Κι αυτή η απεργία είναι δική μας | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Κι αυτή η απεργία είναι δική μας

Η εργατική τάξη, μαζί με τους συμμάχους της, μαζί με όλα τα λαϊκά στρώματα, ετοιμάζεται να δώσει ένα ακόμα χτύπημα, το ίδιο δυνατό, το ίδιο μαζικό και αποφασιστικό, στην αντιασφαλιστική επίθεση της κυβέρνησης και των αφεντικών της, ντόπιων και ξένων.

Η απεργία αυτή έχει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Είναι πιο ενημερωμένοι, πιο συνειδητοποιημένοι οι εργαζόμενοι και η αντίθεσή τους επεκτείνεται σε όλο το φάσμα της κυβερνητικής πολιτικής.

Οι απεργοί εργάτες και εργάτριες σ' αυτήν την απεργία ξέρουν ότι δεν είναι μόνο το ασφαλιστικό σύστημα που κινδυνεύει. Είναι η κορυφή του παγόβουνου αυτό. Η απεργία έχει να κάνει και με την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, με το οκτάωρο που μας πήραν με τη μερική απασχόληση, την καθήλωση και τη μείωση του μεροκάματου και του μισθού. Εχει να κάνει με τους προηγούμενους νόμους και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που ήταν όλοι εναντίον μας. Εχει να κάνει με την πολιτική που εφαρμόζεται στο σύνολό της και έχει τα ίδια αποτελέσματα, κέρδη από τη μία για τους λίγους, φτώχεια, εξαθλίωση, πείνα και ανεργία για μας τους εργαζόμενους, τους πολλούς. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι απαιτούν πιο δυνατά συνέχιση και κλιμάκωση, ξέροντας ότι ο αγώνας είναι δύσκολος, ότι πάει μακριά, δεν έχουν όμως άλλη επιλογή.

Προσπαθούν χρόνια τώρα, κυβέρνηση, ΣΕΒ και κυβερνητικός συνδικαλισμός, να περάσουν την ηττοπάθεια στους εργαζόμενους, τους έβαλαν χρόνια τώρα να σκύψουν το κεφάλι για το «καλό τους», τους έβαλαν στην άκρη, γιατί με το «διάλογο» θα τους λύνανε τα προβλήματα. Ετσι τους έλεγαν ότι με τους εργοδότες ήταν «κοινωνικοί εταίροι» κι ότι έχουν τα ίδια συμφέροντα. Γι' αυτό η εργασιακή ειρήνη και η ταξική συνεργασία είναι απαραίτητες! Τους έλεγαν ότι οι αγώνες θα κλείνανε τα εργοστάσια, θα μεγάλωναν την ανεργία, ότι τα μεροκάματα από τους αγώνες κινδύνευαν, ότι τα προβλήματα με τις δικές τους εκσυγχρονιστικές και κεντροαριστερεές ιδέες θα λύνονταν! Ο,τι αμφιβολίες είχαν, φρόντιζαν κάποιοι άλλοι με αριστερές καταβολές, «το αριστερό άλλοθι», να τους το σιγουρέψουν ότι έτσι ήταν τα πράγματα, ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση ήταν μονόδρομος, ότι η ΟΝΕ είναι για το καλό μας, ότι η προσαρμογή και η ενσωμάτωση των εργαζομένων, η υποταγή τους δηλαδή στο κεφάλαιο δεν ήταν κακό και θα μας ωφελούσε.

Ηταν και οι άλλοι, της ΝΔ που διαμαρτύρονταν ότι αυτή η πολιτική ήταν δική τους και ότι δικαιούνται και αυτοί μερίδιο από τις «επιτυχίες» αυτής της πολιτικής.

Οι εργαζόμενοι δεν τσίμπησαν! Και τώρα που με το Ασφαλιστικό η αγανάκτηση ξεχείλισε το ποτήρι, βγήκε συσσωρευμένη ο οργή! Πέταξαν στα άχρηστα αυτά που τους έλεγαν τόσα χρόνια, «μάζεψαν τα μανίκια», απέργησαν, κατέβηκαν στους δρόμους, στις πλατείες. Και γέμισαν οι δρόμοι αποφασισμένους κι οργισμένους εργάτες και εργάτριες. Τρόμαξαν την κυβέρνηση και τα αφεντικά, που τα μάζεψαν και τράπηκαν σε ελιγμούς.

Αυτή είναι η πρώτη νίκη, η μεγάλη νίκη, που δείχνει ότι η εργατική τάξη έχει τη δύναμη να γυρίσει τον τροχό μπροστά, που δείχνει το δρόμο, που έχει αποτελέσματα. Πρέπει να τον συνεχίσουμε, να τον βαδίσουμε όλοι μαζί, εργάτες και εργάτριες, αγρότες, επαγγελματοβιοτέχνες, νεολαία. Για να νικήσουμε.

Ξέρουμε ότι η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της ετοιμάζονται, επιστρατεύουν τις εφεδρείες τους, τα δικά τους όπλα. Από τους συμβουλάτορες, από τους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς μηχανισμούς, τα φροντιστήρια δίνουν και παίρνουν, για να εξοπλίσουν τα στελέχη τους για την αναγκαιότητα αυτών των μέτρων. Ηδη, δείγματα υπονόμευσης υπάρχουν. Αρκετά Εργατικά Κέντρα, Βόλου - Πάτρας - Χαλκίδας - Ελευσίνας, που διαπιστώνουν ξαφνικά ότι οι εργαζόμενοι «κουράστηκαν» ή σε κάποιους χώρους, ελάχιστους, που κάποιοι δηλώνουν ΠΑΣΟΚ και ότι δε θα απεργήσουν, γιατί δεν τους πιάνουν τα μέτρα ή στελέχη του προεδρείου της ΓΣΕΕ, που δηλώνουν παραμονές της απεργίας ότι τους ικανοποιούν οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού και ότι άρχισε ο διάλογος!

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ με τη χτεσινή μελέτη του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ που παρουσίασε, προβάλλει αιτήματα που είναι πολύ πίσω από τις πραγματικές και τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και ταυτόχρονα στρογγυλεύει έτσι τα συμπεράσματα της έρευνας, για να ανοίξει το δρόμο στο παζάρι του διαλόγου με την κυβέρνηση.

Οι εργαζόμενοι έχουν εμπειρίες από τέτοιες καταστάσεις, βγάζουν συμπεράσματα σωστά, έχουν γευτεί αυτή την πολιτική, την ξέρουν πολύ καλά. Δε θα αφήσουν να τους σύρουν ξανά σε διαλόγους απάτης, δε θα μας οδηγήσουν στη σφαγή με τη θέλησή μας.

Αν κάποιες ηγεσίες διάλεξαν αυτό το δρόμο, δέσμιοι των κομματικών και όχι μόνο δεσμεύσεών τους, εμείς οι πολλοί διαλέξαμε τον άλλο δρόμο, το δικό μας, τον αγώνα, τη σύγκρουση. Γιατί αυτός ο δρόμος φέρνει αποτελέσματα για μας, για τα παιδιά μας, για την τάξη μας. Κι αυτόν το δρόμο θα τον διαβαίνουν καθημερινά όλο και περισσότεροι αγωνιστές, γιατί δε γίνεται αλλιώς, γιατί οι αυταπάτες τελείωσαν, γιατί σήμερα πιο καθαρά οι εργάτες και οι εργάτριες βλέπουν μπροστά. Δεν μπορούν να τους δηλητηριάσουν και να τους αποπροσανατολίσουν άλλο, ούτε οι «ορίτζιναλ», ούτε οι «ιμιτασιόν» αυτής της πολιτικής, ούτε βέβαια οι ροζ ορντινάτζες τους.

Σήμερα, οι σύγχρονες ανάγκες μιας εργατικής οικογένειας για μια υποφερτή ζωή είναι πολύ μεγαλύτερες και με δεδομένο ότι το κεφάλαιο δεν είναι διατεθειμένο να δώσει τίποτα, αλλά κινείται σε μια κατεύθυνση αφαίρεσης και άλλων δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων, δημιουργείται η αναγκαιότητα για μια πιο επιθετική τακτική από τους εργαζόμενους. Ο δωδεκάλογος του ΠΑΜΕ πρέπει να είναι το πλαίσιο για την Απεργία της 17ης Μάη, αλλά και για το επόμενο διάστημα. Ούτε σκέψη για πίσω. Τώρα δυνατά όπως και στις 26 Απρίλη να γείρουμε την πλάστιγγα προς τη μεριά μας. Ο ταξικός προσανατολισμός πολλών συνδικάτων είναι εγγύηση για τα σταθερότερα βήματα. Τώρα χρειάζεται πιο αποφασιστικά να οργανωθεί η εργατική τάξη στα συνδικάτα. Να οργανώσει καλύτερα τον αγώνα της με επιτροπές αγώνα, με απεργιακές επιτροπές παντού. Να «κόψουμε» τα πόδια αυτών που σκέπτονται ότι έτσι απλά, χωρίς συνέπειες μπορούν να μας πάνε στο διάλογο του Προκρούστη, για να μας αφαιρέσουν δικαιώματα, όπως πριν με τους άλλους τους διαλόγους.

Αν τελικά το τολμήσουν, έχουμε τη δύναμη να τους παραμερίσουμε.

Αυτός ο αγώνας δεν πρέπει να χαθεί. Και δε θα χαθεί. Εχει γίνει υπόθεση πλέον δική μας, των πολλών. Και έχουμε τη δύναμη, μπορούμε να υπερασπιστούμε και να διευρύνουμε τα δικαιώματά μας.

Πετάμε στα άχρηστα τα μέτρα της κυβέρνησης και της εργοδοσίας. Ούτε με τον αυταρχισμό, ούτε με την τρομοκρατία ούτε με τους τρομονόμους, που ετοιμάζουν για να μας λυγίσουν.

Διεκδικούμε και θα κερδίσουμε.

Ετσι, τα βήματά μας και στην ΑΠΕΡΓΙΑ ΜΑΣ, στις 17 Μάη και αμέσως μετά θα κινούνται σε αγωνιστική κατεύθυνση, μέχρι να πάρουμε πίσω όλα αυτά που μας χρωστάνε, μέχρι την οριστική νίκη της τάξης μας και των συμμάχων μας.

Σε αυτόν τον αγώνα είδαμε τους φίλους μας, αυτούς που ήταν μαζί μας, δίπλα μας, τους μετρήσαμε. Δώσαμε τη μάχη, χέρι χέρι. Ετσι θα κάνουμε κι αύριο, έτσι θα κάνουμε μέχρι να νικήσουμε.

Θόδωρος ΚΟΥΤΡΑΣ
Ελασματουργός ναυπηγείων Σκαραμαγκά, μέλος διοίκησης ΓΣΕΕ.