Ομως παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να αποδοθούν τα προβλήματα αυτής της ηλικιακής ομάδας στον τρόπο εφαρμογής της Ευρωενωσιακής πολιτικής, η ΟΚΕ δεν πείθει. Και τούτο διότι η πολιτική της «ενεργούς γήρανσης» από την εκπόνησή της στις αρχές της δεκαετίας του 2000, από τα ευρωπαϊκά όργανα, έθετε ως βασικό στόχο «την παράταση του εργάσιμου βίου» κυρίως μέσα απο την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης. Παράλληλα η ενεργός γήρανση ήταν το μοντέλο της «απασχολησιμότητας» ακριβώς στην ηλικιακή ομάδα άνω των 55 ετών, δηλαδή της περίφημης «ευελιξίας» με μισή σύνταξη και μισή απασχόληση ή προγράμματα κατάρτισης. Ηταν η εφαρμογή των γενικών στρατηγικών της ΕΕ σε αυτήν ακριβώς την ηλικιακή ομάδα με τις ιδιαιτερότητες που έχει.

Και από αυτήν την άποψη ήταν πέρα για πέρα αποτελεσματική, αφού οδήγησε σε αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης σε όλα σχεδόν τα μέλη κράτη, σε μείωση των συντάξεων και στη δημιουργία μιας μεγάλης δεξαμενής ανδρών και γυναικών άνω των 55 ετών, μισο-εργαζόμενων και μισο-άνεργων, στους οποίους η προοπτική για συνταξιοδότηση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη, και σε κάθε περίπτωση απομακρύνεται στο απώτερο μέλλον. Η καπιταλιστική κρίση όξυνε στο έπακρο την κατάσταση αυτής της ηλικιακής ομάδας, όπως βέβαια και όλων των υπόλοιπων εργαζομένων. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη χώρα μας η ανεργία στους εργαζόμενους 55 έως 64 ετών από το 3,1% το Δεκέμβρη του 2007 εκτινάχτηκε στο 16,3% το Δεκέμβρη του 2012, δηλαδή η ανεργία της συγκεκριμένης ομάδας αυξήθηκε πάνω από 500%! Εξίσου ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι και μετά την κρίση η θέση αυτής της ομάδας δεν είναι καθόλου ευοίωνη, με δεδομένο ότι οι όποιες επενδύσεις θα γίνουν θα είναι σε σχετικά εξελιγμένη τεχνολογία, κάτι που εκ προοιμίου αποκλείει ακριβώς αυτές τις ηλικίες, τις οποίες οι «επενδυτές» θεωρούν «ξεπερασμένες».

Γίνεται λοιπόν φανερό ότι τα βάσανα και αυτής της ηλικιακής ομάδας δεν είναι προσωρινά. Οι «λύσεις» που επεξεργάζονται τα επιτελεία της ΕΕ μαζί και η ΟΚΕ, θα βαθύνουν τα προβλήματά της αφού η όποια διαχείριση κάνουν, προϋποθέτει το απαραβίαστο της «επιχειρηματικότητας», και της «ανταγωνιστικότητας» των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Το αδιέξοδο είναι πασιφανές. Είναι το αδιέξοδο ενός τρόπου παραγωγής που έχοντας ως αποκλειστικό σκοπό και κίνητρο το κέρδος, ενώ για τους νέους εργάτες απαιτεί συνθήκες γαλέρας και σκληρής εκμετάλλευσης, για τους μεγαλύτερους εργαζόμενους ακολουθεί την πρακτική «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν»! Η πραγματική λύση, η πραγματική διέξοδος δεν βρίσκεται εκεί που δείχνουν ΕΕ και ΟΚΕ, επιχειρήσεις και κοινωνικοί εταίροι, αλλά σε έναν άλλο τρόπο παραγωγής, εκεί που όλοι οι εργαζόμενοι -ανεξάρτητα από ηλικία- θα είναι και χρήσιμοι και αναγκαίοι, γι' αυτό και ωφέλιμοι για ολόκληρη την κοινωνία. Εκεί που «ξεπερασμένοι» δεν είναι οι εργαζόμενοι, αλλά το κέρδος και η εκμετάλλευση του ανθρώπου.