Το Κόμμα μας βαδίζει στη συμπλήρωση 100 χρόνων ζωής. «Κλείνει» έναν αιώνα δράσης, κατά τον οποίο ποτέ δεν υπέστειλε, αλλά κράτησε ψηλά τη σημαία της ταξικής πάλης, τη σημαία του αγώνα για την επαναστατική ανατροπή, αποτελώντας φάρο των πιο υψηλών, πρωτοπόρων ιδανικών και αξιών, της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ολη η Ελλάδα, όλα τα χώματα και τα στενά της είναι γεμάτα μικρές και μεγάλες ιστορίες αγώνων και θυσιών, τόπους μαρτυρίας, φυλάκισης, εξορίας των κομμουνιστών και άλλων λαϊκών αγωνιστών.

Τέτοιος τόπος είναι και η Αίγινα, που στις φυλακές της κλείστηκαν χιλιάδες τέτοιοι αγωνιστές, ανώνυμοι και επώνυμοι, όπως ο Αρης Βελουχιώτης, ο Νίκος Βαβούδης, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Κώστας Λουλές, ο Αντώνης Αμπατιέλος, ο Νίκανδρος Κεπέσης, ο Τάκης Φίτσος, ο Μήτσος Παπαρήγας, ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Μιχάλης Παπαμαύρος κ.ά.

Στις πρώτες δεκαετίες δράσης του Κόμματός μας, η πρώτη αυτή φυλακή του ελληνικού κράτους, «φιλοξένησε» και την πρώτη κολεκτίβα κομμουνιστών κρατουμένων σε όλη τη χώρα. Τότε, αν έλεγες ότι κάποιος «πέρασε από την Αίγινα», εννοούσες ότι πέρασε από ένα γερό σχολειό.

Ενα σχολειό που από τότε, και τις επόμενες δεκαετίες, μόρφωσε κομμουνιστές. Επλασε ανθρώπους που και μέσα στα κελιά κατακτούσαν ολοένα πιο βαθιά τις πλευρές, τον τίτλο του κομμουνιστή. Σε όλες τις περιόδους της σύγχρονης Ιστορίας, από την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά, της γερμανικής Κατοχής και της ηρωικής Εθνικής Αντίστασης, τη μεταβαρκιζιανή περίοδο, τα χρόνια του Εμφυλίου και της κατοπινής τρομοκρατίας, αργότερα την περίοδο διωγμών της χούντας των συνταγματαρχών.

Γιατί, κοινός παρονομαστής αυτές τις δεκαετίες, ήταν η οργάνωση της ζωής των πολιτικών κρατουμένων με όρους αλληλεγγύης, αγωνιστικής στάσης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους, αλλά και πλούσιας, πολύμορφης, μορφωτικής - πολιτιστικής δραστηριότητας. Γιατί, οι φυλακισμένοι αγωνιστές είχαν πάντα το βλέμμα τους στραμμένο «έξω», στη μεγάλη κίνηση, την κίνηση του επαναστατικού εργατικού κινήματος, κόντρα στους εκμεταλλευτές και το σύστημά τους.

Την περίοδο της τρίχρονης εποποιίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, που φέτος συμπληρώνονται 70 χρόνια από την ίδρυσή του, οι φυλακισμένοι και εξορισμένοι σε όλη τη χώρα, πότισαν και από τους τόπους αυτούς βασάνων, με πολύ αίμα, το δέντρο της Λευτεριάς.

Η πρώτη εκτέλεση στις φυλακές της Αίγινας, κατά τη διάρκεια του αγώνα του ΔΣΕ, γίνεται στις 19/6/1947, όπου εκτελούνται 17 κομμουνιστές. Η ενημέρωση ήταν ότι πρόκειται για μεταγωγή. Αυτό το μέτρο έπαιρνε το αστικό κράτος, για να διαπράξει το έγκλημά του «στα βουβά», για να μην ξεσηκωθούν οι συγκρατούμενοι σύντροφοι των μελλοθανάτων, να «φύγουν» οι κομμουνιστές χωρίς να γράψουν ένα τελευταίο γράμμα. Να μη γράψουν τίποτε που να μοιάζει με το ποίημα του κρατούμενου Κώστα Γιαννόπουλου, για αποχαιρετισμό: «Γυρτός κανείς, δειλός κανείς, μονάχα ψηλομέτωποι / Αγέρωχοι ανοίγουμε τα κάστρα του θανάτου»...

Η δεύτερη εκτέλεση έγινε στις 21/02/1948 (11 αγωνιστές), η τρίτη στις 02/04/1948 (13 αγωνιστές) και ακολούθησε η μεγάλη εκτέλεση στις 6 και 7 Μάη 1948, οπότε εκτελέστηκαν 36 αγωνιστές.

Αυτή είναι η Ιστορία μας. Αποτελούμενη από μικρά διαμάντια ηρωισμού και ταξικής αδιαλλαξίας. Σαν την απόδραση από την Αίγινα το 1934, που 8 αγωνιστές, μεταξύ των οποίων ο Βαβούδης, και με επικεφαλής απ' έξω τον Βελουχιώτη, έσκαψαν τη σήραγγα διαφυγής τους μόνο με ένα σιδερένιο πόδι κρεβατιού για εργαλείο. Σαν τις απεργίες πείνας που έγιναν στις φυλακές της Αίγινας, μεταξύ των οποίων αυτές στα χρόνια 1947 - 1949, που οι κρατούμενοι δεν λύγισαν ούτε στο μαρτύριο της «βίαιης σίτισης», αλλά με χωνιά προς το λαό της Αίγινας, απαιτούσαν να σταματήσει.

Αυτή είναι η Ιστορία μας. Αποτελούμενη και από χιλιάδες παραδείγματα της δίψας των κομμουνιστών για γνώση. Σαν την ιδέα των κρατουμένων στην Αίγινα για το σύστημα της «αλατιέρας», να περπατούν δηλαδή στο προαύλιο σε τριάδα, στη μέση ο δάσκαλος, για να κάνει το μάθημα και να παραδίδει τα μαθήματα σε μικρά χαρτάκια.

Αυτήν τη μακρά ιστορική πορεία, του Κόμματός μας και του εργατικού - λαϊκού κινήματος της χώρας μας, καλούμαστε σήμερα να μάθουμε, για να την συνεχίσουμε.

Στα χνάρια όλων των συντρόφων φυλακισμένων στην Αίγινα, θα περπατήσουμε και την Κυριακή, στις 10 Ιούλη. Με ξενάγηση στο χώρο της φυλακής, με επίσκεψη στο κοινοτάφιο, όπου θα αποδώσουμε φόρο τιμής στους πολιτικούς κρατουμένους που έδωσαν εκεί τη ζωή τους.

Στις 10.30 π.μ., έξω από το κτίριο των φυλακών, θα μιλήσει ο Βαγγέλης Μαρούπας, μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής και Γραμματέας της ΤΕ Πειραιά (το ραντεβού έχει δοθεί για τις 8 π.μ., στο λιμάνι του Πειραιά).

Στην επίσκεψη αυτή, εκεί είναι η θέση των σημερινών αγωνιστών, ειδικά των νέων, που κρατάνε βαριά και πολύτιμη τη σκυτάλη στα χέρια τους. Εκεί επιδιώκουμε να συναντηθούμε με τους απογόνους των συντρόφων, που αδιάλλακτα στάθηκαν μέσα στο κάτεργο, στα βασανιστήρια, στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Εκεί που οι κομμουνιστές και άλλοι πρωτοπόροι αγωνιστές, μέσα στην απεργία πείνας, τραγουδούσαν και έδειχναν την προοπτική:

«Φυλακές, κρεμάλες, πείνες, την ορμή μας δεν λυγούν / Θ' ανατείλει κάποια μέρα, οι λαοί να κυβερνούν».