Στις προαναφερθείσες αγγλόφωνες ταινίες ανήκει και «Το τρίτο πρόσωπο» (2013) σε σκηνοθεσία Πολ Χάγκις, ταινία που θέλει πολλά, αλλά μετατρέπεται - όχι από ανάγκη - σε μπερδεμένη κι επιτηδευμένη ιστορία που αποτυγχάνει να εμπλέξει στα γρανάζια της το θεατή. Τρεις οι αφηγήσεις, τρεις οι πόλεις, ένα το θέμα, η απώλεια ενός παιδιού... Το να υφαίνει κανείς μαζί σε ένα φιλμ διαφορετικές φαινομενικά αφηγήσεις αποδεικνύεται όλο και πιο δημοφιλές και οδηγεί συχνά σε άριστα αποτελέσματα. Ωστόσο η ταινία του Χάγκις, με πολλά χολιγουντιανά ονόματα, αντί να δώσει κάτι περισσότερο από το άθροισμα των κομματιών της, καταλήγει λόγω αποσπασματικής αφηγηματικής τεχνικής σε τρεις χωριστές ιστορίες, οι δύο εκ των οποίων θα μπορούσαν να είχαν εντελώς παραλειφθεί, ενώ η μία, που από μόνη της θα μπορούσε να γίνει αυτόνομη ολόκληρη ταινία, χάνεται στη διαδικασία του μείγματος...