ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ (Της απεσταλμένης μας: ΜΠΕΡΡΥ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗ).-

Απ' την άλλη οφείλεις να ζητήσεις και μια «συγγνώμη» - προκαταβολικά κι αυτή - για τις λέξεις που όσες και όπως κι αν τις χρησιμοποιήσεις, ξέρεις απ' την αρχή πως θα σταθούν αδύναμες μπροστά σε τόσες και σε τέτοιες «κορυφές», μπροστά σε τόσα και σε τέτοια συναισθήματα. Το «μπαλάκι», όμως, που μας πέταξε η Φατμά είναι βαρύ, πολύ βαρύ, σαν το χρέος που έχουμε πλέον όλοι όσοι είδαμε, όλοι όσοι ακούσαμε κι όλοι όσοι - πολύ περισσότερο - αισθανθήκαμε πως το τέλος σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι τέλος, είναι απλώς μια καινούρια, μια αλλιώτικη αρχή. Ναι, Ρεσίτ, όπως και να δει κανείς το πράγμα έχεις δίκιο: «Μια θέληση που είναι αντιμέτωπη με το θάνατο, δεν μπορείς να τη νικήσεις». Το άλλο δε που είπες, είναι δίκιο αιώνων: «'Η μια ελεύθερη ανθρώπινη ζωή ή θάνατος. Δεν υπάρχει άλλη λύση». Κι ας έχουν θαφτεί αυτές οι αλήθειες «απ' αυτούς που στόχο έχουν βάλει το μυαλό μας κι όχι τα κορμιά μας» στο χρονοντούλαπο της σύγχρονης ιστορίας...

Αλλά εσύ Ρεσίτ είσαι στα 42 σου χρόνια. Νέος βέβαια ακόμα, αλλά με μια διαδρομή πίσω σου και μάλιστα σπουδαία. Το ίδιο, μάλλον, ισχύει και για την 38χρονη Χούλια, επίσης αποφασισμένη να παραδώσει ψυχή για τη σπουδαία, τη μεγάλη αλλαγή στην οποία ελπίζει. Η Φατμά, όμως, είναι μόλις στα 22 της και η Ζεχρά ούτε καν στα 19 της. Κι αυτά τα κορίτσια, πριν προλάβουν καλά - καλά να πάρουν γεύσεις ζωής, «φεύγουν». Το ξέρουν και το ξέρουμε. Κι αυτό ο νους δεν μπορεί να το χωρέσει. Οπως δεν μπορούν να χωρέσουν στα μάτια σου αυτό το πλατύ, βαθύ χαμόγελο της Φατμά που θέλεις να το αρπάξεις και να το κάνεις ουρλιαχτό, κραυγή για να ξυπνήσουν οι εθελοντικά κοιμώμενοι.

Το Κιουτσούκ Αρμπουκλού (Μικρή Αχλαδιά) είναι μια απ' τις φτωχότερες συνοικίες της Κωνσταντινούπολης, στην οποία σχεδόν 15.000 άνθρωποι δίνουν κυριολεκτικά μαθήματα αντίστασης σε όλο τον κόσμο. Είναι, μάλιστα, απ' όσα μας έλεγε ο Τούρκος μεταφραστής μας, μια απ' τις ελάχιστες γειτονιές στην οποία η τουρκική αστυνομία δύσκολα φτάνει, αφού γνωρίζει πολύ καλά πως εκεί τίποτα δεν επιβάλλεται «διά ροπάλου». Και είναι σίγουρα η μοναδική περιοχή της Πόλης (γιατί πουθενά δε συναντάς σύνθημα ούτε για δείγμα), όπου οι εξωτερικοί τοίχοι όλων των σπιτιών - πλινθόκτιστες παράγκες στην ουσία - είναι γεμάτοι από επαναστατικά συνθήματα, όλα γραμμένα με κόκκινη μπογιά. Ολα εκεί με «κόκκινο» χρώμα γράφονται...

Στο 25ο σοκάκι αυτής της γειτονιάς, λοιπόν, βρίσκεται το σπίτι των ηρώων. Ενα δωμάτιο όλο κι όλο με τρία κρεβάτια και στρώματα ριγμένα καταγής, και με μια κουζινούλα στο βάθος. Ενα τραπέζι με 5 - 6 καρέκλες στην αυλή του, μια μπουκαμβίλια ολάνθιστη σαν να προσπαθεί να σπάσει τη μυρωδιά του θανάτου κι ένας Βόσπορος να απλώνεται μπροστά σου ήρεμος και γαλήνιος, σαν τίποτα να μη συμβαίνει. Κι όμως. Ηδη απ' το δωμάτιο αυτού του σπιτιού έχουν βγει νεκροί τρεις αγωνιστές. Τέσσερις ακόμα τρεμοσβήνουν χαμογελώντας. Ζωή ή θάνατος. Δεν υπάρχει, δε νοείται γι' αυτούς μέση λύση. Κάτι που αντιλαμβάνεται ακόμα και ο 8χρονος Ερντέμ, που είδε τη μάνα του Σενάι Χανόγλου, στις 22 Απρίλη να βγαίνει νεκρή απ' αυτό το δωμάτιο μετά από 160 μέρες απεργίας πείνας. Τώρα κλοτσά την μπάλα - πόσο ανέμελα μόνο η καρδούλα του το ξέρει - ατενίζει βουβά τον Βόσπορο και ξέρει, ίσως καλύτερα απ' το οποιοδήποτε άλλο παιδί της ηλικίας του, τι θα γίνει όταν μεγαλώσει...