Σε ένα κτίριο που στεγάζει την ΑΕΝ Ασπροπύργου εδώ και μισόν αιώνα (από το 1955), περίπου 600 σπουδαστές δίνουν καθημερινά το δικό τους αγώνα, μένοντας πιστοί στο καθήκον προς όλους εκείνους τους συναδέλφους τους που πάλεψαν για να αποτρέψουν το ναυάγιο της ναυτικής εκπαίδευσης. Για τα προβλήματα μέσα στην Ακαδημία, τη ζωή και τις συνθήκες εργασίας στα καράβια και για τα αιτήματά τους, μίλησαν στο «Ρ» ο Αριστείδης Ρωμαίος, πρόεδρος του Συλλόγου Σπουδαστών της ΑΕΝ Ασπροπύργου, ο Λευτέρης Λάππας, αντιπρόεδρος του Συλλόγου, και ο Γιώργος Νατσούλης, ταμίας του Συλλόγου. Και οι τρεις φοιτούν στο τελευταίο έτος της σχολής και μεταφέρουν τις εμπειρίες, τα προβλήματα και τα αιτήματα όσων φοιτούν στις ΑΕΝ.

Ενα από τα πρώτα πράγματα που φαίνονται μπαίνοντας στις εγκαταστάσεις της Ακαδημίας είναι τα γεμάτα ρωγμές κτίρια, πολλά από τα οποία έχουν χαρακτηριστεί κόκκινα. Ο σεισμός της 7ης του Σεπτέμβρη 1999 έχει αφήσει τα σημάδια του σε νευραλγικές εγκαταστάσεις της σχολής. Και εκεί όμως παραμένουν τα αποτυπώματα της κυβερνητικής αναλγησίας, αφού μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει καμία επισκευή στις ζημιές. Το αμφιθέατρο των πλοιάρχων είναι γεμάτο ρωγμές, ενώ το αμφιθέατρο και τα σχεδιαστήρια των μηχανικών μετά το σεισμό δε λειτουργούν.

«Το αποτέλεσμα είναι οι μηχανικοί να γράφουν εξετάσεις στο εστιατόριο της σχολής. Εχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από το σεισμό, όμως ποτέ δεν έχει έρθει κανείς στη σχολή ούτε καν για τις τυπικές επιδιορθώσεις», υπογραμμίζει ο Γιώργος. Και όμως, «κάθε χρόνο για τις επισκευές αυτές εγκρίνονται τεράστια ποσά», διευκρινίζει ο Αρ. Ρωμαίος, και συνεχίζει: «Για το 2001 έχουν εγκριθεί 354.005.650 δραχμές και αυτά τα χρήματα δίνονται από το Κεφάλαιο Ναυτικής Εκπαίδευσης. Ομως, οι επισκευές δε γίνονται και η σχολή υποφέρει».

Δυστυχώς τα προβλήματα δε σταματούν στα ραγισμένα κτίρια από το σεισμό και τις ταλαιπωρημένες εγκαταστάσεις από το χρόνο. Η έλλειψη σύγχρονων βιβλίων και υλικοτεχνικής υποδομής, ως και οι απουσίες είναι αρκετά για αρχή.

«Είμαστε 23 χρόνων, λέει ο Γιώργος. Δεν είναι δυνατόν να μας αντιμετωπίζουν όπως στο σχολείο και να μας παρέχουν λυκειακή εκπαίδευση. Χρειαζόμαστε καθηγητές πανεπιστημιακού επιπέδου και γνώστες της ναυτικής».

Και αυτό είναι ίσως το λιγότερο. «Τα βιβλία είναι πολύ παλιά. Είμαστε ναυτικοί, οι μηχανές εκσυγχρονίζονται συνέχεια, αλλά τα βιβλία μας αναφέρονται σε μηχανές του 1940»! Ενώ για κάποια άλλα μαθήματα οι σπουδαστές δεν έχουν ούτε αυτή την... πολυτέλεια, μια και «δεν υπάρχουν καν βιβλία ή αργούν να έρθουν στη σχολή και το μάθημα γίνεται με σημειώσεις».

Ενώ ένα άλλο θέμα που θίγουν οι σπουδαστές είναι η αδυναμία της σχολής να τηρήσει τις απαραίτητες συνθήκες υγιεινής στους χώρους των αποχωρητηρίων. Εκεί «δεν υπάρχει καν χαρτί υγείας, λέει ο Αριστείδης, τη στιγμή, μάλιστα, που προβλέπονται από το κονδύλι για την κάλυψη λειτουργικών αναγκών 545.894.350 δραχμές. Η σχολή καθαρίζεται και στολίζεται μόνο κατά τις επισκέψεις του υπουργού ή του γενικού γραμματέα και γενικά σημαντικών προσώπων, πιο σημαντικών από τους σπουδαστές της ΑΕΝ»...

Σε ακόμη πιο δύσκολη θέση βρίσκονται τα δεκάδες παιδιά που είναι από επαρχία. Αναγκάζονται να πληρώνουν ενοίκιο, τη στιγμή που μέσα στη σχολή υπάρχει φοιτητική εστία χωρητικότητας 70-75 ατόμων.Η συγκεκριμένη εστία είχε αποτελέσει άλλη μια προεκλογική φιέστα της κυβέρνησης, στις 2 του Μάρτη 2000, από τον τότε υπουργό, Σταύρο Σουμάκη. Ενα χρόνο μετά και η εστία παραμένει κλειστή. Οι αρμόδιοι επικαλούνται γραφειοκρατία και κάποια διαδικαστικά θέματα!

Ενα από τα πρώτα θέματα που έθιξαν οι σπουδαστές είναι η εφοπλιστική ασυδοσία που επικρατεί μέσα και έξω από την Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού. Ασυδοσία που πήρε ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις με την άρση του καμποτάζ και την απελευθέρωση των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών.

«Στην ουσία οι εφοπλιστές είναι εκείνοι που κάνουν κουμάντο στη σχολή μας, και όχι μόνο», λέει ο Γ. Νατσούλης. Και ο Λ. Λάππας συμπληρώνει: «Εκείνοι καθορίζουν τον αριθμό εισακτέων. Δεν μπορούν να εισαχθούν 3.000 παιδιά γιατί δε θα μπορούν να τα απορροφήσουν σε καράβια. Αν ενταχθεί στο υπουργείο Παιδείας, οι εφοπλιστές δε θα έχουν λόγο πάνω μας, τουλάχιστον όσο είμαστε στη σχολή. Η ένταξή μας στο ΥΠΕΠΘ και σε μια πραγματικά ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση είναι από τα σημαντικότερα αιτήματα».

Αναπόφευκτα η κουβέντα έρχεται στην ανισοτιμία του διπλώματος. Ενα δίπλωμα που δεν έχει καμία αξία στη στεριά. «Το δίπλωμά μας ισχύει μόνο μέσα στο καράβι, όταν βγεις έξω από αυτό δεν είσαι τίποτα. Στη στεριά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Είμαστε μηχανικοί και αν χαλάσει έστω και ένας καυστήρας σε μια πολυκατοικία δεν έχουμε την αρμοδιότητα να τον φτιάξουμε», υπογραμμίζει ο Λευτέρης. «Θέλουν υπάκουους ναυτεργάτες, μακριά από το συνδικαλισμό, μακριά από τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Μας θέλουν τσιράκια τους», συμπληρώνει ο Γιώργος.

Η παραπάνω ασυδοσία δημιουργεί και περαιτέρω προβλήματα σε συνδυασμό με την παρουσία των λιμενικών μέσα στη σχολή. Τα προβλήματα «πειθαρχίας» διαρκώς εντείνονται, ενώ το αντιδημοκρατικό και αυταρχικό καθεστώς που επικρατεί στις σχολές ενισχύεται καθημερινά. Το μεγαλύτερο πρόβλημα αυταρχισμού και τρομοκρατίας αντιμετωπίζουν εκείνοι οι σπουδαστές που είναι εσώκλειστοι στις ΑΕΝ, επισημαίνουν τα μέλη του Συλλόγου. Οι σχολές όπου οι σπουδαστές είναι εσώκλειστοι είναι στην Κρήτη, στις Οινούσες, στην Πρέβεζα, στην Υδρα και την Κεφαλονιά. «Δεν παίζουν κανένα ρόλο στην εκπαίδευσή μας, ενώ σε άλλες σχολές, ειδικά εκεί που οι σπουδαστές είναι εσώκλειστοι, άλλοτε δημιουργούν και άλλοτε προκαλούν πολλά προβλήματα. Δεν έχουν λόγο ύπαρξης, μια και ο ρόλος τους είναι μόνο διοικητικός», λέει ο Λευτέρης.

Η άμεση αποστρατιωτικοποίηση των Ακαδημιών είναι το αίτημα στο οποίο συγκλίνουν όλοι οι σπουδαστές της ναυτικής εκπαίδευσης της χώρας και ζητούν την άμεση απομάκρυνση των λιμενικών από τις ΑΕΝ, αλλά και την κατάργηση του αντιδημοκρατικού πλαισίου που στηρίζεται σε αναχρονιστικούς και αυταρχικούς κανονισμούς και προγράμματα σπουδών, στην εξάρτηση της ναυτικής εκπαίδευσης από τους εφοπλιστές.