Ποια είναι η πραγματικότητα;
Ποια είναι η πραγματικότητα;
-- Στοιχείο του πολέμου που αναφέραμε παραπάνω είναι και η δράση των λεγόμενων τζιχαντιστών, που είναι δημιούργημα των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, των πετρελαιομοναρχιών του Κόλπου, των αστικών τάξεων της Τουρκίας, του Ισραήλ. Οι βάσεις για τη δημιουργία των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» τέθηκαν λίγα χρόνια μετά την ιμπεριαλιστική εισβολή το 2003 στο Ιράκ, που έγινε με πρόσχημα την ανατροπή του τότε Προέδρου, Σαντάμ Χουσεΐν (πρώην παλιού σύμμαχου των ΗΠΑ κατά τη δεκαετία του '80). Δίχως την εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ, δίχως την πλήρη διάλυση του ιρακινού κράτους και των υποδομών της χώρας και χωρίς τον εξοστρακισμό των Σουνιτών αξιωματούχων τού έως τότε κυβερνώντος κόμματος «Μπάαθ» του Σαντάμ Χουσεΐν, οι τζιχαντιστές δε θα μπορούσαν να δημιουργηθούν ούτε καν ως αποκύημα φαντασίας.
Ποια είναι η πραγματικότητα;
-- Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος περιλαμβάνει πάντα χτυπήματα αμάχων. Οσοι γράφουν αυτά, υμνητές των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, καλά θα κάνουν θα θυμηθούν πόσοι άμαχοι δολοφονήθηκαν στη Γιουγκοσλαβία το 1999, στο Ιράκ και βέβαια στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν και τη Συρία από βομβαρδισμούς. Οταν με «έξυπνες βόμβες» δολοφονούσαν εν ψυχρώ - όπως αποκαλύφτηκε στη συνέχεια - γυναικόπαιδα και αμάχους, δικαιολογώντας την ιμπεριαλιστική τους δράση λέγοντας ακριβώς αυτό: «Τι να κάνουμε; Συμβαίνουν αυτά στον πόλεμο...». Θυμίζουμε, επίσης, ότι το 2001 από το στόχαστρο των αμερικανικών βομβαρδιστικών χιλιάδες άμαχοι έχασαν τη ζωή τους. Στα ρεπορτάζ της εποχής εκείνης κυριαρχεί, μάλιστα, ο βομβαρδισμός ακόμα και των τριών αποθηκών της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού στην Καμπούλ, όταν και εκτός από τους νεκρούς καταστράφηκαν και αποθέματα ανθρωπιστικής βοήθειας που προοριζόταν για τους πρόσφυγες. Ο Ερυθρός Σταυρός, σε τότε ανακοίνωσή του, έλεγε πως το προσωπικό που δούλευε στις αποθήκες «αντελήφθη ένα μεγάλο αεροσκάφος, που πλησίασε αργά τις αποθήκες και από χαμηλό υψόμετρο έριξε δύο μεγάλες βόμβες»...
Ποια είναι η πραγματικότητα;
-- Οι Βρυξέλλες θεωρούνται από τις πλέον στρατοκρατούμενες πρωτεύουσες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ιδιαίτερα μετά τα χτυπήματα στο Παρίσι τον περασμένο Νοέμβρη, τα μέτρα ασφαλείας είχαν ενταθεί. Εβγαιναν επίσημοι αξιωματούχοι και έλεγαν πως το περίμεναν! Πού στοχεύουν; Στο να αξιοποιήσουν αυτά τα γεγονότα για να εντείνουν τα μέτρα καταστολής, να προωθήσουν ακόμα περισσότερο ενιαίες πολιτικές καταστολής σε επίπεδο ΕΕ. Ταυτόχρονα, να διασκεδάσουν ερωτήματα και προβληματισμούς που αντικειμενικά υπάρχουν όταν συμβαίνουν τέτοιου είδους χτυπήματα, εάν οι λεγόμενοι «τρομοκράτες» αξιοποιούν προσβάσεις, διασυνδέσεις και στηρίγματα σε μηχανισμούς αστικών κρατών προκειμένου να μπορέσουν να δράσουν ανενόχλητοι. `Η μήπως αυτά δεν γίνονται... Είπαμε, πρόκειται για πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη ανάμεσα σε ανταγωνιστικά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Εξάλλου, το γεγονός ότι αυτές οι ομάδες ανδρώθηκαν με τη στήριξη τέτοιων μηχανισμών ιμπεριαλιστικών κέντρων, αντικειμενικά διαμορφώνει τη βάση για τέτοιες διασυνδέσεις.
Ποια είναι η πραγματικότητα;
-- Καλά είναι όλα αυτά. Αλλά πόση υποκρισία πρέπει να έχει μια κυβέρνηση για να τα λέει και να πουλάει «προοδευτικοσύνη»; Οταν στηρίζεις τη δράση του ΝΑΤΟ, συμμετέχεις και μάλιστα καλείς αυτόν τον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό να έχει ενεργότερη συμμετοχή στη φύλαξη των θαλασσίων συνόρων στο Αιγαίο... Πόση υποκρισία πρέπει να έχεις για να μιλάς για «πόλεμο συμφερόντων», όταν συμμετέχεις σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις;
Παραθέτουμε παρακάτω ένα απόσπασμα από παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ το 2011 σχετικά με τη Συρία, για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του σε σχέση με τα σημερινά κροκοδείλια δάκρυά τους...
Λέγανε τότε και συγκεκριμένα η κ. Δούρου, υπεύθυνη Εξωτερικής Πολιτικής: «Πέντε μήνες μετά από το ξεκίνημα της άνοιξης της Συρίας, τη στιγμή που ο λαός της Συρίας δίνει ένα αξιοθαύμαστο μάθημα θάρρους και αντίστασης σε ένα βάρβαρο καθεστώς, η διεθνής κοινότητα, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη σιωπούν. Τώρα, η διεθνής κοινότητα, με επικεφαλής τον ΟΗΕ και την ΕΕ, οφείλει να απομονώσει το αιμοσταγές καθεστώς, στηρίζοντας τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης (σ.σ. οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης είναι οι τζιχαντιστές και όλοι οι υπόλοιποι που σήμερα οι ίδιοι τους χαρακτηρίζουν «αιμοσταγείς τρομοκράτες»). Η ΕΕ οφείλει να πρωτοστατήσει σ' ένα μέτωπο που θα δώσει στον Πρόεδρο Ασαντ να καταλάβει ότι έχει έρθει η ώρα των τίτλων του τέλους. Να πάρει μια πρωτοβουλία απέναντι στο λαό της Συρίας».
Ο ΣΥΡΙΖΑ, το 2011, όχι μόνο υιοθετούσε μέχρι κεραίας όλα τα προσχήματα που αξιοποιήθηκαν το επόμενο διάστημα για τις επεμβάσεις της ΕΕ, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ στη Συρία, αλλά εκείνη την περίοδο πρωτοστατούσε και κατηγορούσε τη διεθνή κοινότητα ότι ολιγωρεί σε σχέση με αυτό το ζήτημα.