Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΞΟΡΙΣΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ, για να τιμήσει την αντίσταση των γυναικών στη βία και στο σύστημα της Μακρονήσου, διοργανώνει επετειακή εκδήλωση για τα 50 χρόνια από το βασανισμό τους - Γενάρης του 1950- στο κολασμένο νησί.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 28 Γενάρη 2000 στις 6 μμ, στην αίθουσα της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, Γενναδίου 8 και Ακαδημίας(7ος ορ.).

Καλούνται όλες οι εξόριστες να παραβρεθούν. Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Η Νίτσα Γαβριηλίδου, πολιτική εξόριστη τότε, μάς δίνει μια πολύ μικρή εικόνα της ζωής των εξορίστων γυναικών, στο Μακρονήσι:

«Πάνε πενήντα χρόνια, από τότε που οι γυναίκες εξόριστες πατούσαν τα χώματα της Μακρονήσου. Ηταν στις 27 Γενάρη 1950. Ο εμφύλιος είχε τελειώσει από τον Αύγουστο του 1949, μα το καθεστώς της εποχής εκείνης ήθελε να «ξεκαθαρίσει» και με τα μετόπισθεν. Σαν τέτοια θεωρούσαν τις φυλακές και τις εξορίες.

Επρεπε με κάθε τρόπο, να εξαλειφθεί διά παντός, ο κακός σπόρος του κομμουνισμού. Γι' αυτό και στη Μακρόνησο, λειτούργησε το πιο απάνθρωπο στρατόπεδο, εκεί που εκτελούνταν το «καθαρτήριο» έργο της κυβέρνησης. Εκεί γινόταν η εθνική «αναμόρφωση» των πολιτών που αντιστέκονταν στα κελεύσματά της, που υπερασπίζονταν την αξιοπρέπεια και τα ιδανικά τους.

Από τη Μακρόνησο πέρασαν χιλιάδες άντρες, φαντάροι και πολίτες και στο τέλος ήρθε και η σειρά των γυναικών. Νέες κοπέλες που πιάστηκαν από την αρχή του εμφυλίου μαζί με μωρομάνες, με εργαζόμενες γυναίκες, με ανταρτοοικογένειες, γυρίζουν από τον ένα τόπο εξορίας στον άλλο"πιστεύω" τους.

Η Μακρόνησος επιφύλαξε και σε μας τις γυναίκες, την ίδια μεταχείριση με τους άντρες. Από τις πρώτες δηλώσεις που μας έκαναν ήταν πως "εδώ είναι Μακρόνησος και όποιος δεν υπογράφει, πεθαίνει". Οίκτος δε θα υπάρξει επειδή ήμασταν γυναίκες. Γρήγορα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας, γιατί αν δεν το κάνουμε με τη θέλησή μας, στη Μακρόνησο υπάρχουν και "άλλα μέσα". Να μην έχουμε αυταπάτες πως σαν γυναίκες θα μας σεβαστούν. Το καθημερινό μας πρόγραμμα θα είναι το ίδιο με των σκαπανέων και τα μεγάφωνα το διαλαλούν στη διαπασών. Εις το εξής: εγερτήριο με τη σάλπιγγα στις 6.30 π.μ., τσάι στις 7 π.μ., προσκλητήριο στις 7.30, μάθημα εθνικής και ηθικής αγωγής στις 10-11, συσσίτιο στις 12, μάθημα εθνικής και ηθικής αγωγής στις 2.30 μμ, συσσίτιο στις 5.30 μμ, προσκλητήριο στις 8 μμ και σιωπητήριο στις 8.30 μμ.

Χειμώνα - καλοκαίρι, ζούμε κάτω από τις πισσωμένες μεγάλες αμερικάνικες σκηνές. Μας παίρνουν τα ράντζα και μας αναγκάζουν να κοιμόμαστε καταγής στο χώμα, 30-40 γυναίκες στριμωγμένες κατά σκηνή.

Στις 30 Ιανουαρίου 1950, θα δοκιμάσουμε στο πετσί μας και το ξύλο. Θα γνωρίσουμε τι είναι βούρδουλας, συρματόσχοινο, μπαμπού κ.ά.».