Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 16/4 η εκδήλωση της ΚΟ Εύβοιας του ΚΚΕ για τα 40 χρόνια από τη μεγάλη απεργία στα μεταλλεία του Σκαλιστήρη, η οποία διήρκεσε από τις 30/3/76 έως τις 7/4/76.

Το πρόγραμμα της εκδήλωσης ζωντάνεψε μνήμες της σκληρής αυτής μάχης στους ανθρώπους του μόχθου που παραβρέθηκαν στο κλειστό γήπεδο του Μαντουδίου, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα την ανάγκη σήμερα το εργατικό κίνημα να ανασυνταχθεί και να αντεπιτεθεί, να τεθεί επικεφαλής της μεγάλης Λαϊκής Συμμαχίας για να αποκρουστεί η επίθεση κεφαλαίου - κυβέρνησης - «εταίρων», με κατεύθυνση την κατάργηση της εκμετάλλευσης, την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με σύντομο χρονικό της απεργίας. Ακολούθησε προβολή αποσπασμάτων από το ντοκιμαντέρ «Μαντούδι '76» που καταγράφει την απεργιακή μάχη. Ιδιαίτερη στιγμή της εκδήλωσης αποτέλεσε ο χαιρετισμός και η ζωντανή μαρτυρία του Κώστα Γεωργατζή, μέλους του ΚΚΕ και του ΔΣ του σωματείου των εργαζομένων το 1976. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με αφιέρωμα στο εργατικό τραγούδι από συγκρότημα της ΚΝΕ.

Στο χώρο της εκδήλωσης διακινήθηκε ειδική έκδοση της ΚΟ Εύβοιας του ΚΚΕ αφιερωμένη στη μεγάλη απεργία μέσα από τα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» της περιόδου, συνοδευόμενη και από φωτογραφικό υλικό.

Η κεντρική ομιλία της εκδήλωσης πραγματοποιήθηκε από τον Θανάση Παππά, μέλος του Γραφείου της Επιτροπής Περιοχής Ανατολικής Στερεάς - Εύβοιας του ΚΚΕ.

Το στέλεχος του Κόμματος περιέγραψε την κατάσταση που επικρατούσε στα μεταλλεία, στο «καθεστώς Σκαλιστήρη», πριν το ξέσπασμα της απεργίας:

«Το μετάλλευμα το βγάζουν κάτω από άθλιες συνθήκες δουλειάς, εργάτες και εργάτριες που δουλεύουν με πολύ χαμηλά μεροκάματα, με λίγο οξυγόνο, χωρίς τον απαραίτητο εξαερισμό, με ελλειπή μέτρα ασφάλειας και προστασίας, μέσα στη λάσπη, με ένα μεγάλο ποσοστό να πεθαίνει ή να μένει ανάπηρο στα 45 και 50 του χρόνια από καρκίνο, καρδιακές και πνευμονολογικές ασθένειες (...) Κάτω από αυτό το καθεστώς, το 1975 φτιάχνεται το νέο σωματείο και τον Μάρτη του 1976 γίνεται η ηρωική απεργία. Αιτήματα: Καλύτερα μεροκάματα, καλύτερες συνθήκες δουλειάς, υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Η απεργία αυτή είναι ηρωική. Πόσο μάλλον που την προηγούμενη μέρα δεν πίστευε κανένας, ούτε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, ότι έκρυβαν μέσα τους αυτόν τον ηρωισμό.

Είναι η δύναμη και ο ηρωισμός της εργατικής τάξης, που όταν βγει στο προσκήνιο, την τρέμουν η αστική τάξη και μαζί της όλοι οι μηχανισμοί του αστικού κράτους. Από τη μια μεριά, η δύναμη του βιομήχανου και του αστικού κράτους που έστειλε όλους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς (...) Από την άλλη μεριά, αλύγιστοι εργάτες, νέα παιδιά χωρίς την εμπειρία της ταξικής πάλης, πολλές γυναίκες, με αλυσίδες, με πετροπόλεμο και οδοφράγματα (...) Εκφράζεται απέναντι σε αυτή τη δύναμη της καταστολής η αλληλεγγύη όλης της περιοχής (...) και η απάντηση είναι να επιβληθεί στρατιωτικός νόμος στους δρόμους του Μαντουδιού (...) Εχουμε συλλήψεις, δικαστήρια, φυλακίσεις που ολοκληρώνουν το περίγραμμα και την λύσσα της καταστολής. Ο αγώνας όμως αυτός κρατάει πολλές μέρες, ώσπου αποφασίζεται το σταμάτημα της απεργίας χωρίς να ικανοποιηθούν τα αιτήματα».

Για τη στάση του ΚΚΕ ο Θ. Παππάς σημείωσε:

«Το ΚΚΕ, παρότι τότε συγκροτούσε τις δυνάμεις του στις πόλεις και στα χωριά, βρέθηκε από την πρώτη μέρα της απεργίας με αντιπροσωπεία του στο πλευρό των απεργών, με τον τότε βουλευτή και Γραμματέα της ΚΝΕ, σ. Δημήτρη Γόντικα.

Η εφημερίδα μας, ο "Ριζοσπάστης", είχε συνέχεια απεσταλμένο στην περιοχή και κάλυπτε τα γεγονότα.

Εφερε το θέμα της απεργίας, του αυταρχισμού, των συλλήψεων και των δικών στη Βουλή με Ερώτησή του.

Η ΕΣΑΚ, η παράταξη, με κεντρικά συνδικαλιστικά στελέχη, ήταν καθημερινά κοντά στους απεργούς.

Ο πρώτος κομματικός πυρήνας που τον αποτελούσαν παλιοί σύντροφοι κομμουνιστές αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, όπως ο Στέργιος ο Μακαντάσης, ο Γιώργης ο Λιάσκος, ο Βαγγέλης ο Τσέκος, μαζί με νεώτερους κομμουνιστές της εποχής της ΕΔΑ, όπως ο Φώτης ο Δέδες, ο Παπαπάνος, ο Κωστής ο Γεωργατζής και της μεταπολίτευσης, όπως ο Νίκος και ο Τάσος Ζησίμου, ο Λοΐζος ο Λιάσκος, ο Αντρέας ο Τριανταφύλλου, ο μπαρμπα-Γιώργης ο Κουτσουφλάκης, ο Μήτσος ο Κουτσουφλάκης, ο Γιάννης ο Σοφούλης, είχε οργώσει τότε όλα τα χωριά οργανώνοντας την κινητοποίηση (...) όλου του λαού.

Αυτός ο κομματικός πυρήνας (...) δυνάμωσε το Κόμμα και την ΚΝΕ με πρωτοπόρους εργάτες και νεολαίους. Κάλεσαν τον κόσμο να τιμήσουν την Εργατική Πρωτομαγιά στο Μαντούδι, όχι με αρνιά και λουλούδια όπως είχε επιβάλλει μέχρι τότε ο Σκαλιστήρης και το εργοδοτικό του σωματείο, αλλά με το κεφάλι ψηλά, ανεμίζοντας τις κόκκινες σημαίες...».

Για το «αποτύπωμα» της απεργίας υπογράμμισε:

«Θα μας πούνε κάποιοι ότι πράγματι, η μεγάλη απεργία στο Μαντούδι το 1976 ήταν ηρωική (...) αλλά ποιο το αποτέλεσμα; Από μια επιχείρηση που δούλευαν 5.000 εργαζόμενοι, έμειναν σήμερα μόνο τα κουφάρια (...) Πολλά από τα εργοστάσια που κινητοποιήθηκαν τότε έκλεισαν, ακόμα και σήμερα θα μπορούσαν να αναφέρουν ανάλογα παραδείγματα, γιατί - όπως λένε οι εργάτες - δεν έλαβαν υπόψη τους τις υπάρχουσες δύσκολες συνθήκες. Δεν είναι έτσι όμως (...) Τα φουγάρα σ' αυτά τα εργοστάσια δεν έσβησαν επειδή ο ένας ή ο άλλος καπιταλιστής ήταν κακός διαχειριστής, αλλά επειδή ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε κλάδους και ο παγκόσμιος ανταγωνισμός έκανε αυτές τις επιχειρήσεις ασύμφορες για τους ιδιοκτήτες τους, τις εγκατέλειψαν, μετέφεραν τα κεφάλαιά τους αλλού, άφησαν τα χρέη στις τράπεζες, στους ασφαλιστικούς οργανισμούς, στους εργαζόμενους.

Μας λένε κάποιοι άλλοι για αγώνες χαμένους (...) αυτοί που δεν πάλεψαν ποτέ. Αυτοί που θέλουν αγώνες χωρίς ταξικό προσανατολισμό, χωρίς ριζοσπαστική γραμμή συσπείρωσης και πάλης, χωρίς τον απαιτούμενο βαθμό οργάνωσης σε κάθε χώρο. Αυτοί που επιδιώκουν το συμβιβασμό και τη διαχείριση του εκμεταλλευτικού συστήματος. Τίποτα ποτέ δε χαρίστηκε. Τα πάντα κατακτιούνται.

(...) Την θεωρία ότι δεν βγαίνει τίποτα με τους αγώνες, οι εργάτες δεν πρέπει να την υιοθετήσουν. Είναι μια ύπουλη θεωρία, που την προβάλλουν όλοι, κυβέρνηση, εργοδοσία, ΜΜΕ, εργοδοτικός συνδικαλισμός, οπορτουνισμός, ο καθένας φυσικά με τον τρόπο του. Είναι δηλητήριο για τους εργαζόμενους... Στρέφεται κύρια ενάντια στον ταξικό προσανατολισμό των αγώνων και στο περιεχόμενό τους.

Για το ΚΚΕ και για το ταξικό κίνημα, ένα πράγμα είναι πολύ καθαρό. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος και όταν δεν έχει πάντα άμεσα χειροπιαστά αποτελέσματα. Γι' αυτό δεν δικαιολογείται καμία απογοήτευση. Απ' όλους τους αγώνες η εργατική τάξη διδάσκεται και γίνεται πιο δυνατή.

Η ίδια η εμπειρία του κινήματος και οι μεγάλοι σταθμοί του έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι η οργάνωση αγώνων για την απόκρουση της εκάστοτε σχεδιασμένης κυβερνητικής πολιτικής απαιτεί αγώνες με σχέδιο, με καλή προετοιμασία των εργαζομένων, συμμαχία, κλιμάκωση, κατάλληλη διαφώτιση, συλλογική ευθύνη, προετοιμασία για εναλλαγή μορφών πάλης, πρόβλεψη και ετοιμότητα χειρισμών μπροστά σε κάθε είδους σχέδια της εργοδοσίας, του κράτους.

Απαιτείται πάνω απ' όλα η συμμετοχή και η σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων, των άμεσα ενδιαφερόμενων σε κάθε φάση του αγώνα. Οι κινητοποιήσεις πρέπει να πατάνε πρώτα και κύρια μέσα στα εργοστάσια, μέσα στους χώρους δουλειάς στους κλάδους. Οι κινητοποιήσεις τύπου πλατείας μόνο τις πήρε ο αέρας και τις εξαφάνισε, όπως και τους μνημονιακούς και τους αντιμνημονιακούς του ΣΥΡΙΖΑ...».

«Για να έχουν αποτελέσματα και προοπτική οι αγώνες», τόνισε ο Θ. Παππάς, «πρέπει να συνδέονται άρρηκτα με την πολιτική κατεύθυνση, με την αντικαπιταλιστική γραμμή πάλης.

(...) Παλεύουμε για να ισχυροποιηθεί ο αγώνας, έχοντας καθαρό ότι για να γίνει αυτό, χρειάζεται μια συνεχής συνδυασμένη, ιδεολογική, πολιτική, μαζική συνδικαλιστική δουλειά και σκληρή οργανωτική κομματική δουλειά με σχέδιο και στόχο καθαρό. Δουλειά που θα ανατρέπει μέρα τη μέρα, βήμα το βήμα, συσχετισμούς, αντιλήψεις, θα ανεβάζει το επίπεδο οργάνωσης και συνείδησης πρωτοπόρων δυνάμεων. Θα το ανεβάζει ως τον κύριο και καθοριστικό δρόμο για αλλαγές και ανατροπές, που θα φέρουν την εργατική τάξη στην εξουσία.

Καθοριστικός, σε αυτή την κατεύθυνση, είναι ο ρόλος ο δικός μας, ο ρόλος του ΚΚΕ, της οργανωμένης πρωτοπορίας της εργατικής τάξης. Είναι απαραίτητη η αυτοτελής δουλειά και παρουσία του Κόμματος. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να δυναμώσει το κίνημα σήμερα, να γίνεται καθημερινά προσπάθεια για να υπάρχουν το Κόμμα και η ΚΝΕ με τα οργανωμένα μέλη τους παντού. Στους μεγάλους εργοστασιακούς χώρους, στους κλάδους, στους αυτοαπασχολούμενους, στη νεολαία.

(...) Η εκατοντάχρονη Ιστορία του ΚΚΕ, οι αγώνες και οι θυσίες, οι θέσεις μας, μπορούν να είναι το στήριγμα της εργατιάς, της αγροτιάς, της νεολαίας (...) Στον αγώνα για την κοινωνία της λαϊκής ευημερίας, για τη ζωή και το μέλλον που μας αξίζει».