Τέσσερα μόλις χρόνια μετά την υιοθέτηση του «νέου», του πλέον αντεργατικού, συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, που αύξησε στα 40 τα χρόνια εργασίας και ασφάλισης για το δικαίωμα στην πλήρη σύνταξη, μείωσε τουλάχιστον κατά 50% τις συντάξεις που θα αποδίδει ο νέος τρόπος υπολογισμού στην ωρίμανσή του (με τους μικρότερους συντελεστές αναπλήρωσης) και εισήγαγε στο ασφαλιστικό την έννοια της «βασικής σύνταξης», η συγκυβέρνηση ξαναγυρίζει στον τόπο του εγκλήματος. Και ξαναγυρίζει για να δώσει τη χαριστική βολή σε ό,τι έχει απομείνει από τη Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση.

Βέβαια, στο διάστημα που μεσολάβησε από το 2010, με την ψήφιση τότε των δύο βασικών νομοθετημάτων (3863 και 3865), οι κυβερνήσεις κλιμάκωσαν την αντιασφαλιστική τους επίθεση και με άλλους αντιδραστικούς νόμους. Κυρίως το νόμο 4093 του 2012, που αύξησε τα γενικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, ενώ με το νόμο 4052 του ίδιου έτους, για την δημιουργία του Ενιαίου Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης (ΕΤΕΑ), έμπαιναν τα θεμέλια για τη μετατροπή των επικουρικών συντάξεων σε προνοιακά επιδόματα και μάλιστα σε ατομική βάση για τον κάθε ασφαλισμένο.

Ταυτόχρονα, στο διάστημα αυτό επιβλήθηκαν απανωτές αιματηρές μειώσεις και χαράτσια στις συντάξεις που ήδη αποδίδονταν. Κοινός παρανομαστής όλων των νομοθετικών παρεμβάσεων, ήταν η σταδιακή απόσυρση του κράτους από τη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης και η παράλληλη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, έχοντας ως τελικό στόχο να φορτωθεί το βάρος της ασφάλισης εξολοκλήρου στις πλάτες των εργαζομένων και να πριμοδοτηθούν τα ιδιωτικά συστήματα κοινωνικής ασφάλισης, ανοίγοντας πεδίο κερδοφορίας και σε αυτόν τον τομέα για τα μονοπώλια του κλάδου.

Σήμερα, η κυβέρνηση επανέρχεται με σκοπό, πριν το τέλος του χρόνου και λίγο πριν το 2015, κατά το οποίο οι πρώτοι συνταξιούχοι θα συνταξιοδοτηθούν με το «νέο σύστημα» που νομοθετήθηκε το 2010, να δώσει το τελειωτικό χτύπημα σε ό,τι είχε αφήσει προσωρινά σε «εκκρεμότητα». Η νέα επίθεση στηρίζεται στη μελέτη του ΚΕΠΕ για το ασφαλιστικό, το περιεχόμενο της οποίας διέρρευσε την περασμένη εβδομάδα στον Τύπο.

Το νέο χτύπημα επικεντρώνεται κυρίως σε ομάδες ασφαλισμένων, ταμεία και ηλικιακές ομάδες «παλιών» εργαζομένων, που κατά τεκμήριο βρίσκονται κοντά στη συνταξιοδότηση ή έχουν εξασφαλίσει «ώριμα» συνταξιοδοτικά δικαιώματα, τα οποία σήμερα επιχειρείται να ανατραπούν. Σ' αυτήν την κατεύθυνση και επιβεβαιώνοντας τη δήλωση του υπουργού Εργασίας ότι «αλλάζουν όλα», στο επίκεντρο της νέας αντεργατικής της παρέμβασης η κυβέρνηση βάζει τα πάντα:

• Το χρόνο ασφάλισης
• Τα ειδικά όρια ηλικίας
• Τα ποσοστά αναπλήρωσης
• Τις κατώτατες συντάξεις
• Τις αναπηρικές συντάξεις
• Το καθεστώς των ΒΑΕ
• Τις ασφαλιστικές εισφορές
• Τους κοινωνικούς πόρους
• Την κρατική χρηματοδότηση

Η «φιλοσοφία» που διέπει τη μελέτη του Κέντρου Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ) για το ασφαλιστικό, οι διαπιστώσεις και τα πρώτα συμπεράσματα της μελέτης, που αναδεικνύουν την «πολυδιάσπαση» ως βασικό πρόβλημα του ασφαλιστικού, προϊδεάζουν για τα επώδυνα μέτρα που σχεδιάζονται.

Από την αρχή, κάνοντας λόγο για «προνόμια» και όχι για δικαιώματα, η μελέτη επιχειρεί να δυσφημίσει οτιδήποτε εξασφάλισαν στο παρελθόν κάποιες ομάδες εργαζομένων και συνεχίζει ακόμα να ισχύει, παρά τις ανατροπές που έχουν ψηφιστεί τα τελευταία χρόνια. Δίνοντας το στίγμα του νέου ασφαλιστικού χάρτη που σχεδιάζει το υπουργείο Εργασίας, η μελέτη σημειώνει: «Η πολυδιάσπαση του συστήματος (...) δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις προκειμένου να διατηρηθούν προνόμια που θεσπίστηκαν στο παρελθόν και αντικρούουν κάθε έννοια κοινωνικής ισότητας»(!).

Ξεκαθαρίζοντας ότι η περίφημη «ενοποίηση» δε θα είναι μόνο διοικητική και λειτουργική, όπως προπαγανδιστικά ισχυριζόταν το υπουργείο, προσθέτει: «Το ασφαλιστικό σύστημα, όμως, δεν είναι κατακερματισμένο μόνο διοικητικά. Το σύστημα συντάξεων χαρακτηρίζεται από μια πολυνομία, η οποία δημιουργεί έντονες κοινωνικές ανισότητες, αφού αντιμετωπίζει όμοιες περιπτώσεις πολιτών με διαφορετικό τρόπο.

Οι προϋποθέσεις συνταξιοδότησης (χρόνος ασφάλισης και όρια ηλικίας), τα ποσοστά αναπλήρωσης, οι κατώτατες συντάξεις, οι ασφαλιστικές και εργοδοτικές εισφορές, οι κοινωνικοί πόροι και η κρατική χρηματοδότηση ποικίλλουν τόσο μεταξύ των Ταμείων, όσο και μεταξύ ασφαλισμένων στο ίδιο Ταμείο». Με άλλα λόγια, «κοινωνική ισότητα» για την κυβέρνηση και το κεφάλαιο είναι η προς τα κάτω εξίσωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων.