Στην αρμοδιότητα του Προέδρου της χώρας, Ανιβάλ Καμπάκο Σίλβα, είναι πλέον η περαιτέρω διαδικασία για σχηματισμό της νέας αστικής κυβέρνησης στην Πορτογαλία μετά τα παζάρια που ξεκίνησαν από τις 4 Οκτώβρη και τις βουλευτικές εκλογές. Οι διάφορες αναλύσεις συνταγματολόγων δίνουν και παίρνουν στη χώρα και προβάλλεται ιδιαίτερα η «παράδοση» ότι ο Πρόεδρος δίνει αρχικά την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο κόμμα που νίκησε τις εκλογές. Αυτό είναι ο κεντροδεξιός συνασπισμού «Πορτογαλία Μπροστά», με επικεφαλής τον έως τώρα πρωθυπουργό και νυν υπηρεσιακό, Πέδρο Πάσος Κοέλιο (που πήρε μεν 38,55% και 107 έδρες αλλά απέχει από την απόλυτη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο των 230 εδρών). Η άλλη εκδοχή είναι να δοθεί η εντολή στον επικεφαλής των Σοσιαλιστών, Αντόνιο Κόστα, (πήρε 32,38%) που δήλωσε την Τρίτη στον Πρόεδρο της χώρας ότι μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση με την στήριξη της «αριστεράς», δηλαδή του τρίτου Αριστερού Μπλοκ (10,22%) και του Πορτογαλικού ΚΚ (με 8,27% ως Ενωτική Δημοκρατική Συμμαχία με τους Πράσινους) που όλοι μαζί έχουν 122 έδρες.

Δεν είναι σίγουρο τι τελικά θα πράξει ο Α. Κ. Σίλβα. Χτες, πάντως, η ΕΕ εξέφρασε τη δυσαρέσκειά της γιατί έχει καθυστερήσει η κατάθεση του προϋπολογισμού της Πορτογαλίας. Ο Κοέλιο, ωστόσο, επιμένει ότι μπορούν να τα βρουν με τους Σοσιαλιστές, ενώ αυτοί όπως δήλωσε ο επικεφαλής τους Α. Κόστα έχουν σχεδόν έτοιμη τη συμφωνία με τους «αριστερούς». Μάλιστα, γίνεται λόγος για «μίνιμουμ πρόγραμμα» και ότι συζητιούνται οι λεπτομέρειες για ορισμένα σημεία του προγράμματος που αφορούν στον κατώτερο μισθό, στις συντάξεις, στον ΦΠΑ. Το Πορτογαλικό ΚΚ επιμένει ότι μπορούν οι Σοσιαλιστές να σχηματίσουν κυβέρνηση και αν ο Πρόεδρος δώσει εντολή στον Κοέλιο «θα είναι χάσιμο χρόνο». Στη διαπραγμάτευση θέτει ζήτημα αύξησης του μισθού στα 600 ευρώ, μειώσεις στον ΦΠΑ και «φορολογική δικαιοσύνη» ανάμεσα σε άλλα, ενώ οι Σοσιαλιστές μιλούν για «σταδιακή εφαρμογή» και «απαραίτητα να τηρηθούν οι δεσμεύσεις προς τους δανειστές». Οπως και να έχει, πάντως, η λεγόμενη «αριστερή διαχείριση» του καπιταλισμού και οι αυταπάτες για φιλολαϊκές λύσεις, με δεδομένο το σύστημα εκμετάλλευσης και συμμετοχής σε ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΕΕ και ΝΑΤΟ που θεωρούνται δεδομένα), όπως έχει αποδειχτεί πολλές φορές μόνο ζημιά θα κάνει στο εργατικό κίνημα.