Η ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι κατάφερε να αφήσει τη χώρα χωρίς συμμάχους. Οτι η «συμμαχία του Νότου» δεν της βγήκε και ότι τελευταίος φίλος της Ελλάδας, η Κομισιόν, γύρισε την πλάτη στη συγκυβέρνηση. Ομως, το παιχνίδι των συμμαχιών έπαιξε προεκλογικά και η κυβέρνηση. Τότε που κόμπαζε για τη στήριξη που απολαμβάνει από την κυβέρνηση Ομπάμα. 'Η, όταν κορόιδευε το λαό ότι η «συμμαχία των χωρών του Νότου» θα γίνει μοχλός για την «ανατροπή της λιτότητας» στην Ευρώπη. Μετά έστρεψε τα φώτα προς τη Ρωσία, την Κίνα και άλλες μεγάλες οικονομίες, καλλιεργώντας προσδοκίες στο λαό ότι είναι ένα καλό αποκούμπι σε περίπτωση που «στραβώσει» η δουλειά με τα δάνεια από την ΕΕ. Μετά διαφήμισε την Κομισιόν σαν φίλη της Ελλάδας και πάει λέγοντας. Τι συμπέρασμα βγαίνει απ' όλα αυτά; Οτι οι «συμμαχίες» στον καπιταλισμό είναι διακρατικές σχέσεις που διαμορφώνονται με μοναδικό κριτήριο το συμφέρον της αστικής τάξης κάθε χώρας, το οποίο μπορεί συγκυριακά να μεταβάλλεται ανάλογα με τις εξελίξεις και τους συσχετισμούς που διαμορφώνονται κάθε φορά. Γι' αυτό το λόγο, κάποιος που σήμερα εμφανίζεται να χτυπάει την πλάτη της κυβέρνησης, αύριο μπορεί να καρφώνει στην πλάτη της μαχαίρι. Αλλωστε, και για την προηγούμενη κυβέρνηση λεγόταν ότι ήταν η «αγαπημένη» των δανειστών, αλλά μετά τις εκλογές άλλαξαν τροπάρι και είπαν ότι κι αυτήν την εκβίαζαν οι δανειστές. Σε κάθε περίπτωση, όσο ισχυροί κι αν είναι οι «φίλοι» ή οι αντίπαλοι μιας χώρας, τα συμφέροντα του λαού βρίσκονται στην αντίπερα όχθη.