Αρχίζει το Φεβρουάριο η Διακυβερνητική Διάσκεψη της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την περιβόητη «θεσμική μεταρρύθμιση». Η Διάσκεψη θα πρέπει να ολοκληρώσει τις εργασίες της μέχρι το τέλος του χρόνου και θα ασχοληθεί με θέματα, όπως: «Το μέγεθος και η σύνθεση της Επιτροπής, η στάθμιση των ψήφων στο Συμβούλιο και η ενδεχόμενη επέκταση της λήψης αποφάσεων με ειδική πλειοψηφία στο Συμβούλιο, καθώς και άλλες αναγκαίες τροποποιήσεις των Συνθηκών, που ανακύπτουν ως προς τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, σε σχέση με τα προαναφερόμενα θέματα και την εφαρμογή της Συνθήκης του Αμστερνταμ», όπως αναφέρεται στην απόφαση της Συνόδου Κορυφής του Ελσίνκι. Πρόκειται για το τελικό στάδιο μιας επιχείρησης, με στόχο τη συγκέντρωση της οικονομικής και πολιτικής ισχύος σε ένα κέντρο - διευθυντήριο, στο οποίο θα συμμετέχουν τα μεγαλύτερα και ισχυρότερα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πρόκειται, ταυτοχρόνως, για την εξέλιξη ενός σχεδίου ενίσχυσης και θωράκισης των πολυεθνικών επιχειρήσεων και των μεγάλων τραπεζών στην επιδίωξή τους για τη διεύρυνση και την ένταση της εκμετάλλευσης στο εσωτερικό των κρατών - μελών αλλά και την επέκτασή τους στα νέα πεδία (αγορές), που ανοίγει για λογαριασμό τους ο οδοστρωτήρας της «Νέας Τάξης».

Ηδη έχουν διαμορφωθεί οι εισηγήσεις, ενώ οι συσχετισμοί προδιαγράφουν και τις αποφάσεις της Διακυβερνητικής. Βέβαιο θεωρείται ότι θα αποφασιστεί η κατάργηση του βέτο και η επέκταση της αρχής της ειδικής πλειοψηφίας στη λήψη αποφάσεων για όλα τα θέματα. Με το σύστημα αυτό τα κράτη - μέλη χάνουν το δικαίωμα να αποτρέπουν μιαν απόφαση, η οποία κατά την κρίση τους στρέφεται εναντίον των συμφερόντων τους, αν και ποτέ ως τα σήμερα δεν χρησιμοποιήθηκε.

Η επέκταση της αρχής της ειδικής πλειοψηφίας θα συνοδευτεί από την αλλαγή της στάθμισης των ψήφων στα κοινοτικά όργανα. Σύμφωνα με τις διατυπωμένες προτάσεις η ψήφος του κάθε κράτους - μέλους θα πολλαπλασιάζεται επί έναν συντελεστή, ανάλογο με το μέγεθος του πληθυσμού . Η εφαρμογή αυτού του μέτρου θα οδηγήσει στο «παράδοξο» μια απόφαση να λαμβάνεται από τη μειοψηφία των κρατών - μελών, και στο επίσης «παράδοξο» η πλειοψηφία να μην έχει δικαίωμα να αποφασίσει. Είναι σαφές ότι αυτό το μέτρο στρέφεται αποκλειστικά κατά των μικρότερων κρατών - μελών, ενώ ενισχύεται ιδιαίτερα η θέση των μεγαλυτέρων. Ως αποτέλεσμα, η Γερμανία, η Γαλλία, η Βρετανία, η Ιταλία, μαζί με την Ισπανία θα μπορούν να διαμορφώνουν, τις αποφάσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Στις «θεσμικές μεταρρυθμίσεις» περιλαμβάνονται ακόμη η μείωση του αριθμού των κοινοτικών επιτρόπων, και η επέκταση της αρχής της «ευελιξίας ». Οσον αφορά στον αριθμό των μελών της Επιτροπής προτείνεται να πάψει η εκπροσώπηση όλων των κρατών - μελών, με το πρόσχημα ότι μετά τη διεύρυνση ο αριθμός τους θα ξεπερνά τα είκοσι. Στην περίπτωση αυτή εκτός της Επιτροπής θα βρεθούν τα μικρότερα κράτη - μέλη.

Τέλος, η αρχή της «ευελιξίας», η οποία διατυπώθηκε στη Συνθήκη του Αμστερνταμ, νομιμοποιεί ορισμένες μορφές συνεργασίας μεταξύ κρατών - μελών που επιθυμούν να προχωρήσουν περισσότερο, υπερβαίνοντας το πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί από το σύνολο της Ενωσης. Αυτό σημαίνει ότι ορισμένες χώρες (εννοείται οι μεγαλύτερες και ισχυρότερες) θα μπορούν να εφαρμόζουν τη δική τους πολιτική στα κρίσιμα θέματα των διεθνών εξελίξεων, της άμυνας και της ασφάλειας, στο όνομα ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η ενίσχυση του ηγεμονισμού των μεγάλων κρατών - μελών της ΕΕ δεν είναι φυσικά θέμα μόνο μεγέθους, αντανακλά τους στρατηγικούς σχεδιασμούς των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων της ΕΕ για την εντατικότερη εκμετάλλευση των εργαζομένων στα κράτη - μέλη, την αύξηση των μονοπωλιακών κερδών, την επέκταση προς τις νέες αγορές της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, των Βαλκανίων, της ευρύτερης περιοχής της Ευρασίας. Αυτοί οι σχεδιασμοί περιλαμβάνουν την ενίσχυση του ρόλου του «Διευθυντηρίου», στο οποίο συμφύονται η πολιτική και στρατιωτική ισχύς, με την ισχύ των πολυεθνικών επιχειρήσεων και των μεγάλων τραπεζών.