Phasma |
Αντίστοιχα, ο ΟΑΕΔ κατέγραψε 1.065.456 ανέργους στα μητρώα του το Νοέμβρη του 2013, αριθμός αυξημένος κατά 45.653 άτομα σε σύγκριση με τον Οκτώβρη. Οσο για τον αριθμό των ανέργων που δικαιούνται επίδομα, αυτός είναι τραγικά μικρός. Μόλις το 12,3% των εγγεγραμμένων, δηλαδή 131.089 άνεργοι, δικαιούται είτε την τακτική επιδότηση, είτε το επίδομα των εποχικά απασχολούμενων από τον ΟΑΕΔ. Η συντριπτική πλειοψηφία παλεύει να επιβιώσει χωρίς να παίρνει ούτε τα ψίχουλα του επιδόματος.
Η ανεργία είναι φαινόμενο σύμφυτο με τον καπιταλισμό. Σε συνθήκες κρίσης αυξάνεται ανεξέλεγκτα και προκαλεί επιπλέον δυσκολίες στο αστικό σύστημα να τη διαχειριστεί. Η «συνταγή» είναι βέβαια ίδια σε ανάκαμψη και κρίση: Ανακυκλώνουν την ανεργία, τη μοιράζουν ανάμεσα στους ανέργους, την εναλλάσσουν με διαστήματα κακοπληρωμένης δουλειάς, μέσα από τα διάφορα προγράμματα που εξαγγέλλουν και υλοποιούν σε συνεργασία με την ΕΕ.
Για τους ανέργους που εντάσσονται στα διάφορα προγράμματα, είναι άγνωστα ακόμα και αυτά τα συρρικνωμένα στοιχειώδη δικαιώματα, που αφορούν στο μισθό, στην ασφάλιση, στις άδειες, στα επιδόματα. Ορισμένα παραδείγματα:
Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί η απαγόρευση της απεργίας στους απασχολούμενους με τέτοια προγράμματα, με άθλια επιχειρήματα από την πλευρά της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, όπως ότι δεν είναι εργαζόμενοι αλλά «ωφελούμενοι», «πρακτικά ασκούμενοι» και άλλα παρόμοια.
Δίπλα στην εκμετάλλευση των προγραμμάτων, «φουντώνει» και η εξαπάτηση των ανέργων από τον κρατικό μηχανισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο εμπαιγμός - όπως αποδείχθηκε - με την πολυδιαφημισμένη επέκταση του επιδόματος ανεργίας, ύψους 200 ευρώ, στους μακροχρόνια ανέργους ηλικίας από 20 έως 66 ετών, αντί των ηλικιών 45 έως 65 ετών που ίσχυε μέχρι πρότινος. Κι αυτό επειδή οι δικαιούχοι περιορίζονται σε αυτούς που έχουν ήδη λάβει 12μηνη τακτική επιδότηση, η διάρκεια της οποίας θα πρέπει να μην έχει λήξει για διάστημα μεγαλύτερο των δύο μηνών.
Επιπλέον, το όριο για το ετήσιο οικογενειακό εισόδημα των δικαιούχων «κατέβηκε» στα 10.000 από 12.000 ευρώ. Η προϋπόθεση αυτή αποκλείει τη συντριπτική πλειοψηφία των μακροχρόνια ανέργων, αφού το εισόδημα το οποίο λαμβάνεται υπόψη είναι αυτό που ο άνεργος είχε πριν τη 12μηνη επιδότησή του, δηλαδή όταν εργαζόταν. Η «παροχή», επομένως, αφορά μόνο όσους αμείβονταν με πολύ χαμηλό μισθό, εξασφάλισαν τις προϋποθέσεις για τη 12μηνη επιδότηση και κατά κανόνα δεν υπάρχει άλλο μέλος στην οικογένειά τους, αφού η προϋπόθεση αφορά το οικογενειακό εισόδημα.
Την ίδια στιγμή, στον προϋπολογισμό του για το 2014, ο ΟΑΕΔ ψαλίδισε τα κονδύλια για τους ανέργους κατά 121 εκατομμύρια ευρώ, στο πλαίσιο της δημοσιονομικής προσαρμογής, που έχει στόχο να ροκανίσει κοινωνικές δαπάνες, προκειμένου να περισσεύει περισσότερο κρατικό χρήμα για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Ως αποτέλεσμα, οι «παροχές» στους μακροχρόνια ανέργους αποδεικνύονται ανακατανομή των ελάχιστων κονδυλίων στο πλέον εξαθλιωμένο μέρος των ανέργων, με τη συντριπτική πλειοψηφία τους να παραμένει χωρίς καμία επιδότηση, πόσο μάλλον ουσιαστική προστασία.
Για τα αίτια της ανεργίας και τη διέξοδο που συμφέρει το λαό, το ΚΚΕ σημείωνε στην αιτιολογική έκθεση της Πρότασης Νόμου, που κατέθεσε αλλεπάλληλες φορές, διεκδικώντας «άμεσα μέτρα για την προστασία των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων και των μικρομεσαίων αγροτών»:
«Το πρόβλημα της ανεργίας, που μαστίζει τους εργαζόμενους και πλήττει ιδιαίτερα τη νεολαία και τις γυναίκες, δεν είναι ένα νέο ούτε πρόσκαιρο και προσωρινό φαινόμενο. Είναι σύμφυτο του κοινωνικού - οικονομικού συστήματος στο οποίο ζούμε, των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.
Η ανεργία αξιοποιείται για να ασκηθεί πίεση από το κεφάλαιο και την εργοδοσία στους εργαζόμενους, ώστε να προωθηθούν πρωτοφανή αντεργατικά μέτρα που από χρόνια βρίσκονται στο στόχαστρο του κεφαλαίου, όπως η κατάργηση ουσιαστικά των συλλογικών συμβάσεων και η προώθηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, για να μειωθούν ακόμα περισσότερο η τιμή της εργατικής δύναμης και οι μισθοί των εργαζομένων.
Ταυτόχρονα, η ανεργία αξιοποιείται για να συντηρείται ένα κλίμα τρομοκρατίας στους χώρους εργασίας, με την απειλή απόλυσης, ώστε να κάμπτονται οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων.
Στις σημερινές συνθήκες της κρίσης, που είναι κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, η ανεργία γίνεται εφιάλτης για τους εργαζόμενους. Η κρίση καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις και πλήττει, πριν από όλα, την κύρια παραγωγική δύναμη που είναι η εργατική τάξη, διογκώνοντας την ανεργία.
Η ριζική αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας μπορεί να γίνει μόνο στο πλαίσιο μιας άλλης οργάνωσης της κοινωνίας, όπου τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, με ολόπλευρη στήριξη των μικροπαραγωγών της πόλης και του χωριού στο πλαίσιο ενός εθνικού σχεδιασμού, με κριτήριο τα συμφέροντα της χώρας και των εργαζομένων. Μόνο σε αυτές τις συνθήκες, όπου δε θα υπάρχει το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, θα δημιουργηθούν οι συνθήκες για την εξάλειψη της ανεργίας».
Κάτω απ' αυτό το πρίσμα, σήμερα είναι αναγκαίο να δυναμώσει η πάλη των σωματείων και των άλλων φορέων του κινήματος για την ουσιαστική προστασία των ανέργων, με αιτήματα όπως αυτά για τα οποία παλεύουν τα ταξικά συνδικάτα: