Απάντηση στην επιστολή της Κυριακής 3 Φλεβάρη 2013: «Τα αποτελέσματα των εκλογών του 2012 συμπύκνωση των αδιεξόδων του Κόμματός μας». Είναι λάθος η αντίληψη του συντάκτη της επιστολής στην οποία αναφέρομαι, και εκ των προτέρων οφείλεται στην απώλεια διαλεκτικής προσέγγισης:

Καταρχάς, βάζει όλη την αντίληψη για το λαό μέσα στο ίδιο τσουβάλι αδυνατώντας να διαχωρίσει τα ποιοτικά από τα ποσοτικά στοιχεία. Είναι σαν να λέει, τι αυτοί που πάνε κάθε 4 χρόνια να ψηφίσουν για να λένε ότι συμμετέχουν κάπου, τι αυτοί που είναι σε κάθε απεργία και την τρίβουν στα μούτρα του αφεντικού τους, είναι όλοι το ίδιο! Αδυνατεί δηλαδή να αντιληφθεί την αντικειμενική παρατήρηση, της, φυσικά, μη ταυτόχρονης και ομοιόμορφης πολιτικής εξέλιξης των μελών της ίδιας κοινωνίας και τους βλέπει όλους μαζί το ίδιο, μέσα σε ένα τσουβάλι, σαν ένα ενιαίο εκλογικό (και μόνο!) σώμα. Αυτό μαρξιστικά είναι τεράστιο ατόπημα. Μέσα στην τοποθέτησή του δεν υπάρχει πουθενά το εργατικό κίνημα, που είναι και η ουσία του ζητήματος για το οποίο βρισκόμαστε όλοι (και αυτός πιστεύω) εδωπέρα! Είναι σα να λέει δηλαδή ότι πολιτικά, έχουν την ίδια πρακτική αξία οι απεργοί με τους αγανακτισμένους. Είναι υλιστική προσέγγιση αυτή; Προσοχή όμως, φυσικά και επανάσταση δε γίνεται χωρίς τους «πολίτες» που προς το παρόν αρκούνται στη διάρρηξη των ιμάτιών τους παρακολουθώντας κάποια αγανακτισμένη ρητορεία του (κατά τα άλλα αξιότιμου) Λάκη Λαζόπουλου. Ο αντικειμενικός μας σκοπός είναι η συμμετοχή τους στο Μέτωπο μέσα από τα σωματεία της δουλειάς ή της περιοχής τους. Η υπόλοιπη εργατική τάξη όμως που συμμετέχει ήδη, απεργεί, διαδηλώνει και καταλαμβάνει, αποτελεί εκ του αποτελέσματος πιο εξελιγμένο πολιτικά κοινωνικό συστατικό, ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΚΑΤΑ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ, ΤΟΤΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΧΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΜΙΑ ΠΟΙΟΤΙΚΗ ΕΠΙΡΡΟΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΟΠΟΥ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΙΣΑΞΙΟ, ΑΝ ΟΧΙ ΣΕ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΑΝΩΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΣΟΤΙΚΗ. Αυτός είναι ο μαρξισμός και οτιδήποτε άλλο είναι εκπτώσεις.

Από εκεί και πέρα φυσικά και έχει ευθύνη το ΚΚ στο να εμπνεύσει το λαό, στον ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΟ του ρόλο δηλαδή της ΠΟΙΟΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗΣ της κοινωνίας. Για να ασκήσω κι εγώ δηλαδή το δικό μου μέρος της κριτικής, απέτυχε στην εύστοχη εκτίμηση του αντιμνημονιακού κινήματος, το οποίο στο αποκορύφωμά του γέμισε με εκατοντάδες χιλιάδες πολιτικά ανώνυμους διαδηλωτές τις αλυσίδες του. Συντάχθηκαν δηλαδή εξ ολοκλήρου με το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ προσδίδοντας όλα αυτά τα ΠΟΣΟΤΙΚΑ χαρακτηριστικά, τα οποία εμείς οι κομμουνιστές αναζητούμε, αλλά αποτύχαμε να τα μετατρέψουμε σε ΠΟΙΟΤΙΚΑ, προς στιγμήν φυσικά τουλάχιστον. Αυτό οφείλεται κατ' εμέ σε δύο συγγενείς λόγους: α) Η έλλειψη ιδεολογικής αυτοπεποίθησης από τα κομματικά στελέχη ότι πράγματι, ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ απρόοπτες οι στιγμές της Ιστορίας όπου το σταθερό και αργό μετατρέπεται απρόσμενα σε απότομο και εκρηκτικό, και β) η έλλειψη αυτοπεποίθησης στις ίδιες μας τις δυνάμεις ότι τα μέλη μας είναι, όλα και το καθένα ξεχωριστά, ΤΩΡΑ απολύτως ικανά να εκπληρώσουν το ρόλο τους ως πρωτοπόροι μέσα στην κοινωνία. Και για να προλάβω τους «πονηρούς»: ΦΥΣΙΚΑ και δε μιλάω για κατάληψη της Βουλής. Αυτά τα «καραγκιοζιλίκια» (όπως λέει και η Συντρόφισσα Αλέκα Παπαρήγα - και συνεχίζω εγώ), ανήκουν στους λαϊφσταϊλάδες που η αφεντιά τους φτάνει μέχρι εκεί που τελειώνει η αποθέωση των Αγανακτισμένων από το «Σκάι», αλλά μετά γίνονται δυστυχώς απεργοσπάστες (φυσικά για τον κάθε λόγο που ο καθένας έχει προσωπικά με βάση τις συνθήκες διαβίωσής του - δεν υποτιμάω σε καμία περίπτωση κανέναν μη απεργό εργαζόμενο). Μιλάω, όμως, για να συνεχίσω, για το ρόλο και τη δυνατότητα που είχαμε να ΕΜΠΝΕΥΣΟΥΜΕ αυτές τις εκατοντάδες χιλιάδες, έστω στιγμιαία και συμβολικά, να μας ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΟΥΝΕ. Γιατί γι' αυτό ήρθαν εκεί πέρα. Ούτε αυτοί θέλανε από εμάς καραγκιοζιλίκια, αλλιώς δε θα ερχόντουσαν μαζί μας! ΞΕΡΟΥΝ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΚΚΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΙ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΕΚΒΑΣΗ της μάχης, γι' αυτό ήρθανε. Από εμάς όμως πήρανε, λανθασμένα γιατί ούτε εμείς το στοχεύαμε αυτό, το μήνυμα του φόβου και της αυτοσυντήρησης. Συνθήματα χωρίς παραλήπτη. Δυστυχώς αυτό μας κόστισε στιγμιαία, πράγμα που αποτυπώθηκε και στο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά και για το μέσο μέλλον όσον αφορά την επιρροή του Κόμματός μας στο μη πολιτικοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας, στην ποσότητα. Επειδή όμως στη διαχείριση του αντικειμενικού του σκοπού κατάκτησης της εξουσίας από την εργατική τάξη, μέσα από τους ταξικούς αγώνες της, την έχει οδηγήσει απαρέγκλιτα και αλάνθαστα τουλάχιστον όλα αυτά τα χρόνια από το Μάαστριχτ και μετά σαν ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ πολιτικός εκπρόσωπός της, τα ΤΑΞΙΚΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΑ μέρη της το έχουν αναγνωρίσει. Γι' αυτό και τα ποιοτικά, πολιτικοποιημένα στοιχεία της εξακολουθούν και θα συνεχίσουν να επανδρώνουν τις διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ ως η απεργιακή ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ!

Εν κατακλείδι, η συνολική στρατηγική του ΚΚΕ είναι όχι μόνο εύστοχη με βάση τη διαμορφωθείσα πραγματικότητα, αλλά και πλήρως ανταποκρινόμενη στο επαναστατικό του καθήκον που το ίδιο έθεσε από το 15ο Συνέδριο: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΕΠ' ΟΥΔΕΝΙ, ΕΝΔΙΑΜΕΣΟ ΣΤΑΔΙΟ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ - ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ. Η παρανόηση της μετατροπής του Αντι-ιμπεριαλιστικού, Αντι-μονοπωλιακού, Δημοκρατικού Μετώπου σε ενδιάμεσο στάδιο, όπου όλες οι κοινωνικές τάξεις συμμετέχουν χαρούμενα χέρι-χέρι για την καταπολέμηση του Μνημονίου, με τη μετάθεση της κοινωνικοποίησης των βασικών μέσων παραγωγής για το αόρατο μέλλον, είναι αυτό το οποίο βρίσκεται στην πραγματικότητα ΣΕ ΠΛΗΡΗ αντίθεση με τις προγραμματικές θέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το ΑΑΔΜ είναι η συσπείρωση συμμάχων Οργανώσεων και ατόμων γύρω από το ΠΑΜΕ, που αποτελεί το μοχλό για την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη, θα βάλει τέλος στα όνειρα θερινής νυκτός της κεφαλαιουχικής και θα τελειώσει οριστικά και διά παντός τον αναίσχυντο πόλεμο που διεξήγαγε σε βάρος της κοινωνίας.