Η κατάθεση, τις προηγούμενες μέρες στη Βουλή με προοπτική να ψηφιστεί μέσα στο καλοκαίρι, του νομοσχεδίου του υπουργείου Εθνικής Αμυνας «περί επαγγελματία οπλίτη», με το οποίο θεσμοθετείται η ίδρυση σώματος 25.000 μισθοφόρων στρατιωτών, σταδιακά μέσα στην επόμενη πενταετία, φέρνει στην επιφάνεια ένα παλιό αλλά επίκαιρο ζήτημα. Η στρατολόγηση μισθοφόρων, σε όλες τις ιστορικές περιόδους, αποτελούσε μια υπόθεση στα πλαίσια της οποίας επιστρατεύονταν πολιτικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί. Κάτι τέτοιο το είχαν και το έχουν ανάγκη τόσο για να εξασφαλίσουν τους «εθελοντές» που χρειάζονται, όσο και για να υπάρξει η κοινωνική αποδοχή στην ίδρυση ενός τέτοιου στρατιωτικού σώματος, το οποίο δε σχετίζεται με τις ανάγκες της εθνικής άμυνας, αλλά υπαγορεύεται από τα σχέδια των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, από τις ανάγκες της κάθε φορά «νέας τάξης πραγμάτων».

Εταζαν λοιπόν στους μισθοφόρους μερίδιο από τα λάφυρα, καλή ζωή, γη για να την καλλιεργήσουν και να ζουν αυτοί και οι οικογένειές τους, αλλά και ρόλο πολιτικό, εξουσία στα μέρη που θα κατακτήσουν, τους λαούς που θα υποτάξουν. Σήμερα, δηλαδή εδώ και καιρό που έρχεται και επανέρχεται με διάφορα δημοσιεύματα και δηλώσεις της ηγεσίας του υπουργείου Αμυνας το ζήτημα της ίδρυσης επαγγελματικού στρατού, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ανάλογη προπαγάνδα, με τη διαφορά ότι στην εποχή μας η εξέλιξη έχει... προχωρήσει, τα πράγματα είναι πιο απλά. Το μόνο που τάζουν, οι στρατολόγοι της νέας τάξης του ΝΑΤΟ, είναι ένας πενιχρός μισθός και μια κουτσουρεμένη σύνταξη μετά την αποστρατεία.

Θα... χτυπήσουν, λένε, την ανεργία. Θα βρουν, λένε, δουλιά 25.000 νέοι, σε πρώτη φάση και αναμένεται συνέχεια. Αυτό είναι το πλέον αστείο απ' όσα ακούγονται. Γιατί από την άλλη, με την παράλληλη μείωση της θητείας που εξήγγειλαν, η ανεργία θα αυξηθεί, αφού ακόμα περισσότεροι νέοι θα είναι διαθέσιμοι στην αγορά εργασίας, δηλαδή ακόμα περισσότεροι άνεργοι. Στο σημείο αυτό ν' αναφέρουμε ότι προβάλλουν ακόμα και το δημογραφικό, τη μείωση του αριθμού των στρατευσίμων, σαν λόγο που επιβάλλει την ανάγκη δημιουργίας μισθοφορικού στρατού. Βέβαια, το επιχείρημα αυτό το ακυρώνουν οι ίδιοι, αφού ανακοινώνουν την παράλληλη μείωση της θητείας στους 12 μήνες. Αν βέβαια ήταν πραγματικά διαθέσιμοι να δημιουργήσουν 25.000 νέες θέσεις εργασίας στο Δημόσιο, θα μπορούσαν να προσλάβουν, 5.000 γιατρούς, 5.000 νοσηλευτές, 5.000 δασκάλους, 5.000 καθηγητές και 5.000 βρεφονηπιοκόμους για τους παιδικούς σταθμούς. Προσλήψεις που τα ευεργετικά τους αποτελέσματα θα λειτουργούσαν πολλαπλασιαστικά στην ελληνική κοινωνία. Αυτά όμως είναι υποθέσεις που προϋποθέτουν άλλες προθέσεις και πολιτική βούληση, η οποία θα πηγάζει από τις ανάγκες του λαού και όχι της ολιγαρχίας και της κυβέρνησής της, που διεκδικεί από το ΝΑΤΟ ένα πιο ενεργό ρόλο στα πλαίσια της επιβολής της νέας τάξης των ιμπεριαλιστών.

Το άλλο ψέμα αυτής της προπαγάνδας είναι ότι εθνικές ανάγκες είναι αυτές που επιβάλλουν τη δημιουργία επαγγελματικού στρατού. Είναι λένε τα νέα οπλικά συστήματα που απαιτούν προσωπικό υψηλής εξειδίκευσης και εκπαίδευσης. Απαιτήσεις, όπως ισχυρίζονται, στις οποίες δεν μπορούν να ανταποκριθούν οι στρατεύσιμοι οπλίτες. Και εδώ όμως τα γεγονότα έρχονται να τους διαψεύσουν. Ολοι όσοι έχουν περάσει από τον Ελληνικό Στρατό γνωρίζουν, πολύ καλά, ότι οι στρατευμένοι νέοι ανταποκρίνονται πολύ καλά και όσον αφορά την αφομοίωση της γνώσης και όσον αφορά την αποτελεσματικότητά τους στο χειρισμό των οπλικών συστημάτων.

Αλλά ακόμα και έτσι αν είχαν τα πράγματα, σε καμία περίπτωση τα νέα οπλικά συστήματα δε θα χρειάζονταν 25.000 χειριστές! Εξάλλου, πόσα είναι αυτά; Πρόκειται για περίπου 300 άρματα μάχης και μερικές εκατοντάδες, αν όχι δεκάδες, άλλα εξελιγμένα οπλικά συστήματα, είτε αυτά είναι πολλαπλοί εκτοξευτές πυραύλων για το Πυροβολικό, είτε αντιαεροπορικά και νέα συστήματα τηλεπικοινωνιών. Ομως αυτή η ανάγκη δεν είναι καινούρια και όπως είναι γνωστό, στη διαδικασία χειρισμού και διοίκησης των οπλικών συστημάτων παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο τα υπάρχοντα μόνιμα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, αξιωματικοί και υπαξιωματικοί των παραγωγικών σχολών των τριών Κλάδων. Κανείς δε βγήκε, ούτε θα μπορούσε να πει ότι οι σημερινοί χειριστές, αξιωματικοί και υπαξιωματικοί, των οπλικών συστημάτων είναι ακατάλληλοι.

Η αλήθεια όμως δε βρίσκεται εδώ, στα όσο ισχυρίζεται η ΝΑΤΟικής έμπνευσης κυβερνητική προπαγάνδα. Η πραγματικότητα είναι άλλη. Η δημιουργία Σώματος Επαγγελματιών Οπλιτών (ΕΠΟΠ), επιβάλλεται από τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, του νέου ρόλου του που απαιτεί πολυεθνικές, ευέλικτες και ταχυκίνητες δυνάμεις οι οποίες θα στελεχώνονται από προσωπικό με σχέση επαγγελματικής εξάρτησης, από την οποία και μόνο θα εκπορεύεται η πειθαρχία του, ώστε να μπορεί να φέρει σε πέρας αποστολές επιβολής της νέας τάξης, αποστολές διεθνούς κατασταλτικού μηχανισμού.

Αυτό που συντελείται στην πραγματικότητα με την συγκρότηση του επαγγελματικού στρατού που ανοίγει την προοπτική και πλήρους κατάργησης της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας, είναι μια αντιδραστική μεταρρύθμιση που περιβάλλεται με το «φιλολαϊκό» περιτύλιγμα της μείωσης έως κατάργηση (σε αρκετές ΝΑΤΟικές χώρες έχει ήδη γίνει) της θητείας των στρατευσίμων νέων. Με την αλλαγή αυτή, ο στρατός να μην μπορεί πλέον να έχει κανάλια επικοινωνίας με το λαό, να απομονώνεται και να μετατρέπεται σε ένα μηχανισμό απόλυτα κλειστό, έναν ξεκάθαρα επιθετικό για τις ανάγκες τις ολιγαρχίας μηχανισμό. Εναν τέτοιο ρόλο δεν μπορούν, από τη φύση τους, να τον παίξουν στρατεύσιμοι νέοι, αυτοί, δηλαδή, που υποτίθεται πως καλούνται να υπηρετήσουν την πατρίδα.

Δε χωράει λοιπόν αμφιβολία, ότι η συγκρότηση του επαγγελματικού στρατού αποτελεί ΝΑΤΟική κατεύθυνση που όχι μόνο δεν εξυπηρετεί την υπόθεση υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά την υπονομεύει, είναι αντίθετη με τα λαϊκά συμφέροντα και δυναμιτίζει την υπόθεση της ειρήνης στην περιοχή. Η όποια σχετική αυτονομία θα μπορούσε, κάτω από ορισμένες συνθήκες, να έχουν οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις, καταργείται, με τη δημιουργία του επαγγελματικού στρατού, ο οποίος πλέον θα αποτελεί και οργανικά τμήμα των πολυεθνικών ΝΑΤΟικών δυνάμεων ταχείας επέμβασης. Η εθνική άμυνα ακόμα και ως έννοια ακυρώνεται με την υιοθέτηση των νέων αμυντικών δογμάτων περί «ασφάλειας» και «σταθερότητας». Και ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι για τα λαϊκά συμφέροντα και ελευθερίες, καθώς ένας παντοδύναμος στρατιωτικός μηχανισμός, με όλα τα χαρακτηριστικά της δύναμης μισθοφόρων θα είναι διαθέσιμος για χρήση εκτός αλλά και εντός των ελληνικών συνόρων.