Μιλάμε για σκοτούρες, πλούσιων σε ακίνητα και άλλους θησαυρούς, δίγλωσσων μεγαλοαστών της Β. Ιταλίας χωρίς «ρευστά», πασπαλισμένες με τα αστείρευτα καπρίτσια της μεγαλοκοπέλας Λουίζ, που συναντά τον έρωτα στα 43 της, πάνω στη χειρότερη δοκιμασία για τους δικούς της, όταν η περιουσία τους βγαίνει στο σφυρί, εκείνη δεν γέννησε διάδοχο του θρόνου και ο αδελφός της πεθαίνει από aids. Η ταινία αφιερωμένη στον 46χρονο αδελφό της σκηνοθέτιδας, Βιρτζίνιο που πέθανε το 2006, με μπουρλέσκ προσέγγιση, γκαλερί πορτρέτων, χρήση συμβολισμών, με πληκτικές, χωρίς κοινωνική φόρτιση, καταστάσεις, με έλλειψη έκπληξης και παράλληλα επιμονή, στο να «το γυρίζει» στο γελοίο, με τη δικαιολογία της «χύμα τρελάρας», προτείνει μια κωμικοτραγική εξήγηση της αποσύνθεσης της παλαιάς, κραταιής οικογένειάς της και διαχέεται από το πένθος για έναν τρόπο / στιλ ζωής που τελείωσε ανεπιστρεπτί, για το «τέλος εποχής» που διηγήθηκε ο Αλμπέρτο Μοράβια και αποτύπωσαν στο σελουλόιντ ο Βισκόντι κι ο Ρενουάρ. Κανένα από τα συστατικά του φιλμ δεν είναι σε θέση να προσδώσει περιεκτικότητα στα «βάσανα» που σπαζοκεφαλιάζουν τους μεγαλοαστούς που συνειδητοποιούν το «τέλος εποχής» της τάξης τους...