Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο. Επιδιώκοντας να συμβάλλω στον προσυνεδριακό διάλογο, καταθέτω κάποιες σκέψεις.

Α) Στο έδαφος του μονοπωλιακού καπιταλισμού, οι συμμαχικές σχέσεις του κεφαλαίου διαμορφώνονται ως σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης, διέπονται από τον ανταγωνισμό, την ανισομετρία. Μέσω των διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων και μηχανισμών διαμορφώνεται ένα πλέγμα πολιτικών - οικονομικών - στρατιωτικών εξαρτήσεων, η επίδραση των οποίων σε κάθε χώρα διαφοροποιείται ανάλογα με τη σχετική της θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Η όποια θέση, υποδεέστερη ή αναβαθμισμένη, μιας χώρας στα πλαίσια μιας ιμπεριαλιστικής συμμαχίας δεν αναιρεί ούτε τα κοινά στρατηγικά συμφέροντα στη βάση των οποίων συμπτύσσεται η συμμαχία, ούτε το έδαφος για την εκδήλωση των επιπτώσεων της εγγενούς στον καπιταλισμό ανισομετρίας. Το γεγονός ότι η ενσωμάτωση της Ελλάδας σε ΕΕ - Ευρωζώνη επέτεινε τις επιπτώσεις της κρίσης, δεν αναιρεί το ότι αποτέλεσε διαχρονικά επωφελή στρατηγική επιλογή για την αστική τάξη της χώρας. Ταυτόχρονα, διάφορα τμήματα της αστικής τάξης διατηρούν ευελιξία στον προσανατολισμό τους, έτσι που η διατήρηση αυτής της επιλογής μπορεί να μην αποτελεί για κάποια εξ αυτών δεσμευτική επιλογή (βλ. π.χ. εφοπλιστικό κεφάλαιο). Η ενδοαστική αντιπαράθεση σε αυτό το επίπεδο δεν επηρεάζει το συσχετισμό μεταξύ εργατικής - αστικής τάξης.

Ο ακριβής προσδιορισμός της σχετικής θέσης μιας χώρας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα δεν αναιρεί το ότι η σύγχρονη εποχή του καπιταλισμού έχει ιστορική και παγκόσμια διάσταση, ότι ο ιμπεριαλισμός (μονοπωλιακός καπιταλισμός) αποτελεί το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού και καθήκον της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας της είναι να αξιοποιήσει τις όποιες ρωγμές εμφανίζονται για να προωθήσει τους επαναστατικούς της σκοπούς.

Αυτή η πλευρά των επεξεργασιών στις Θέσεις αποτελεί πολύτιμη συμβολή στην προετοιμασία του Κόμματος και του εργατικού - λαϊκού κινήματος μπροστά στα καθήκοντα που θα καλούνται να αναλάβουν σε μια εποχή που τα κοιλοπονήματα της Ιστορίας είναι διακριτά, γι' αυτό και βρίσκεται στο στόχαστρο της πολεμικής από αστικές, οπορτουνιστικές δυνάμεις και αναχωρητές.

Σε συνθήκες κρίσης επανέρχονται, από διάφορες πλευρές, ζητήματα που έχουν ταλανίσει το Κόμμα παλαιότερα και ακόμα βαραίνουν το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, με αφετηρία την ανάλυση της κρίσης και του χαρακτήρα της (π.χ. προβολή της εξάρτησης ως πηγής των δεινών που επιφέρει η κρίση) και στόχο τη στρατηγική του Κόμματος. Η αντιιμπεριαλιστική πάλη ανάγεται σε «αντιεξαρτησιακή» και η εξυπηρέτηση αυτού του περιεχομένου απαιτεί μεταβατικά αιτήματα και μετασχηματισμούς που ανταποκρίνονται σε αυτή τη διάσταση της πάλης. Σε αυτά τα πλαίσια, δεν πρόκειται για αιτήματα - «κρίκους» που συμβάλλουν στη συγκέντρωση δυνάμεων για τη σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά για πολιτικούς στόχους που δεν έρχονται σε ρήξη με την εξουσία της αστικής τάξης, δε συμβάλλουν στη διαμόρφωση επαναστατικής συνείδησης.

Η από μεριάς τους αλλοίωση της λενινιστικής θεώρησης περί ιμπεριαλισμού συντελείται μέσω της διαστρέβλωσης της σχέσης οικονομίας - πολιτικής, με την απόσπαση της δεύτερης από την πρώτη. Ετσι, υποσκάπτεται και υπονομεύεται η προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα σε μη επαναστατικές συνθήκες, ώστε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, που προκύπτει αντικειμενικά, να αναλάβει επαναστατικά καθήκοντα.

Αυτό το ψευδεπίγραφο «αντιιμπεριαλιστικό» πρόταγμα και η υποκριτική και όψιμη - από δυνάμεις που λόγω και έργω έχουν αποκοπεί από την επαναστατική δράση και προσανατολισμό του Κόμματος - υπεράσπιση του ισχύοντος Προγράμματος συνιστά στην πραγματικότητα άρνηση της αναγκαιότητας και ρεαλιστικότητας του σοσιαλισμού, της ωριμότητας των υλικών προϋποθέσεων στην Ελλάδα σήμερα, επιστροφή στη χρεοκοπημένη λογική των σταδίων. Εξ ου και η κριτική τους για την πολιτική συμμαχιών του Κόμματος εστιάζει ακριβώς σε δυο αλληλένδετες πλευρές: αφενός τις πολιτικές συμμαχίες - συνεργασίες «από τα πάνω», με το βλέμμα επί της ουσίας στραμμένο στις κάλπες, αφετέρου τη δυνατότητα συμμετοχής - στήριξης σε κυβέρνηση στο έδαφος της αστικής εξουσίας.

Β) Για τις δυνάμεις του Κόμματος και της ΚΝΕ στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, η συμβολή τους στην ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας περνά κυρίως μέσα από τη δουλειά για την ισχυροποίηση του ΜΑΣ. Από τα ως τώρα βήματα, βγαίνει χρήσιμη πείρα από την προσπάθεια να παρέμβουμε σε ανώριμες κοινωνικοπολιτικά μάζες νεολαίας, στις οποίες επιδρά καθοριστικά η ιδεολογία του αντιπάλου, ο εκφυλισμός και ο αρνητικός συσχετισμός που επικρατεί στο σπουδαστικό κίνημα. Πείρα σε σχέση με καθοδήγηση στη δράση μαζών που ξεκινάνε από διαφορετικό επίπεδο πολιτικής συνείδησης ή και έχουν χαμηλό επίπεδο πολιτικής συμφωνίας με το ΚΚΕ, πλευρά που πρέπει να βελτιωθούμε αποφασιστικά.

Η ανάδειξη της αναγκαιότητας για οργάνωση της πάλης των σπουδαστών σε όλα τα επίπεδα και ο αντίστοιχος προσανατολισμός στην παρέμβασή μας άνοιξε δρόμους. Θέσαμε στο επίκεντρο τα ζητήματα του κόστους σπουδών, των επιπτώσεων της κρίσης στη ζωή του σπουδαστή, προσανατολιστήκαμε στη δουλειά με επίκεντρο το έτος/εξάμηνο/εργαστήριο.

Αποδεικνύεται ότι η σταθερότητα στη δουλειά με κοινωνικοταξικό προσανατολισμό μπορεί να φέρει στο προσκήνιο δυνάμεις που παρέμεναν στην αφάνεια, να τις αποσπάσει από τον αντίπαλο. Είναι ο δρόμος για να διεισδύσουμε ακόμα περισσότερο στις πλατιές μάζες των σπουδαστών που αντικειμενικά, ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση σήμερα, έχουν συμφέρον να συναντηθούν με την πολιτική του Κόμματος. Χρειάζεται να επιμείνουμε αποφασιστικά στην ανάπτυξη της δουλειάς «από τα κάτω», να καθοδηγήσουμε τη δράση των ΟΒ, του κάθε συντρόφου ατομικά, ώστε να διαμορφώνουν γύρω τους έναν πυρήνα, που συνεχώς θα διευρύνεται, θα δουλεύεται ολόπλευρα, θα κερδίζεται με τη γραμμή της επανάστασης και του σοσιαλισμού, θα στρατεύεται αποφασιστικά στο πλευρό του Κόμματος και της ΚΝΕ. Ετσι δημιουργούνται προϋποθέσεις για αύξηση στους ρυθμούς κομματικής και κνίτικης οικοδόμησης.

Συνδέοντας τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου για την Παιδεία με τις τρέχουσες εξελίξεις στις σχολές, μπορούμε έγκαιρα να προβλέπουμε, να εξηγούμε και να προετοιμάζουμε δυνάμεις να μπουν σε δράση. Αναδεικνύεται η ανάγκη μακρόπνοου σχεδιασμού, ώστε μέσα από κλιμακούμενες παρεμβάσεις να μπαίνουν σε κίνηση νέες δυνάμεις, να δοκιμάζονται σε καθήκοντα κι ευθύνες ώστε να αποκτούν πρωτογενή πείρα, να αφομοιώνονται συμπεράσματα, να μένουν κατασταλάγματα σε επίπεδο οργάνωσης της πάλης. Μέσα από τέτοια δουλειά, π.χ., προχώρησε η διαδικασία ίδρυσης Συλλόγου Σπουδαστών Νοσηλευτικής ΤΕΙ Αθήνας. Αντίστοιχα, στην ΑΣΠΑΙΤΕ οι σπουδαστές καθαίρεσαν, μέσα από Γενική Συνέλευση, εν μέσω μαζικότατων κινητοποιήσεων, το ΔΣ (αυτοδυναμία ΠΑΣΠ), επειδή υπονόμευε την πάλη τους και ανέδειξαν σε αυτοδύναμες τις δυνάμεις που στηρίζουν το ΜΑΣ.

Η ισχυροποίηση του ΜΑΣ περνά μέσα και από την ενίσχυση της αλληλεπίδρασης του σπουδαστικού με το εργατικό κίνημα, τη δουλειά και τις επεξεργασίες με βάση την κατάσταση στον κλάδο και τις προοπτικές του, τη συμβολή στις Λαϊκές Επιτροπές σε γειτονιές όπου κατοικεί σημαντικός αριθμός σπουδαστών.