Πριν από 30 χρόνια έγινε αυτή η σύνθεση (Καλαντάτζε 1971) και είναι πολύ ενδιαφέρουσα, όχι μόνο για την πρωτότυπη διάταξη όλων των κομματιών στη στήλη «δ», αλλά και για την τεχνική της. Λοιπόν παίζουν τα λευκά και κάνουν ματ σε (3) τρεις κινήσεις.

Λευκά: Ρδ5, Βδ6, Αδ1 (3)

Μαύρα: Ρδ8, Στρ. δ7, δ2 (3)

Για ισχυρούς:

Λευκά: Ρθ3, Βγ5, Πα4, Ιε6, Ιβ5,

Αδ1, Στρ. ε7, ζ2, η3, η4 (10)

Μαύρα: Ρε4, Ββ8, Πγ2, Πη7, Ιθ6

Αα7, Αη8, Στρ. δ3, δ4, ε5, θ4

Παίζουν τα λευκά και κάνουν ματ σε (2) δύο κινήσεις.

Λευκά: Ρη1, Βθ5, Πα1, Πη3, Ιζ3, Αα3, Αδ3,

Στρ. α4, γ2, ζ2, η2, θ2, α7 (13)

Μαύρα: Ρη8, Βγ7, Πα8, Πε8, Ιε7, Ιγ6, Αδ7,

Στρ. δ5, ε5, ζ6, η7, θ6 (12)

Την κίνηση έχουν τα λευκά, με ποιον τρόπο θα κερδίσουν; Να σημειώσουμε ότι στο τετράγωνο α7 υπήρχε ένα λευκό πιόνι, το οποίο όμως δεν αλλάζει καθόλου τη λύση.

Η αρμονία των δύο λευκών αξιωματικών παίζει καθοριστικό ρόλο. 1. Βχθ7 Ιζ5 2. Πη7+ ΙχΠ 3. Αθ7+ Ρζ7 4. Ιη5+! ζχΙ 5. Βη6+ ματ!

Το ισχυρό: Πρόβλημα του Κούμπελ (1958) 1. Ργ4! Ρδ2 2. Βδ3+ Ργ1 3. Βγ2 ματ. Αν 2... Ρε1 2. Βε2 ματ. Τέλος, αν 1... η3 2. Ργ3! η2 3. Βζ3+ ματ!