Την αποφασιστικότητά τους να αξιοποιήσουν τα αδιέξοδα των ανέργων και των οικογενειών τους για να κλιμακώσουν την επίθεση στις Συλλογικές Συμβάσεις αλλά και να αποσπάσουν συναίνεση σε θέσεις εργασίας χωρίς δικαιώματα και κοινωνικές υπηρεσίες, δίχως την επάρκεια και την ασφάλεια που απαιτούν οι λαϊκές ανάγκες, διακηρύσσουν συγκυβέρνηση και τρόικα.

Ετσι, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τη στήριξη των ανέργων κερδίζουν έδαφος τα προγράμματα της λεγόμενης «κοινωνικής εργασίας», όπου θα απασχολούνται προσωρινά (για 5 μήνες) άνεργοι με αμοιβή πολύ χαμηλότερη από το σημερινό κατώτατο μισθό (δημοσιεύματα κάνουν λόγο για 470 ευρώ) και χωρίς ένσημα. Πρόκειται για σχέδια που συζητήθηκαν και στην πρόσφατη συνεδρίαση της Επιτροπής Απασχόλησης, που έχει συγκροτήσει το υπουργείο Εργασίας με τη συμμετοχή των «κοινωνικών εταίρων».

Μεταξύ άλλων, γίνεται λόγος για «μοντέλο Λετονίας» που δήθεν έχει καταγράψει θετική πείρα. Ωστόσο, η πείρα από τη συγκεκριμένη χώρα βεβαιώνει ότι τέτοιες λύσεις προστατεύουν μόνο τα μονοπώλια και τα συμφέροντά τους.

Η Λετονία συγκαταλέγεται σήμερα στις πρωταθλήτριες στη φτώχεια χώρες της ΕΕ: Βουλγαρία (49,1%), Ρουμανία (40,3%), Λετονία (40,1%), Κροατία (32,7%), Ουγγαρία και Ελλάδα (31%).

Το πρόγραμμα «κοινωνικής εργασίας» που φέρεται σήμερα να συζητούν συγκυβέρνηση - τρόικα και εμφανίζεται και ως «μοντέλο της Λετονίας», έχει εφαρμοστεί σε μια χώρα όπου μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και με την καπιταλιστική παλινόρθωση έχουν πολλαπλασιαστεί οι άστεγοι, οι απόκληροι.

Ετσι δημιουργήθηκαν ξενώνες για αστέγους, οι οποίοι όμως πρέπει να πληρώσουν 50 ευρώ το μήνα για να εξασφαλίσουν υπηρεσίες που τους παρέχει ένα βοηθητικό προσωπικό το οποίο απασχολείται αναγκαστικά και παρέχει υποτυπώδεις υπηρεσίες στους εξαθλιωμένους.

Τη λεγόμενη «κοινωνική πρόνοια» για άστεγους, άτομα με αναπηρίες, φτωχές οικογένειες, συνταξιούχους που χρειάζονται βοήθεια στο σπίτι, έχουν αναλάβει οι δήμοι (οι 262 από τους συνολικά 567) αυτής της μικρής χώρας και οι υπηρεσίες είναι ανταποδοτικές, οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη από βοήθεια αντιμετωπίζονται ως πελάτες, ενώ οι εργαζόμενοι στο πρόγραμμα («κοινωνικοί εργαζόμενοι») αμείβονται με πολύ χαμηλούς μισθούς.

Πώς οδηγήθηκε σε αυτή την κατάσταση αυτή η χώρα, που επί σοσιαλιστικής εξουσίας στην ενιαία ΕΣΣΔ, γνώρισε τις καλύτερες μέρες για το λαό της; Μετά την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση το 2004 - η ένταξη στην Ευρωζώνη, η αστική τάξη θέλει να επιτευχθεί έως το 2014 - και εν μέσω βαθιάς κρίσης, το 2008, το ΔΝΤ και η ΕΕ προσέτρεξαν με δάνεια 7,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το μνημόνιο της αστικής κυβέρνησης με τους δανειστές προέβλεπε αντιλαϊκές περικοπές. Αυξήθηκαν οι φόροι, μειώθηκαν έως και 60% οι μισθοί στο Δημόσιο, έκλεισαν δεκάδες σχολεία, νοσοκομεία, απολύθηκαν χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι.

Ολη αυτή η κατάσταση έχει οδηγήσει και στη μείωση του πληθυσμού της χώρας που την 1η Μάρτη του 2011 είχε 2.067.887 κατοίκους, δηλαδή κατά 13% λιγότερους από το 2000 και σε επίπεδα κάτω από τον πληθυσμό που είχε το 1959. Γεννιούνται πολύ λιγότερα παιδιά ενώ ειδικά από την περίοδο της έναρξης της κρίσης 40.000 Λετονοί μετανάστευαν κάθε χρόνο.