Η δική μας γενιά κομμουνιστών πρώτη φορά παίρνει μέρος σε διαδικασίες προγραμματικού συνεδρίου του Κόμματος. Διαβάζοντας κάποιος το Σχέδιο Προγράμματος και έχοντας διαβάσει για τη λαμπρή ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, νιώθει μια περηφάνια γιατί έχει μπροστά του ένα επαναστατικό Πρόγραμμα. Εμείς που ζούμε την οργανωμένη μας ζωή σε μια μεγάλη περίοδο που το Κόμμα κάνει συνεχώς καινούργια βήματα επαναστατικής ωρίμανσης, δεν μπορούμε να διαισθανθούμε όπως παλιότεροι σύντροφοι την αξία που έχει -σε όλο της το μέγεθος- ένα τέτοιο Πρόγραμμα το οποίο έχει προκύψει από μια μακρόχρονη και βασανιστική πορεία συνεχούς ωρίμανσης.

Το Κόμμα με τη στάση του όλη αυτή την τελευταία περίοδο μέσα στην καπιταλιστική κρίση, αποδεικνύει στην πράξη τι σημαίνει να μαθαίνεις από την πείρα και του παρελθόντος, να έχεις βγάλει ουσιαστικά, βαθιά συμπεράσματα. Κι όλα αυτά χωρίς διεθνές στήριγμα, την ώρα που διεθνώς υπάρχει συνεχής υποχώρηση του κομμουνιστικού κινήματος. Αυτή η μέχρι τώρα στάση είναι παρακαταθήκη για τη συνέχεια.

Οι σύντροφοι της δικής μου ηλικίας, βρήκαμε για πρώτη φορά μπροστά μας σύνθετες συνθήκες δράσης. Πολλά από αυτά που διαβάζαμε για την κρίση, την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, το ρόλο των μαζών που για πρώτη φορά μπαίνουν στον αγώνα, το ρόλο των μικροαστικών στρωμάτων στο κίνημα, το σημαντικό ρόλο του οπορτουνισμού στο εργατικό κίνημα κλπ., τα βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας. Είχαμε συνηθίσει σε μια λίγο πολύ ευθύγραμμη κίνηση της ζωής, των εξελίξεων, σε μια ομαλότητα. Ευτυχώς το Κόμμα έχει πείρα κοντά 100 χρόνων.

Ενα ζήτημα που βάζουν οι θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής είναι η ανάγκη το Κόμμα, είτε αυτοτελώς είτε στηρίζοντας την ΚΝΕ, να μπορεί να διεισδύει σε μάζες νεολαίας, να αναπτύσσει ιδεολογικοπολιτικούς και οργανωτικούς δεσμούς με τις νεότερες ηλικίες.

Τα τελευταία χρόνια, το καπιταλιστικό σύστημα και τα επιτελεία του έχουν κάνει μια πολύ προσαρμοσμένη δουλειά στη νεολαία ώστε από τη μια να αποδέχεται τη βαρβαρότητα που ζει. Από την άλλη, η οργή που δυναμώνει αντικειμενικά λόγω των ήδη δύσκολων συνθηκών ζωής αλλά και του πλήρους αδιεξόδου που φαίνεται στο μέλλον, να στρέφεται στην καλύτερη περίπτωση σε ανώδυνα ξεσπάσματα, να χτυπάνε οι νέοι το κεφάλι στον τοίχο, στη χειρότερη να οδηγείται η οργή αυτή σε αντιδραστικούς δρόμους στήριξης του καπιταλιστικού συστήματος. Στην τελευταία τετραετία, το σύστημα, έχει εμπλουτίσει τις μεθόδους του, την παρέμβασή του στις νέες ηλικίες.

Ενα παράδειγμα. Πυκνώνουν δήθεν ανεξάρτητες, ακομμάτιστες κινήσεις που αποκτάνε έρισμα στη νεολαία πάνω στη βάση της ταύτισης του συνδικαλισμού και των κομμάτων με κάτι κακό. Είναι λογικό να βρίσκει έδαφος αυτή η προσπάθεια όταν την έννοια του συνδικαλισμού την έχουν ξεφτιλίσει οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ σε ΑΕΙ - ΤΕΙ κλπ. Είναι λογικό όταν με την έννοια πολιτική, η νεολαία, έχει ταυτισμένους βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ που τσάκισαν κάθε λαϊκό δικαίωμα ενώ έπαιρναν και τα δωράκια τους από τα μονοπώλια για να τους κάνουν τις δουλειές. Οι δήθεν ανεξάρτητες αυτές ομάδες και κινήσεις στοχοποιούν τους πολιτικούς, τα κόμματα, τις παρατάξεις, όχι για να στρέψουν τη νεολαία ενάντια στα κόμματα και τις παρατάξεις του κεφαλαίου, όχι για να οδηγήσουν την πάλη των νέων σε ριζοσπαστική κατεύθυνση αλλά με ένα «ίσωμα», να κρύβεται η ουσία του πολιτικού προβλήματος και ο ταξικός χαρακτήρας της κοινωνίας, του κράτους, των κομμάτων, να μην έρχεται η νεολαία σε επαφή με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, να ακολουθεί μια ζωή τους αστικούς σχεδιασμούς. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των κινήσεων καθοδηγείται από το σύστημα. Τέτοια πείρα υπάρχει από τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ όπου πίσω από τέτοιες κινήσεις βρίσκονται πρυτάνεις, μεγαλοκαθηγητές, πρώην στελέχη ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ που βγάζει την κομματική του ταυτότητα κλπ.

Ενα άλλο ζήτημα είναι αυτό της οργάνωσης γενικά αλλά ιδιαίτερα στη νεολαία. Ο βαθμός οργάνωσης της νεολαίας στα συνδικάτα, τους συλλόγους κλπ. παραμένει χαμηλός. Πρέπει να δείξουμε πολύ καλά ότι ο τρόπος οργάνωσης είναι απόλυτη συνάρτηση του στόχου της. Ενα κίνημα με στόχο μια αλλαγή κυβέρνησης, ενός υπουργού ή ενός πρωθυπουργού, μια καταψήφιση ενός νομοσχεδίου όντως μπορεί να είναι «γιούρια», «χυλός», «πλατεία» κλπ. Ενα κίνημα που έχει στόχο τη συνολική ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και την κατάκτηση μιας άλλης ανάπτυξης υπέρ του λαού θέλει συνέχεια, σταθερή οργάνωση, μορφές πάλης, υπομονή, επιμονή.

Πάντως, οι σχεδιασμοί του αντιπάλου υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Ενα βασικό ζήτημα που αφορά τα καθοδηγητικά όργανα και ιδιαίτερα το ΚΣ της ΚΝΕ είναι να περάσουμε αποφασιστικά, στη ζωή, σχέδια δράσης και μέτρα που θα αντιμετωπίζουν τις αντικειμενικές δυσκολίες και τη δράση του αντιπάλου ώστε να κερδίζουμε περισσότερους νέους και νέες με την πολιτική του Κόμματος. Πολλές φορές, ακόμη και τώρα, ειδικά στην ΚΝΕ, μας διακατέχει μια αναντιστοιχία ανάμεσα στο ενδιαφέρον που δείχνουμε για την ανάλυση των σχεδίων του αντιπάλου και την αυταπάρνηση στη δράση για την αντιμετώπισή τους.

Υπάρχουν πολλά που μπορεί κανείς να παρατηρήσει και να πει γύρω από το πώς το Κόμμα θα γίνει πιο διεισδυτικό στη νεολαία. Η συνδιάσκεψη που προτείνει η ΚΕ για τη νεολαία θα βοηθήσει αποφασιστικά και πρέπει να γίνει.

Σίγουρα μπροστά μας θα ζήσουμε πολύ πιο δύσκολες και σύνθετες συνθήκες από αυτές που έχουμε ζήσει μέχρι τώρα. Τη συζήτηση την ανοίγει η Κεντρική Επιτροπή. Σε τέτοιες δύσκολες συνθήκες κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά «εγώ θα αντεπεξέλθω», «θα τις περάσω αταλάντευτα» κτλ. Αυτό που σίγουρα μπορούμε όλοι και πρέπει να κάνουμε, είναι να προετοιμαζόμαστε όσο το δυνατόν καλύτερα. Να εξοπλιζόμαστε ιδεολογικοπολιτικά, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις, να συνδεόμαστε ως Κόμμα και ο καθένας ατομικά με μάζες εργαζομένων. Μόνο αυτά μπορεί να είναι εχέγγυα για την αντοχή μας.