Το 1995 σ' ένα κέντρο περίθαλψης άμεσης ανάγκης του Ερυθρού Σταυρού, στη βόρεια Μόσχα, φιλοξενήθηκαν τρεις έως πέντε χιλιάδες άστεγα παιδιά. Το 1997 τα παιδιά που πέρασαν το κατώφλι του κέντρου αυτού αυξήθηκαν στις 30.000. Τα στοιχεία δημοσίευσε η βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν» και προέρχονται από την Ιρίνα Λεμονσίσκαγια, αξιωματούχο του Ερυθρού Σταυρού και διευθύντρια του προαναφερομένου κέντρου, η οποία σημειώνει και τα εξής: «Τα περισσότερα παιδιά που φιλοξενούμε στο κέντρο μας έχουν γονείς, τους οποίους έσπασε το σύστημα. Τα παιδιά αυτά δεν περιφέρονται απλώς στους δρόμους, δεν πωλούν απλώς το σώμα τους, κάποια πεθαίνουν από την πείνα, το κρύο ή το ξύλο. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι τα παιδιά αυτά έχουν ήδη πεθάνει πνευματικώς προτού αφήσουν την τελευταία τους πνοή». Και το ρεπορτάζ (αναδημοσιευμένο στην προχτεσινή «Καθημερινή») συνεχίζει: Αξιωματούχοι του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών υποστήριξαν κατά τη διάρκεια σύσκεψης με θέμα τους άστεγους, που έγινε κεκλεισμένων των θυρών, ότι στη Μόσχα ζουν 60.000 παιδιά, εγκαταλειμμένα από τους γονείς τους. «Με το σοβιετικό σύστημα δεν είμαστε πλούσιοι, αλλά υπήρχε μια σταθερότητα διότι γνωρίζαμε ότι κάποιος μας φρόντιζε. Γνωρίζαμε ότι θα εισπράξουμε τους μισθούς μας, ότι θα μπορέσουμε να αγοράσουμε φαγητό, ότι τα παιδιά μας θα μορφωθούν. Ξαφνικά, χάσαμε το κράτος - προστάτη, όπως ακριβώς ένα παιδί που το αρπάζουν από τη μητρική αγκαλιά», λέει η Βέρα Λεκάρεβα, υπεύθυνη για ζητήματα οικογένειας της Δούμας.

Εμείς, τι να πούμε παραπάνω...