...«δεν είναι η φύση και το βασίλειο των ανθρώπων, που συμμορφώνονται με αυτές τις αρχές, αλλά οι αρχές είναι σωστές μόνο στο βαθμό που συμφωνούν με τη φύση και την ιστορία» (Φ. Ενγκελς «Αντιντύρινγκ», σελ. 44, εκδ. ΣΕ).

-- Οι θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο επισημοποιούν την αλλαγή της πορείας του Κόμματος τα τελευταία χρόνια η οποία αντανακλάται στο Κίνημα ως αδυναμία αντιμετώπισης των μέτρων του Κεφαλαίου, ως μείωση δυνάμεων στη νεολαία, ως μείωση της εκλογικής του βάσης στο μισό.

Αυτά πρέπει να μας προβληματίσουν, να δούμε τις αιτίες. Ουσιαστικά, καλούμαστε να εγκρίνουμε την εγκατάλειψη του Προγράμματος του 15ου, τα αποτελέσματα που έφερε.

Με βάση τον διαλεκτικό υλισμό, τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα της πράξης. Οταν η Τακτική υπηρετεί σωστά την Στρατηγική, δικαιώνεται στην κοινωνία.

Εδώ όμως η Στρατηγική πήρε τη θέση της Τακτικής. Παρακάμπτεται το ισχύον πρόγραμμα και οι βασισμένες στην Λενινιστική διδασκαλία επεξεργασίες του, οι στόχοι πάλης για τη συγκέντρωση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε Α/Α αιτήματα, με παράλληλη ζύμωση του στρατηγικού μας στόχου, καθιστώντας τον υπόθεση των εκατομμυρίων και όχι μόνο λίγων χιλιάδων.

-- Η σοσιαλιστική οικοδόμηση αποτελεί το κύριο μέρος του προγράμματος. Αναφέρεται στη χρήση του νόμου της αξίας στην κατανομή ενός μέρους των προϊόντων (θέση 89), του ρόλου του χρήματος (θέση 87) και τη σταδιακή κατάργησή του. Το ΚΚΣΕ στο 19ο Συνέδριο (Στάλιν) δεν προχώρησε στην κατάργηση του χρήματος και την άμεσα κοινωνική παραγωγή, με 35 χρόνια Σοσιαλισμού.

Με δεδομένο το συσχετισμό σε βάρος της εργατικής Τάξης (θέση 15), την οικονομία να βασίζεται στον τριτογενή τομέα και όχι στην παραγωγή μέσων παραγωγής, απαραίτητη στην στήριξη της σοσιαλιστικής οικονομίας (θέσεις 5,12,14), οι θέσεις κάνουν ένα τεράστιο άλμα έξω από την ιστορικά δοσμένη κοινωνική εξέλιξη.

- Λαϊκή Συμμαχία.

(θέση 62)«(..)Η Λαϊκή Συμμαχία είναι σε συμφωνία με τη θέση που προτείνει το ΚΚΕ(..) με έκβαση του αγώνα προς την εργατική-λαϊκή εξουσία,».

(θέση 66) Η Λαϊκή Συμμαχία διαμορφώνεται σήμερα (...) «με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΟΓΕ, δεν αποτελεί συμμαχία πολιτικών κομμάτων. Το ΚΚΕ μετέχει στα όργανα και στις γραμμές της μέσω των στελεχών και μελών του, των μελών της νεολαίας του, της ΚΝΕ (...)».

Η «Λαϊκή Συμμαχία» αποτελεί κάλεσμα συμμαχίας για το σοσιαλισμό, περιοριζόμενη στον περίγυρο και τους οπαδούς του Κόμματος. Μπορεί να απευθύνεται στο λαό ανεξάρτητα από πεποιθήσεις, αλλά αυτό δεν αρκεί. Τα παραπάνω αποτελέσματα, αυτό μαρτυρούν. Ηδη στην πράξη συσπειρώνονται μόνο Κομμουνιστές και περίγυρος και όχι ευρύτερες μάζες, λαϊκά στρώματα που εκφράζονται μέσα από οργανώσεις και Κόμματα, σύμφωνα με τον Λένιν:

«Ολοι ξέρουν ότι οι μάζες χωρίζονται σε τάξεις·(..) ότι τις τάξεις τις καθοδηγούν συνήθως και στις περισσότερες περιπτώσεις, τουλάχιστο στις σύγχρονες πολιτισμένες χώρες, πολιτικά κόμματα·(..) Ολα αυτά είναι στοιχειώδη» (Λένιν «Ο Αριστερισμός» σελ. 30 εκδόσεις ΣΕ).

Ο Λένιν για τις συμμαχίες:

«... Να αποκρούσουμε κατηγορηματικότατα κάθε συμβιβασμό με άλλα κόμματα (...) κάθε πολιτική ελιγμών και συνεννοήσεων» - γράφουν οι Γερμανοί αριστεροί στην μπροσούρα της Φραγκφούρτης.

Είναι εκπληκτικό, πως οι αριστεροί αυτοί, που έχουν τέτοιες αντιλήψεις, δεν καταδικάζουν κατηγορηματικά τον μπολσεβικισμό! Γιατί (...) όλη η ιστορία του μπολσεβικισμού και πριν και μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση είναι γεμάτη από περιπτώσεις ελιγμών, συμφωνιών, συμβιβασμών με άλλα κόμματα, χωρίς να εξαιρούνται και τα αστικά κόμματα! (ο.π. σελ. 64)

Για την αξιοποίηση των αντιθέσεων των αντιπάλων:

«Μπορείς να νικήσεις (...) χρησιμοποιώντας (...) έστω και την ελάχιστη, "ρωγμή" ανάμεσά στους εχθρούς (...) και την ελάχιστη, δυνατότητα να αποκτήσεις μαζικό σύμμαχο, έστω και προσωρινό, ταλαντευόμενο, ασταθή, αβέβαιο και συμβατικό. Οποιος δεν το κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε ούτε κόκκο από το μαρξισμό και από τον επιστημονικό, σύγχρονο, σοσιαλισμό γενικά» (ο.π. σελ. 65)

-- Προβάλλεται η αναγκαιότητα νέου προγράμματος γιατί από το 15ο «..κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι». Ομως το «σχέδιο» δεν συνιστά τη «σύγχρονη επεξεργασία» του, ούτε φέρνει κάτι νέο. Επαναφέρει λαθεμένες αντιλήψεις από τα πρώτα χρόνια του κομμουνιστικού κινήματος:

Το 1929-1930 η καπιταλιστική κρίση επεκτείνεται στην Ελλάδα με βαριές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα. Την 1η Μάη 1932 η Ελλάδα κήρυξε πτώχευση.

Οι αγώνες είχαν κυρίως αυθόρμητο χαρακτήρα και το Κόμμα έριξε το σύνθημα «..της γενικής πολιτικής απεργίας των ένοπλων διαδηλώσεων των εργαζομένων μαζών», προτείνοντας τη σοσιαλιστική επανάσταση (...) «με την ένοπλη εξέγερση και την κατάχτηση της εξουσίας» (ΚΚΕ Επίσημα Κείμενα Τομ. Γ' σελ. 143).

(2η Ολομέλεια (6/1929)... Οι διεκδικήσεις στον καπιταλισμό είναι αυταπάτη: «...σαν να είναι δυνατός ο έλεγχος δίχως την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου», ισχυριζόμενη ότι «... παραμερίζεται η επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και των σύμμαχων στρωμάτων της αγροτιάς για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου», θεωρώντας τα: «ενδείξεις της πίεσης του μικροαστικού περιβάλλοντος και του δεξιού κινδύνου» (ο.π. σελ.43, 44).

Για αντιμετώπιση της κρίσης άμεση λύση ο Σοσιαλισμός: (4η Ολομέλεια Δεκ. 1931), «... για επαναστατική διέξοδο απ' την κρίση, για ανατροπή της κυριαρχίας της κεφαλαιοκρατίας, για μια εργατοαγροτική κυβέρνηση, για το σοσιαλισμό» (ο.π., σελ. 315), (...) «για τη Σοβιετική Σοσιαλιστική Ελλάδα», (5η Ολομέλεια, Δεκ. 1932), (ο.π., σελ. 462).

Η διαπίστωση έρχεται αργότερα:

«Μέχρι την 6η ολομέλεια η γραμμή και η δράση του ΚΚΕ ήτανε λίγο πολύ απομονωμένη ... στεκόμασταν μακριά από την ελληνική πραγματικότητα, απ' τον ελληνικό λαό. Η επανάσταση ήταν μια σεχταριστική ιδέα, δεν συγκινούσε το λαό, δεν μπορούσε να αναπτυχθεί, να ξεσπάσει» (ΚΟΜΕΠ, 1934 αρ. 21 σελ. 4).

Το αποτέλεσμα:

Το 1930 τα μέλη ήταν 1.500 άτομα, κυρίως στην επαρχία. Στην Αθήνα 170 μέλη και στον Πειραιά 70. Ο «Ριζοσπάστης» έπεσε από 3.000 αναγνώστες το 1929 στους 1.666 το 1930 (Δ. Σάρλη «Η πολιτική του ΚΚΕ κατά του μοναρχοφασισμού» σελ. 26).

Παρενέβη τότε η Κομμουνιστική Διεθνής με έκκληση της (Νοέμβρης 1931) και μετά το 7ο Συνέδριό της (25 Ιούλη 1935).

Αποτέλεσμα, στη 2η Πανελλαδική Συνδικαλιστική Συνδιάσκεψη (16/8/1935) επισημαινόταν η μέχρι τότε ταχτική ως «... περιφρόνηση της συνδικαλιστικής δουλειάς με την ταυτοποίηση των συνδικάτων με το Κόμμα» (ΚΚΕ Επίσημα κείμενα, Τόμος 4ος, σελ. 218).

Στην 4η Ολομέλεια (27-28/9/1935) το Κόμμα αλλάζει γραμμή (...) «συμφέρο του λαού η παρεμπόδιση της επικράτησης του φασισμού, της μοναρχικής παλινόρθωσης, της υπεράσπισης των καταχτήσεων και των ελευθεριών του...» (ο.π., σελ. 245) και προτείνει «(...)δημιουργία του ενιαίου προλεταριακού μετώπου, η συνένωση και η κοινή δράση όλων των δυνάμεων της εργατικής τάξης...»(ο.π, σελ. 292).

Στις εκλογές (Ιούνης/1936) παρά την τρομοκρατία το ΚΚΕ πήρε πάνω από 100.000 ψήφους και ήρθε πρώτο κόμμα σε μια σειρά πόλεις, στρατολόγησε χιλιάδες μέλη και δημιούργησε 4 νέες περιφερειακές οργανώσεις (ο.π., σελ. 300).

Ηταν η «μαγιά» που δημιούργησε το ΕΑΜ και νίκησε το φασισμό.

-- Παρά τις χρονικές διαφορές το ζήτημα παραμένει ίδιο: Πώς θα θέσουμε στο σήμερα τα εκατομμύρια των λαϊκών μαζών στην Α/Α πάλη, στην κατεύθυνση της στρατηγικής μας. Το ΑΑΔΜ δίνει αυτά τα εφόδια και στην Πρωτοπορία την δυνατότητα καθοδήγησης και νίκης. Πρέπει να προχωρήσει.