«Αριστερή δύναμη που νιώθει ικανή να σηκώσει στις πλάτες της το πρωτοφανές βάρος της διακυβέρνησης μιας τόσο μικρής και αδύναμης χώρας στις σημερινές συνθήκες οφείλει, πέρα από τον πλουραλισμό, να υπολογίζει το πλέον σημαντικό, δηλαδή πώς και με ποιους θα δημιουργήσει κυβερνητική πλειοψηφία στην περίπτωση που δεν συμπληρώνουν τις 151 και βάλε έδρες». (Από την «Αυγή», 12/2/2014). Με βάση τα παραπάνω, δεν είναι καθόλου τυχαία η πολιτική συμμαχιών με πρόσωπα και δυνάμεις από τα αστικά κόμματα, επιλογές που εκφράστηκαν και στις υποψηφιότητες για τις Περιφέρειες. Κυβέρνηση αστικής διαχείρισης με «κοινωνική συναίνεση» θέλουν να κάνουν, και ας την ονομάζουν τώρα «κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας», για την οποία χρειάζεται ένα «ευρύ τόξο κυβερνητικών δυνάμεων αντιμνημονιακής κατεύθυνσης». Σκοπός η καπιταλιστική ανάκαμψη με την ενίσχυση των μεγαλοεπιχειρηματιών. Κοινός βηματισμός με τον ΣΕΒ για την αλλαγή μείγματος πολιτικής, με οδηγό την πολιτική Ομπάμα. Και αναζήτηση έξωθεν συμμάχων, όπως η κυβέρνηση της Ιταλίας, με την οποία συζήτησε πρόσφατα ο Αλ. Τσίπρας για άλλο μείγμα και στην ΕΕ. Ο λαός μας να βγάλει συμπεράσματα, να γυρίσει την πλάτη σε κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, να οργανώσει τη δική του αντιπολίτευση με το δικό του κίνημα, τη Λαϊκή Συμμαχία, ενισχύοντας το ΚΚΕ.