Πρόκληση για τους εργαζόμενους της Ευρώπης, χαρακτηρίζει το ΠΑΜΕ τις «συμβουλές» της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ) για το «Σχέδιο Επενδύσεων» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Οι εργατοπατέρες της ΣΕΣ δε δίνουν δεκάρα για τις ανάγκες εργαζομένων και ανέργων, αλλά ξεπερνούν ακόμα και τον πρόεδρο της Κομισιόν στη ...γαλαντομία απέναντι στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Στην ανακοίνωσή του, το ΠΑΜΕ σημειώνει: «Η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), το μακρύ χέρι της ΕΕ και των μονοπωλίων στα Συνδικάτα, η ΣΕΣ που διαφημίζουν στην Ελλάδα η ΓΣΕΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ ως "εκπρόσωπο των εργατών της Ευρώπης", σε δελτίο Τύπου της συμβουλεύει την ΕΕ για το Σχέδιο Επενδύσεων της Κομισιόν.

Και πού προτείνει η ΣΕΣ να δώσει λεφτά η ΕΕ; Μήπως ζητάει αυξήσεις στους μισθούς των εργατών; Επιδόματα ανεργίας για τα εκατομμύρια των ανέργων της Ευρώπης; Για παροχή δωρεάν Υγείας και Παιδείας στα παιδιά των εργατών; Μα φυσικά όχι!

Η ΣΕΣ καλεί "το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να υιοθετήσουν το Σχέδιο Επενδύσεων της Κομισιόν και να αυξήσουν τις φιλοδοξίες τους και τον προϋπολογισμό του", δίνοντας τα χρήματα των λαών της Ευρώπης στις πολυεθνικές και συγκεκριμένα:

• Σε Υποδομές στον κλάδο της Ενέργειας, προτείνει μια επένδυση 200 δισ. ευρώ σε περίοδο 10 χρόνων.
• Στις Μεταφορές.
• Επικοινωνίες, μια επένδυση 300 εκατομμυρίων ευρώ ανά έτος.
• Νανοτεχνολογία.
• "Πράσινες" Υποδομές.

Δηλαδή, ξεπερνά ακόμη και την Κομισιόν και ζητά ακόμη περισσότερα χρήματα για τις πολυεθνικές από αυτά που ζητούσε ο πρόεδρος της Κομισιόν! Αυτή η στάση αποτελεί πρόκληση για τα εκατομμύρια των ανέργων της Ευρώπης, για τα εκατομμύρια εργάτες που ζουν στη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Η ΣΕΣ δικαιολογεί αυτή την κατεύθυνση με το επιχείρημα ότι έτσι θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Ομως οι εργαζόμενοι της Ευρώπης γνωρίζουν ότι "για να παραμείνει η Ευρώπη ανταγωνιστική" η συντριπτική πλειοψηφία των όποιων θέσεων εργασίας δημιουργηθούν, θα είναι με τα μισά δικαιώματα, με τους μισούς μισθούς σε σχέση με τις παλιές. Οι εργαζόμενοι της Ευρώπης γνωρίζουν ότι όπου η εργατική τάξη αποδέχτηκε τη λογική της ανταγωνιστικότητας, της καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι εργαζόμενοι χάνουν το ένα δικαίωμα μετά το άλλο, ενώ οι απολύσεις, η ελαστική απασχόληση και η ανεργία γιγαντώθηκαν. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να απαντήσει και να καταδικάσει με κάθε τρόπο αυτές τις λογικές. Οι εργαζόμενοι της Ευρώπης πλήρωσαν πολύ ακριβά την κρίση των καπιταλιστών. Δεν πρέπει να δεχθούν καμία θυσία για την καπιταλιστική ανάπτυξη.Καμιά νομιμοποίηση στους συνδικαλιστές των Βρυξελλών».