Λίγοι είναι οι επιζώντες σήμερα από τη μάχη της Φλώρινας. Ακόμα πιο λίγοι οι μαχητές που πήραν μέρος στη μάχη και κατάγονται από την περιοχή. Μία απ' αυτούς η Αναστασία Χριστακάκη από τις Ανω Κλεινές της Φλώρινας. Από τα 16 της στο βουνό, όταν ΜΑΥδες και Χωροφύλακες έκαψαν το σπίτι της οικογένειας, γιατί ο πατέρας ήταν ήδη στο βουνό. Νοσοκόμα στην αρχή, τηλεφωνήτρια στη συνέχεια. Παρούσα στη μάχη του Κλέφτη, μετά στον ελιγμό, ύστερα στο Μάλι Μάδι, αργότερα στην 11η Μεραρχία, με τη δύναμη της οποίας πήρε μέρος στη μάχη της Φλώρινας. Παραθέτουμε αυτό το απόσπασμα από τις περιγραφές της: «Φύγαμε απ' την έδρα της Μεραρχίας, που ήταν στο Λέσιτς, απέναντι απ' τον Κώττα και φτάσαμε στο Πισοδέρι, τότε το χωριό ήταν πάνω από τον δρόμο. Αρχισε να σουρουπώνει, αλλά όσο ανεβαίναμε τόσο ανέβαινε και το χιόνι. Ανεβήκαμε στη Βίγλα και μέχρι να βγούμε επάνω σχεδόν με σκέπαζε το χιόνι, τόσο πολύ. Οταν φτάσαμε ήταν τόσο πολύ το χιόνι που νόμιζα ότι θα μείνω εκεί, ήθελε δύναμη για να βγαίνεις. Φύγαμε αριστερά και πήγαμε στο Μπούφι. Πολύς κόσμος, μείναμε στο σχολείο και λίγο μετά το μεσημέρι ξεκινήσαμε για τη Φλώρινα. Πορεία στο πλάι του βουνού, βγήκαμε πάνω απ' το χωριό μου. Χιόνι παντού. Κινηθήκαμε ψηλά παράλληλα με τον δρόμο που πήγαινε Γιουγκοσλαβία. Μπροστά ήδη γινόταν μάχη. Φτάσαμε σ' ένα ύψωμα κι είχαμε όλη την πόλη από κάτω. Είχα τον ασύρματο της διοίκησης με λοχαγό διοίκησης τον Μπέλτσο. Ημασταν τρεις ασυρματιστές. Η Φρόσω είχε πάει με την ταξιαρχία του Λευτεριά στην κάτω πλευρά στο ποτάμι. Εκεί σκοτώθηκε ο Λευτεριάς. Παγιδευτήκαν μόλις μπήκαν μέσα στην πόλη. Είχαν μπει πρώτοι οι ελεύθεροι σκοπευτές, αλλά πήραν διαταγή να γυρίσουν. Στην επιστροφή κινηθήκαμε περίπου στο ύψος του δρόμου που έρχεται σήμερα από τη Βίγλα. Συμπτυχθήκαμε. Είχαμε καταλάβει ότι το σχέδιο της μάχης ήταν ήδη γνωστό στο στρατό. Αφήσαμε πολλά θύματα. Ακούγαμε τους τραυματίες νύχτα μέσα στο χιόνι που ήταν βαμμένο απ' τα αίματα. Μετά μάθαμε πως τους θάψανε νεκρούς και τραυματίες στο λάκκο...».