Την επιτάχυνση των αναγκαίων για την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και τη θεσμική θωράκιση του συστήματος βάζουν ως στόχο παράγοντες του αστικού πολιτικού κόσμου, με δημόσιες παρεμβάσεις τους.

Αρθρογραφώντας στην «Καθημερινή» της Κυριακής, ο πρ. πρωθυπουργός και πρ. πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Κώστας Σημίτης μέμφεται τη ΝΔ γιατί ως κυβέρνηση το 2004 «αντί (...) να προχωρήσει τον εκσυγχρονισμό, την προσαρμογή στα ευρωπαϊκά πρότυπα και να συνεχίσει με επιμονή τις προηγούμενες προσπάθειες, προτίμησε την εκτεταμένη επιστροφή στις παραδοσιακές πρακτικές του πελατειακού κράτους».

Βγάζοντας λάδι το σύστημα, τις εγγενείς αντιφάσεις του και το γεγονός ότι οι κρίσεις είναι στο DNA του, υποστηρίζει πως «η οικονομική κρίση (...) ήταν αποτέλεσμα των πολιτικών χειρισμών μετά το 2004».

Τέλος, επιτίθεται στους λαϊκούς αγώνες και τις διεκδικήσεις του λαού, μιλώντας για «λαϊκισμό» και για «συντεχνιακές πρακτικές», προσθέτοντας ότι «κοινωνικές ομάδες και κοινωνικές οργανώσεις είχαν εξασφαλίσει, ασκώντας πολιτική πίεση, φόρους προς όφελός τους», συγχέοντας επίτηδες το εργατικό λαϊκό κίνημα και τα δίκαια αιτήματά του με φαινόμενα που και οι ίδιες οι κυβερνήσεις εξέθρεψαν για να διαιωνίσουν την εξουσία του συστήματος.

Στο ίδιο μήκος κύματος ο πρ. πρωθυπουργός και πρ. πρόεδρος της ΝΔ Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, σε συνέντευξή του στην ίδια εφημερίδα, επίσης επιτέθηκε στον «κρατισμό», στις «υπερβολές στο θέμα των συνδικαλιστικών ελευθεριών».

Βάζοντας μπροστά και το θέμα της θεσμικής θωράκισης της εξουσίας των μονοπωλίων, υποστηρίζει πως η «η Ελλάς δεν βγαίνει από την κρίση αν δεν γίνει μια βαθιά συνταγματική αναθεώρηση». «Υπάρχουν ζητήματα που ταλαιπωρούν τη χώρα κατά τρόπο τραγικό, φερ' ειπείν το πρόβλημα της ποινικής ευθύνης των υπουργών, αλλά και η ανάγκη να οριοθετήσουμε τις εξουσίες και ειδικά τη δικαστική», σημειώνει, επιμένοντας στη συγκρότηση Συνταγματικού Δικαστηρίου. «Δεν μπορεί η δικαστική εξουσία να τινάζει στον αέρα την οικονομική πολιτική με αποφάσεις καθαρά οικονομικού περιεχομένου, δεν είναι δυνατόν να υπάρχει αβεβαιότητα στις επενδύσεις και στην οικονομική δραστηριότητα γιατί το ΣτΕ και το κάθε δικαστήριο έχει τη δυνατότητα να κηρύξει κάθε νόμο αντισυνταγματικό...», επιχειρηματολογεί υπέρ της διασφάλισης όλων των αναγκαίων συνθηκών στα μονοπώλια ώστε να αναπτύξουν απρόσκοπτα τη δραστηριότητά τους.

Ζητώντας σταθερές κυβερνήσεις για την αδιάκοπη εφαρμογή της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, υποστηρίζει πως «πρέπει να σταθεροποιήσουμε, κατά το δυνατόν, την περίοδο της διακυβέρνησης, τη θητεία της κάθε Βουλής». Τέλος, τάσσεται υπέρ της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας απευθείας από το εκλογικό σώμα.