- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- 10/2/2013
Κυρίως φύλλο - Ενθετο-1: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
- Ενθετο-2: "ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ Για το φασισμό και τον πόλεμο"
- Ενθετο-0: ""
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Από μέρα σε μέρα
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Θέατρα
- Κινηματογράφοι
- Τηλεόραση
- Φαρμακεία
- Νοσοκομεία
- Χρήσιμα τηλέφωνα
- Δρομολόγια πλοίων
- Δελτίο καιρού
- Γιατροί
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Κυριακή 10 Φλεβάρη 2013
Σελίδα 19
19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ - ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
Θέσεις: Μερικές σκέψεις
- Σελ. 23, τελευταία παρ. τελευταία σειρά «...ανέδειξαν και τις μακροχρόνιες αδυναμίες και καθυστερήσεις στη δουλειά του Κόμματος και πριν απ' όλα της ΚΕ...» και γράφει στη συνέχεια κάποιους λόγους, αλλά δεν είναι μακροχρόνιοι ή κάποιοι μπορεί να είναι, σε αυτό το επίπεδο της ΚΕ ή τους λύνει ή παίρνει μέτρα. Εχει και σε άλλα σημεία έντονη αυτοκριτική που κατά τη γνώμη μου είναι αντικειμενικές οι δυσκολίες και κατά δεύτερο είναι συλλογικές αδυναμίες. Η έντονη αυτοκριτική πάντα έδινε τροφή στον αντίπαλο και χρειάζεται να είναι περισσότερο μελετημένη - σφικτή. Την άνοιξη περίπου και άλλα κόμματα έχουν ανακοινώσει συνέδρια (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝ.ΕΛ.) κ.λπ., ωστόσο, τα πυρά της αστικής τάξης και των μηχανισμών της στο Κόμμα επικεντρώνονται. Στο διαδίκτυο και τι δε γράφεται, ό,τι θέλει ο καθένας βρίσκει, που κάνει ζημιά στο Κόμμα. Στην προκειμένη περίπτωση το «μακροχρόνιες αδυναμίες και καθυστερήσεις» εκφράζει υπερβολή. Προτείνεται: «αδυναμίες και καθυστερήσεις», δίχως το μακροχρόνιες.
- Σελ. 24, στην 4η σειρά πάνω από την κόκκινη γραμματοσειρά «...που δικαίως προκάλεσε...». Γιατί δικαίως - πού είναι το δίκιο - και όσοι δεν απογοητεύτηκαν θα έπρεπε και αυτοί να απογοητευτούν για να δικαιωθούν. Αλλο πράγμα η στέρηση ιδεολογικού και πολιτικού επιπέδου που θα πρέπει να φροντίζουμε όσο γίνεται να τους το παρέχουμε, όπου σε άλλη παράγραφο και γι' αυτό γίνεται λόγος αλλά και κριτική, άλλο πράγμα το συναίσθημα, άλλο πράγμα η επιθυμία, άλλο πράγμα η απαίτηση, άλλο πράγμα γενικά ο υποκειμενισμός και άλλο πράγμα να δικαιωθούν αυτές οι αδυναμίες (γιατί για τέτοιες πρόκειται) από τις Θέσεις, αφορά φίλους - οπαδούς αλλά και μέλη του Κόμματος. Προτείνω απλώς να φύγει η λέξη «δικαίως», παραμένοντας τα υπόλοιπα όπως είναι.
- Σελ. 53, στην 6η σειρά «...οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού». Αναφέρεται αρκετές φορές στο σύνολο του κειμένου. Αυτή η ονομασία κατοχυρώθηκε από το 18ο Συνέδριο, από τότε είχα τις επιφυλάξεις μου και το επαναφέρω, ότι το σωστό είναι ανάλογα το περιεχόμενο της συζήτησης να χρησιμοποιείται μία λέξη, ή σοσιαλισμός ή κομμουνισμός, π.χ., ο στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και η αντικατάστασή του από τον κομμουνισμό και όχι από το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Οταν μιλάμε για το σοσιαλισμό, προσδιορίζουμε το πρώιμο στάδιο του κομμουνισμού ή τον ανώριμο κομμουνισμό ή την πρώτη, κατώτερη βαθμίδα του κομμουνισμού (κυρίως, το τελευταίο έχει κατοχυρωθεί) αλλά ό,τι επίθετο ή ουσιαστικό και αν χρησιμοποιήσουμε μιλάμε για κομμουνισμό. Αυτός είναι μετά τον καπιταλισμό ο νέος κοινωνικός μετασχηματισμός, ο κομμουνισμός. Ο σοσιαλισμός είναι το αρχικό μέρος - στάδιο - φάση του κομμουνισμού, δεν είναι αυτόνομος σχηματισμός, γίνεται ξεκάθαρο στην παράγραφο 81, 91, κ.λπ. Γνωρίζουμε και προσδιορίζουμε την πρώτη βαθμίδα του καπιταλισμού ως ο προμονοπωλιακός καπιταλισμός, με την εμφάνιση των μονοπωλίων μιλούμε για μονοπωλιακό καπιταλισμό, σήμερα μιλούμε για το μονοπωλιακό - ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, αλλά σε κάθε περίπτωση μιλούμε για καπιταλισμό. Αλλο πράγμα αν θέλουμε να προσδιορίσουμε ένα συγκεκριμένο στάδιο του καπιταλισμού. Ετσι αντιλαμβάνομαι και τον κομμουνισμό, διότι άλλο προσδιορίζεις μία βαθμίδα π.χ., κατώτερη βαθμίδα ή πρώτη βαθμίδα κ.λπ., και άλλο προσδιορίζεις και ονοματολογείς τον επόμενο κοινωνικοοικονομικό σχηματισμό που πρέπει κατά την άποψή μου να λέγεται με μία λέξη, κομμουνισμός. Ετσι αποφεύγονται συγχύσεις κυρίως στην καθημερινή μας δράση, μέσα δηλαδή στους εργαζόμενους. Γιατί για πολλά ζητήματα (που έχουν να κάνουν και με τη φρασεολογία), άλλα έχουν αυτοί στο νου τους και άλλα εμείς.
- Σελ. 69, στη 13η σειρά από κάτω προς τα πάνω «...Αυτό αποδεικνύει και η ίδια η ιστορία επικράτησης του καπιταλισμού», (να προστεθεί) «όπως η περίπτωση των πόλεων-κρατών της Βόρειας Ιταλίας» (πιστεύω ότι βοηθά). Οπου το 14ο αιώνα, νωρίτερα από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, είχαν προβάλει τα στοιχεία της καπιταλιστικής παραγωγής και η συγκέντρωση χρήματος σε λίγα χέρια οδηγεί στην ανάπτυξη μιας νέας δύναμης, της αστικής τάξης. Υπήρξαν καπιταλιστικά χαρακτηριστικά σε πόλεις της Βόρειας Ιταλίας (Μιλάνο, Τεργέστη, Γένοβα, Βενετία) κ.λπ. κατά το 12ο αι. και μετά. Παρακμάζουν το 15ο αι., καταστρέφονται, πισωγυρίζοντας σε προκαπιταλιστικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Η Γαλλική αστική Επανάσταση είναι άλλο ένα παράδειγμα. Η ιστορία διδάσκει ότι κινείται μεν προς τα εμπρός, αλλά όχι ευθύγραμμα. Δείχνει ότι ο καπιταλισμός όπως και κάθε κοινωνικοοικονομικό σύστημα, δεν επικράτησε μια και έξω. Παρά το ότι άλλο πράγμα είναι το πέρασμα από ένα εκμεταλλευτικό σύστημα σε ένα άλλο εκμεταλλευτικό (και στα δύο συστήματα τα μέσα παραγωγής παραμένουν ως ατομική ιδιοκτησία) και άλλο το πέρασμα από ένα εκμεταλλευτικό σύστημα σε ένα μη εκμεταλλευτικό (τα μέσα παραγωγής παύουν να είναι ατομική ιδιοκτησία, θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία).
- Σελ. 70, παράγραφος 95, 1η σειρά (έχω την εντύπωση ότι χρειάζεται κάποια προσθήκη) «...είναι η επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης, η δικτατορία του προλεταριάτου». Η προσθήκη μπορεί να είναι, συνέχεια «...του προλεταριάτου α) έναντι του βαθμού αντίδρασης της αστικής τάξης ντόπιας και ξένης. ή β) που σε αυτή τη φάση θα παίξει τον καθοριστικότερο ρόλο ως δημοκρατία για την εργατική τάξη έναντι στη δικτατορία της αστικής τάξης».
- Σελ. 71, παράγραφος 96, προτελευταία σειρά (και εδώ έχω την άποψη ότι χρειάζεται κάποια προσθήκη) «...στις δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις, α) την νεαρή κομμουνιστική - εργατική και την καπιταλιστική - αστική που πεθαίνει. ή β) τη νεαρή κομμουνιστική και την καπιταλιστική που πεθαίνει».
Στέλιος Αλεξάκης
ΚΟ Ρεθύμνου
ΚΟ Ρεθύμνου
Για το φασισμό και τον πόλεμο 
