Καθώς φουντώνει η «μάχη» για τη λίστα Λαγκάρντ, που πέρα από τα πραγματικά της δεδομένα, αξιοποιείται ήδη σαν μία ακόμα επιχείρηση αποπροσανατολισμού του λαού, που καλείται να δει ένα θάμνο και να σβήσει από την οπτική και την εμπειρία του το απέραντο δάσος της καταλήστευσής του, ορισμένα κείμενα στον αστικό Τύπο μαρτυρούν το πώς με των λαών το αίμα χαράζονται οι δρόμοι για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Από τη μαγική εικόνα που παρουσιάζει το «Βήμα» με τα γεμάτα χιονοδρομικά, κράτα τη φράση «οι τροφοδοτούμενες από τη Δύση επαναστάσεις» μέσα από τις οποίες ελπίζουν οι καπιταλιστές ότι θα δημιουργηθεί μια αγορά 400 εκατομμυρίων ανθρώπων, τζίρου 2 τρισ. δολαρίων. Σ' αυτήν την αγορά (που περιλαμβάνει τη βορειο-κεντρική Αφρική και την ευρύτερη Μέση Ανατολή), στο πλιάτσικο δηλαδή σε βάρος των λαών της περιοχής, προσβλέπουν και οι Ελληνες καπιταλιστές φτάνοντας στο σημείο να μιλάνε για μια Ελλάδα μέλος του G20!

Μέχρι τότε, αλλά και μετά από τότε, για την εργατική τάξη πραγματικό δεδομένο είναι ότι κοντά ένα εκατομμύριο νοικοκυριά δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε το ρεύμα στο σπίτι τους. Πραγματικό δεδομένο είναι η βύθιση του μεροκάματου στα 580 μεικτά επίσημα, στα 300 - 400 ευρώ στην πραγματικότητα.

Οπως πραγματικό δεδομένο είναι ότι απέναντι στη δυστυχία του λαού ορθώνεται μια όλο και πιο κερδοφόρα προοπτική για το μεγάλο κεφάλαιο που επενδύει στη δυστυχία των ανθρώπων (οι επενδύσεις των εταιρειών ηλεκτρικού ρεύματος δεν έχουν καμιά σχέση με το περιβάλλον, αλλά με τη βεβαιότητα μεγάλων κερδών).

Αυτές οι προσδοκίες των καπιταλιστών είναι και το κλειδί για την ερμηνεία ορισμένων από τις πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες καθώς φαίνεται καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό και από το γεγονός ότι μεταξύ μερίδων της αστικής τάξης έχουν βγει τα μεγάλα μαχαίρια. Οι δρόμοι (είτε αυτό αφορά την ενέργεια, είτε οδικούς άξονες) είναι τα μεγάλα επίμαχα. Κι αυτό που σε άλλη ιστορική στιγμή καταγράφηκε σαν «νέα τζάκια» που αντιστοιχήθηκαν με ανάλογα πολιτικά σχήματα, καταγράφεται σήμερα σαν κίνηση μερίδας του κεφαλαίου που προωθεί φίλιες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες προβάλλονται στο προσκήνιο όχι σαν από παρθενογένεση, αλλά απροσχημάτιστη προσπάθεια να εμφανιστεί το γνωστό παλιό με καινούργια φορεσιά.

Για την εργατική τάξη αποκτούν χαρακτήρα γενικής επιστράτευσης δυνάμεων οι θέσεις του ΚΚΕ που καλούν σε επίσπευση των διαδικασιών για την οργάνωση της λαϊκής πάλης έτσι ώστε να δοθεί από καλύτερες θέσεις η μάχη σ' αυτόν το γενικευμένο πόλεμο που έχει εξαπολυθεί ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα.

Το πρωτοσέλιδο του Κυριακάτικου «Ριζοσπάστη» κάνει τη διαφορά απέναντι στο σύνολο των θεμάτων του αστικού Τύπου:

«Καμιά αυταπάτη ότι η ανάπτυξη που επαγγέλλεται η συγκυβέρνηση θα ωφελήσει το λαό. Τα βάρβαρα μέτρα που προωθεί σε μισθούς, συντάξεις, οι περικοπές σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, μαζί με το νέο φοροληστρικό για το λαό νομοσχέδιο και τις αυξήσεις της ΔΕΗ, φέρνουν ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια στους εργαζόμενους και στα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, ενώ με τις ιδιωτικοποιήσεις ενισχύει ακόμη πιο αποφασιστικά το κεφάλαιο. Ο λαός έχει τη δύναμη να εμποδίσει τα χειρότερα, να δρομολογήσει εξελίξεις σε όφελός του με οργάνωση στα συνδικάτα, στους τόπους δουλειάς, αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των ταξικών δυνάμεων, με την οργάνωση της λαϊκής συμμαχίας της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων και της φτωχής αγροτιάς και την ανάπτυξη αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης για αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων».

Για την αστική τάξη το 2013 καταγράφεται ήδη σαν χρόνος σταθεροποίησης του μετώπου για το τσάκισμα των εργατών.

Για την εργατική τάξη μπορεί να είναι ο χρόνος που θα σημαδέψει την ανασύνταξη του κινήματός της, ώστε να καταστεί νικηφόρο.