Οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο του Κόμματος, ενσωματώνοντας τα συμπεράσματα από τις επεξεργασίες του Κόμματος που έγιναν όλο το προηγούμενο διάστημα, αποτελούν ένα ολοκληρωμένο πολιτικό κείμενο, που όχι απλώς αποτυπώνει με σαφήνεια στη βάση του Μαρξισμού - Λενινισμού τις εξελίξεις της σύγχρονης πραγματικότητας, αλλά αποτελεί όπλο δράσης για κάθε κομμουνιστή και κομμουνίστρια στις σύνθετες συνθήκες που βιώνουμε.

Το ερώτημα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση», μπορεί με ευκολία να απαντιέται θετικά από πολλούς υπέρ του δεύτερου, αλλά αυτό σε ό,τι έχει να κάνει μόνο με το θεωρητικό κομμάτι - σαν να πρόκειται δηλαδή για ρητορικό ερώτημα. Οταν η καθημερινότητα της ταξικής πάλης (δηλαδή της οικονομικής - ιδεολογικής - πολιτικής πάλης ως ενιαίο σύνολο ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη βασικά) φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη το θεωρητικό αυτό ερώτημα να γίνει πράξη, τότε εύκολα «διολισθαίνει» η επαναστατικότητα υπέρ της μεταρρύθμισης.

Ο προσυνεδριακός διάλογος, κυρίως ο ανεπίσημος, που διεξάγεται μέσα από μια σειρά ιστοσελίδες, άρθρα αστικών εφημερίδων κλπ., βρίθει από παραδείγματα που επιβεβαιώνουν το παραπάνω. Από τη θεωρία της Ψωροκώσταινας - ντυμένη βέβαια με σύγχρονους όρους για να αποφεύγονται οι παραλληλισμοί με επιλογές άλλων δεκαετιών, μέχρι την «καρπαζοεισπράκτορα»!! ντόπια αστική τάξη που «δουλικά» σέρνεται πίσω από τα συμφέροντα των ξένων μονοπωλίων, και ό,τι άλλο χρειαστεί, για να τεκμηριωθεί ότι η «επαναστατική απάντηση» για το σήμερα, είναι ...η μεταρρύθμιση! Χαρακτηριστική οπορτουνιστική αντιμετώπιση του ζητήματος της επικαιρότητας και αναγκαιότητας του σοσιαλισμού, κρατώντας την αναγκαιότητα ως θεωρητικό υπόβαθρο και πετώντας την επικαιρότητα στο καλάθι των αχρήστων! Το σήμερα, δηλαδή!

«Με αυτή την πολιτική, το ΚΚΕ δεν μπορεί να πείσει», η συνέχεια των κραυγών των «φίλων» του Κόμματος. Το παρακάτω, άλλοτε εννοείται άλλοτε αποτυπώνεται συγκεκριμένα: «να αλλάξει πολιτική». Να κάνει δηλαδή τι;

Να μπει στο παιχνίδι της διαχείρισης του αστικού πολιτικού συστήματος χωρίς να αποποιηθεί το στρατηγικό του στόχο (τη σοσιαλιστική επανάσταση), αφού εξάλλου αυτός, δεν αφορά μια τωρινή ζωή αλλά μια μετέπειτα! Λες και ακούς πρωινή ενημερωτική εκπομπή (διαλέξτε εσείς όποιο αστικό τηλεοπτικό κανάλι θέλετε)!

Να συγκεντρώσει δυνάμεις για τις «μικροαλλαγές» - «μικροκατακτήσεις» που μπορεί να του παραχωρήσει ο καπιταλισμός κάτω από τη λαϊκή πίεση, λες και δεν πήραν μυρωδιά από την καπιταλιστική οικονομική κρίση, λες και ζούμε ακόμα στη δεκαετία του '80 ή του '90! 'Η, ακόμα χειρότερα, λες και μπορεί η ιστορία να γυρίσει πίσω σε αυτές τις δεκαετίες (της επίσης τεράστιας -αλλά καλύτερα συγκαλυμμένης- εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης)!

Να διαπαιδαγωγήσει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της για την ανατροπή, με τρικ, που δε θα αποκαλύπτουν το σκοπό αλλά θα τον εξυπηρετούν! Αυτό θα μπορούσε να είναι και ταινία επιστημονικής φαντασίας αν κατά βάθος, δεν ήταν τρομερά επικίνδυνο. Γιατί όχι μόνο αντιμετωπίζει τα φτωχά λαϊκά στρώματα ως ανόητα, αλλά ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ από το προσκήνιο το βασικό: ότι δηλαδή η αστική (και οπορτουνιστική) ιδεολογική παρέμβαση στη συνείδηση αυτών των στρωμάτων, δεν είναι τρικ, αλλά μελετημένη ως την τελευταία της λεπτομέρεια πολιτική, που αντιπαλεύεται ΜΟΝΟ με την επιθετική, ξεκάθαρη και εξίσου μελετημένη μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια, προλεταριακή πολιτική. Τα ναι μεν αλλά, συμβάλλουν στη διαιώνιση του φαινομένου καλλιέργειας ΞΕΝΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ στην επαναστατική τάξη, ακόμα περισσότερο στους συμμάχους της που και αυτή η ελάχιστη ιδιοκτησία (και εκείνη που τη χρωστάει εξολοκλήρου στην τράπεζα) τους βάζει επιπλέον εμπόδια στην κατανόηση των αντικειμενικών τους συμφερόντων.

Βασική προϋπόθεση για να «αλλάξει πολιτική» το ΚΚΕ, είναι να αλλάξει χαρακτήρα. Να πάψει δηλαδή να παλεύει με τις υποκειμενικές του αδυναμίες (που περιλαμβάνονται αναλυτικά και εκτενώς στο κείμενο των Θέσεων) για την ολόπλευρη ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική του ετοιμότητα ως επαναστατική πρωτοπορία της εργατικής τάξης και να γίνει ένας ακόμα κοινοβουλευτικός χυλός από τους πολλούς που κυκλοφορούνε. Ειδικά τώρα που η καπιταλιστική οικονομική κρίση οξύνεται και μαζί με αυτή οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί των μονοπωλιακών ομίλων, τώρα δηλαδή που έρχονται στην επιφάνεια όλα τα αδιέξοδα που ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δημιουργεί και αυτά, μπορούν να δεθούν δημιουργικά με την ίδια την πείρα των εργαζόμενων μαζών, τώρα, το ΚΚΕ καλείται να θεοποιήσει τον Κοινοβουλευτισμό, πολύ περισσότερο, να μπει μπροστά στην οργάνωση και καθοδήγηση των εργαζομένων στη θεοποίηση του Κοινοβουλίου και των υπόλοιπων αστικών θεσμών! Οι ρωγμές στο αστικό εποικοδόμημα μπορεί να προκαλούνται αντικειμενικά από την ίδια την οικονομική του βάση στην πορεία της ταξικής πάλης, αλλά δεν θα πέσει με το φύσημα του αέρα! Ακόμα χειρότερα, δεν θα πέσει στηρίζοντας το από τα μέσα! γιατί αυτό σηματοδοτεί η αστική διαχείριση όπως και αν ονομαστεί: αριστερή, προοδευτική, δημοκρατική κλπ.

Η προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα για την επαναστατική ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, πραγματοποιείται μέσα στις μάζες, με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών, με αδιάκοπη πάλη και διαπάλη όχι μόνο με δυνάμεις που υπάρχουν και δρουν μέσα στον εργαζόμενο λαό, αλλά με συνήθειες και νοοτροπίες χρόνων βαθιά ριζωμένες στις συνειδήσεις. Οι ξεκάθαρες θέσεις, η γραμμή συσπείρωσης και πάλης που δεν μπερδεύει αλλά φωτίζει τη μοναδική διέξοδο προς όφελος των κοινωνικών αναγκών, αποτελεί παρακαταθήκη για το κίνημα, ακόμα και αν σήμερα γίνεται δύσκολα κατανοητή και λόγω της λάσπης που έχει δεχθεί ο σοσιαλισμός του 20ού αιώνα που γνωρίσαμε.

Η εξέλιξη της ταξικής πάλης, της κινητήριας δύναμης των κοινωνικών αλλαγών, προφανώς θα είναι πολύ πιο πλούσια σε γεγονότα από εκείνα που μπορεί κανείς να προϋπολογίσει. Σε αυτή την εξέλιξη, το ΚΚΕ δεν κινδυνεύει να χάσει τα ταξικά γυαλιά του (το επιβεβαιώνουν οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο), μιας και η αναπόφευκτη σύγκρουση, μόνο αισιοδοξία μπορεί να εμπνεύσει.

Αλίμονο σε εκείνους, που ο μικροαστισμός τους, τους κάνει να τρέμουν και στην ιδέα αυτής της σύγκρουσης!