Στην εφημερίδα της Αθήνας «Δημοκρατικός», με πρώτη ημερομηνία 22-10-1950, δημοσιεύονται 5 γράμματα του Θέμου Κορνάρου.

Στο πρώτο που απευθύνεται «Στη μάνα του βασανισμένου», διαβάζουμε σε παραπομπή: «Γράφτηκε στην απομόνωση του ΑΕΤΟ και ράφτηκε σε ρούχο απολυόμενου ψυχοπαθούς, για τη μητέρα του, που παραχωρεί σήμερα αντίγραφο».

Τα Γράμματα του Κορνάρου είναι στιγμές που φτάνουν τον παλμό της Τραγωδίας, όταν ο ανθρώπινος πόνος μιλιέται κι εδώ κι εκεί με λόγια ντυμένα με μια συνειδητή και ηθελημένη απλότητα. Και τούτος ο ανυπόταχτος ο Κρητικός, ο Κορνάρος, που έχει συμπληρώσει τα πιο πολλά χρόνια στα κάτεργα απ' όλους τους λογοτέχνες της Ελλάδας, μας φωνάζει την πίστη του με τα πιο κάτω λόγια που είναι και το κλείσιμο στο πρώτο του γράμμα:

«Κι εμείς που έχουμε ακόμα κάποια μνήμη και κάποιες δυνάμεις ζητούμε την ευχή σου και την ευλογία σου μάνα, για να μποδίσουμε τη ζούγκλα που κοντεύει να κατακλύσει τους ανθρώπινους συνοικισμούς. Κι αν εμείς λαβωθούμε ή καούμε στη νέα έφοδο, πάντα κάτι θ' απομείνει εδώ που θα 'ναι χρήσιμο για την ευτυχία των ανθρώπων: η παράδοση πως υπάρχουνε ακόμα κάστρα άπαρτα, ακόμα κι όταν τα πολιορκούν η Βία και ο Χάρος».

(Από το βιβλίο της Μέλπως Αξιώτη, «Μια καταγραφή στην περιοχή της λογοτεχνίας», Το συγκεκριμένο γράμμα μεταδόθηκε και από τον ραδιοφωνικό σταθμό «Η φωνή της Αλήθειας»).