Εδώ και 40 χρόνια οι σύγχρονοι ισχυροί σκακιστές έχουν ξεφύγει από την παλιά, ρομαντική, αλλά ταυτόχρονα ποιοτική, θεαματική και ριψοκίνδυνη εποχή. Οι περισσότεροι σκακιστές χρησιμοποιούν τα λεγόμενα «κλειστά ανοίγματα», όπως είναι το «Γκαμπί της βασίλισσας», αποδεκτό ή μη, τα ινδικά συστήματα και ανοίγματα τύπου «Ρέτι», που κατά κανόνα οδηγούν σε μια κλειστή και σφιχτή παρτίδα.

Η παλιά καλή εποχή των «ανοιχτών ανοιγμάτων», «Γκαμπί του βασιλιά» ή «Γκαμπί Εβανς», δεν ξαναγυρίζει πια. Η αλλαγή της νοοτροπίας, η σκοπιμότητα και περισσότερο ο φόβος της ήττας σπρώχνουν όλο και περισσότερο τους νέους σκακιστές σε αυτά τα πολύ κλειστά ανοίγματα. Οι συναρπαστικές και τακτικές παρτίδες έχουν δώσει τη θέση τους σε παρτίδες ανιαρές και χωρίς φαντασία.

Παρ' όλα αυτά κάπου κάπου κάποιοι σκακιστές χρησιμοποιούν τα παμπάλαια και φαντεζί «ανοιχτά ανοίγματα», ορισμένοι από τους οποίους όμως δεν τα γνωρίζουν σε βάθος, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στην πανωλεθρία. Μια τέτοια παρτίδα θα δούμε (η θέση στο διάγραμμα είναι πριν την 7η κίνηση των λευκών), προς αποφυγήν του κέρδους υλικού πριν την απαραίτητη ανάπτυξη.

1. ε4 ε5 2. ζ4 εζ4 3. Ιζ3 ε5 4. θ4 η4 5. Ιε5 Αη7 6. ΙΧη4 δ5 7. εΧδ5; Βε7+ 8. Ρζ2 Αδ4+ 9. Ρζ3 θ5! 10. Ιζ2 Αη4+ 11. ΙΧη4 θΧη4 12. ΡΧη4 Ιζ6+ 13. Ρθ3 Ιε4! Τα λευκά εγκαταλείπουν γιατί δεν μπορούν να αποφύγουν το ματ. Ο λευκός έπαιξε μια οξύτατη συνέχεια του «Γκαμπί του βασιλιά», μέσα στην οποία λειτούργησε μια παλιά παγίδα που όπως φάνηκε δε γνώριζε.