«- Δημήτρης Ρόδης!

Η απάντηση στην κλήση τούτη δεν είναι βγαλμένη από το στήθος ανθρώπου. Ενας ολόκληρος λαός, λες, μαίνεται και μουγκρίζει μέσα στο "παρών" αυτό.

Δεν είναι ο γέρο-Μήτσος ο καπνεργάτης που απαντά. Οι φάμπρικες και η εργατιά της Καβάλας, η ιστορία ενός καταδιωγμένου λαού φωνάζουνε μεσ' από το γέρικο στήθος τ' ασπρομάλλη παππού...

Η φύση γελάστηκε. Τούτος ο γέροντας αμίλητος της ξέφυγε. Λες και περίμενε εβδομήντα χρόνια τη στιγμή ετούτη, για να υψώσει το κυρτωμένο σώμα σε χυτή λαμπάδα, να κάμει τη φωνή του σήμαντρο και να δώσει από τούτο το επίσημο εθνικό βήμα τις τελευταίες του παραγγελιές:

- Οσοι απομείνετε, πέστε στους καπνεργάτες μου πως δεν τους πρόσβαλλα!».