατομμυρίων Παλαιστινίων κόλαση (καθώς περιορίζονταν στο 40% του εδάφους της Λωρίδας). Εκτοτε, ο εποικισμός αφορά τη Δυτική Οχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Σήμερα, σε αυτό το κατεχόμενο παλαιστινιακό έδαφος, καταμετρούνται περίπου 121 εποικισμοί, όπου κατοικούν συνολικά 472.000 έποικοι μεταξύ περίπου 2,5 και πλέον εκατομμυρίων Παλαιστινίων (περίπου 200.000 στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και 271.400 στη Δυτική Οχθη με βάση στοιχεία του 2010). Εξ αυτών, στόχος είναι οι 385.000, τουλάχιστον, δηλαδή περίπου 80 εποικισμοί, να συμπεριληφθούν στην ισραηλινή πλευρά του διαχωριστικού τείχους που ανεγείρεται εδώ και εννιά χρόνια, όποτε αυτό ολοκληρωθεί. Το ποσοστό αύξησης του πληθυσμού στους εποικισμούς εκτιμάται μεταξύ 4% - 6% ετησίως, την τελευταία 20ετία, ενώ την ίδια στιγμή εντός Ισραήλ, το ποσοστό ετήσιας πληθυσμιακής αύξησης εκτιμάται στο 1,5%.

Οι εποικισμοί καλύπτουν το 3% της Δυτικής Οχθης. Εντούτοις, περικυκλωμένοι από πολύ μεγάλες «ζώνες ασφαλείας» αλλά και από ένα εκτενές οδικό δίκτυο, προκειμένου να επικοινωνούν μεταξύ τους και με το Ισραήλ χωρίς να έρθουν σε επαφή με τον παλαιστινιακό «περίγυρο», φτάνουν τελικά να ελέγχουν περισσότερο από το 40% του παλαιστινιακού εδάφους. Τον Αύγουστο του 2008, υπολογιζόταν ότι το εποικιστικό οδικό δίκτυο άγγιζε τα 794 χιλιόμετρα και επεκτεινόταν διαρκώς. Επιπλέον, διαθέτει «ζώνη ασφαλείας» εκατέρωθεν, έκτασης 50 - 70 χιλιομέτρων, όπου δεν επιτρέπεται κανενός είδους κατασκευή, και επί της ουσίας ούτε καλλιέργεια!

Εννοείται ότι οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν δικαίωμα χρήσης των δρόμων αυτών. Χρησιμοποιούν άλλους δρόμους, που εκτείνονται σε μόλις 40 χιλιόμετρα και περιλαμβάνουν 44 σήραγγες και γέφυρες, προκειμένου να μην «έρχονται καν κοντά» στους εποικισμούς!

Η επιλογή των τόπων όπου ανεγείρονται οι εποικισμοί είναι μια πολύ καλά μελετημένη διαδικασία και σε καμία περίπτωση τυχαία. Οι περισσότεροι βρίσκονται σε «στρατηγικό» σημείο, δηλαδή στην κορυφή λόφων και έχουν ανεγερθεί στο τμήμα εκείνο του εδάφους της Δ. Οχθης που θεωρείται το πλέον πλούσιο, από γεωργική άποψη, το οποίο έχει προσαρτηθεί. Αιωνόβιοι ελαιώνες ξεριζώθηκαν και καλλιέργειες καταστράφηκαν ή απλώς «πέρασαν» στους νέους ιδιοκτήτες τους. Τεράστιες εκτάσεις γης παραμένουν αναξιοποίητες επειδή αποτελούν «ζώνες ασφαλείας» και δρόμους εποίκων. Αλλά ακόμη και σε ό,τι τους έχει απομείνει από πλευράς αγροτικών καλλιεργειών, οι Παλαιστίνιοι συχνά δεν μπορούν να προσεγγίσουν λόγω των βίαιων επιθέσεων των εποίκων, οι οποίες γίνονται μπροστά στα μάτια του αμέτοχου ισραηλινού στρατού. Ενδεικτικό είναι ότι το 80% - 90% των καταγγελιών τέτοιων επιθέσεων, δεν εξετάζεται ποτέ από την ισραηλινή αστυνομία, που θεωρείται αρμόδια!

Οι υδάτινοι πόροι είναι ένας ακόμη παράγοντας με βάση τον οποίο επιλέγονται τα σημεία ανέγερσης των εποικισμών. Σε μια περιοχή, όπου ήδη παρατηρείται σημαντικό πρόβλημα λειψυδρίας, η διαχείριση των υδάτινων πόρων χρησιμοποιείται από την ισραηλινή κατοχή ως «όπλο» διατήρησης και ενίσχυσής της. Το γεγονός ότι τα κυριότερα αποθέματα νερού της Δυτικής Οχθης βρίσκονται στο ορεινό υδροφόρο στρώμα που διατρέχει το υπέδαφος των περιοχών που βρίσκονται παράλληλα με τη συνοριακή γραμμή με το Ισραήλ, το οποίο προς διευκόλυνση τόσο της χαρτογράφησης όσο και της αξιοποίησής του, χωρίζεται στο βόρειο, στο δυτικό και στο ανατολικό τμήμα, αποδεικνύει πόσο κομβικός είναι ο ρόλος των εποικισμών στη διαιώνιση της κατοχής.

Το δυτικό τμήμα είναι αυτό που δίνει και την καλύτερη ποιότητα νερού. Βρίσκεται σχεδόν ολόκληρο σε εδάφη της Δ. Οχθης, όμως οι χώροι συλλογής του βρίσκονται στο Ισραήλ, όπου καταναλώνεται και το 95%. Το βόρειο τμήμα πηγάζει εξολοκλήρου από τη Δ. Οχθη, όπου και συλλέγεται, όμως το 70% του νερού κατευθύνεται στο Ισραήλ. Τέλος, το νερό του ανατολικού τμήματος, που βρίσκεται και ως πηγές και ως χώροι συλλογής εντός Δ. Οχθης, καταναλώνεται κατά 37% από τους εποικισμούς.

Τα νούμερα είναι αμείλικτα: ένας Παλαιστίνιος έχει ημερησίως πρόσβαση σε 86 λίτρα νερού, εκ των οποίων τα 60 δεν είναι πόσιμα, ενώ ένας Ισραηλινός, συμπεριλαμβανομένων των εποίκων, έχει πρόσβαση σε 280 λίτρα νερό ημερησίως. Ας σημειωθεί ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει ότι η ελάχιστη ποσότητα νερού που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να πιει, να φάει και να διατηρεί στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής, είναι 100 λίτρα νερό ημερησίως.

Επιπλέον, οι Παλαιστίνιοι δεν ελέγχουν ούτε αυτό το ελάχιστο νερό που τους απομένει γιατί θεωρείται «φυσική πηγή πλούτου και δημόσιο αγαθό του Ισραήλ»! Αυτό σημαίνει ότι η οποιαδήποτε εργασία σχετίζεται με αυτό (π.χ. κατασκευή, επισκευή ή επέκταση υδροδοτικού δικτύου, άνοιγμα πηγαδιών στις περιοχές που δεν υπάρχει υδροδοτικό δίκτυο κ.λπ.), θα πρέπει να εγκριθεί από ισραηλινές υπηρεσίες και μάλιστα με 18 διαφορετικές άδειες. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δε δίνεται σχεδόν ποτέ καμία άδεια για εργασία που να σχετίζεται με το νερό. Και όλα αυτά τα στοιχεία αφορούν το 69% των παλαιστινιακών κοινοτήτων που έχουν υδροδοτικό δίκτυο, ενώ παράλληλα, η τιμή του νερού (γιατί οι Παλαιστίνιοι αγοράζουν το νερό τους από την ισραηλινή εταιρεία ύδρευσης «Mekorot») αυξάνεται διαρκώς έχοντας αγγίζει η αύξηση, τα τελευταία χρόνια, το 200%!

Από τα προαναφερόμενα γίνεται σαφές ότι ο εποικισμός αποτελεί ίσως το κυριότερο όπλο της κατοχής αφού αποτελεί μοναδικό τρόπο διαμόρφωσης τετελεσμένων δεδομένων στο έδαφος, τα οποία δεν αλλάζουν εύκολα. Ο εποικισμός δεν είναι «έκφραση της φυσιολογικής ανάπτυξης» του Ισραήλ, όπως διαρκώς επικαλούνται οι διάφορες ισραηλινές ηγεσίες, ούτε αποτελεί «επιλογή» ορισμένων μεμονωμένων ατόμων, τα οποία απλώς υποστήριξε ο ισραηλινός κρατικός μηχανισμός και μετά «δεν μπορεί να τα ξεριζώσει, ιδιαίτερα επειδή αυξάνεται διαρκώς ο πληθυσμός τους». Αυτό αποδεικνύεται και από το πόσα πολλά κίνητρα δίνονται από το ισραηλινό κράτος προς τους πολίτες για να μετατραπούν σε έποικοι -επιδόματα, φοροαπαλλαγές, ειδική μεταχείριση από τις κρατικές υπηρεσίες κ.λπ.

Ακόμη και σε περιόδους «διαπραγματεύσεων», ο εποικισμός δε σταμάτησε, αντίθετα σε πολλές περιπτώσεις επιταχύνθηκε. Οι ισραηλινές ηγεσίες αρνούνται σταθερά, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ (338, 465), αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, αλλά και σχετικά άρθρα της Συνθήκης της Γενεύης (άρθρο 49, παρ. 6) και της Χάγης (άρθρο 46), όχι μόνο να συζητήσουν για τους εποικισμούς αλλά ακόμη και να τους «παγώσουν». Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που την τελευταία διετία η Παλαιστινιακή Αρχή προχώρησε στη διπλωματική εκστρατεία μονομερούς αλλαγής νομικού καθεστώτος στον ΟΗΕ και αρνήθηκε να κάτσει σε ένα ακόμη τραπέζι «αέναων» διαπραγματεύσεων, με το Ισραήλ να αρνείται να δεχτεί ως προϋπόθεση διαλόγου το «πάγωμα» του εποικισμού και την έναρξη της συζήτησης με δεδομένο το σεβασμό στα σύνορα του '67. Αρνηση που στοιχειοθετεί στους εποικισμούς που τους παρουσιάζει ως «δεδομένα που διαμορφώνουν εκ νέου τη συνοριακή γραμμή» και πρακτικά αποκλείουν κάθε ενδεχόμενο ίδρυσης ανεξάρτητου βιώσιμου ενιαίου εδαφικά παλαιστινιακού κράτους.

Ολα αυτά τα χρόνια, τα «κροκοδείλια δάκρυα», οι δήθεν καταδίκες και τα ευχολόγια οργανισμών και ιμπεριαλιστών είχαν και έχουν την τιμητική τους. Πέραν των ευχολογίων, το Ισραήλ δεν έχει ποτέ πιεστεί να εφαρμόσει ειλημμένες αποφάσεις σχετικά με τους εποικισμούς. Δίκαιη λύση του Παλαιστινιακού ή αλλιώς εφαρμογή της λύσης των δύο βιώσιμων ανεξάρτητων κρατών δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν τερματιστεί η ισραηλινή κατοχή και η βασική της έκφραση που είναι οι εποικισμοί.