Εκδήλωση τιμής και μνήμης για τους εκατοντάδες κομμουνιστές και λαϊκούς αγωνιστές που κρατήθηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν στις φυλακές της Αίγινας, πραγματοποίησε η Τομεακή Οργάνωση Πειραιά του ΚΚΕ, την Κυριακή που μας πέρασε.

Από νωρίς το πρωί, μέλη, οπαδοί και φίλοι του Κόμματος και της ΚΝΕ συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι του Πειραιά για να μεταβούν οργανωμένα στην Αίγινα, όπου στον ιστορικό χώρο των φυλακών έγινε η εκδήλωση, με ομιλητή τον Βαγγέλη Μαρούπα, μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ και Γραμματέα της ΤΕ Πειραιά.

Την εκδήλωση πλαισίωνε έκθεση υλικού από το Αρχείο του ΚΚΕ, ενώ έγινε και ξενάγηση στο χώρο των φυλακών. Μετά την ομιλία, ακολούθησε μουσικοθεατρικό αφιέρωμα και πορεία προς το κοινοτάφιο, όπου έγινε σύντομος χαιρετισμός από την ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ και προσκλητήριο νεκρών.

Στην ομιλία του, ο Β. Μαρούπας είπε ανάμεσα σε άλλα πως το προσκύνημα στις φυλακές της Αίγινας δεν είναι απλά μια εκδήλωση μνήμης, αλλά στο πλαίσιο της συμπλήρωσης 100 χρόνων του Κόμματος, αναδεικνύει το χρέος που έχουμε για να συνεχίσουμε μέχρι τη νίκη, οπλισμένοι με συμπεράσματα, ώστε η στάση που κράτησαν οι αγωνιστές να γίνει κινητήρια δύναμη στις σημερινές δυσκολίες.

Οι φυλακές της Αίγινας αποτέλεσαν σημαντικό όπλο στη φαρέτρα της αστικής τάξης και στον πόλεμο με την εργατική τάξη και την πρωτοπορία της, καθώς λειτουργούσαν ως φυλακές «υψίστης ασφαλείας» για κομμουνιστές και λαϊκούς αγωνιστές, με βασανιστήρια, εκτελέσεις και κράτηση σε άθλιες συνθήκες, επαληθεύοντας ότι η βία και η καταστολή είναι πρακτικές της αστικής τάξης σε κάθε εποχή.

«Ο τροχός της Ιστορίας όμως δεν μπορεί να σταματήσει. Ο λαός, η εργατική τάξη βρίσκει το δρόμο της. Τα χρόνια εκείνα, το ΚΚΕ μπήκε μπροστά, δημιούργησε το καμάρι του τον ΔΣΕ, έθεσε το θέμα της εξουσίας, ήταν η περίοδος που η αστική τάξη πήρε μεγάλη χαροτρομάρα», σημείωσε χαρακτηριστικά ο Β. Μαρούπας.

«Το συμπέρασμα είναι ότι πρέπει σε κάθε φάση και η εργατική τάξη να λειτουργεί με αλάνθαστο ταξικό κριτήριο» τόνισε και συμπλήρωσε για το σήμερα πως «δεν μπορεί να πανηγυρίζει ο ΣΕΒ, οι εφοπλιστές, τα μονοπώλια για την πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και την ίδια στιγμή να υπάρχουν αυταπάτες ότι αυτή η κυβέρνηση τάχα κάτι προσπαθεί να κάνει».

Συνεχίζοντας την αναφορά στις σημερινές συνθήκες, πρόσθεσε ότι «η λαϊκή απάντηση δεν είναι αντίστοιχη της επίθεσης. Δεν μοιρολογάμε γι' αυτό, όμως, αλλά μελετάμε τους λόγους που συμβαίνει. Τέτοιες πλευρές μάς φωτίζει και το παράδειγμα της στάσης των φυλακισμένων στην Αίγινα. Μπροστά στις δυσκολίες, μπροστά στο θάνατο, δεν σταμάτησαν την πάλη και μες στα κάτεργα του αστικού κράτους.

Μάλιστα, βασική πλευρά είναι ότι η φυλακή αποδείχτηκε σχολειό. Μορφώθηκε απλός κόσμος που δεν ήξερε να γράφει και να διαβάζει. Η μόρφωση για τους κομμουνιστές και τους άλλους πολιτικούς κρατουμένους ξέφευγε από τα πλαίσια της απασχόλησης. Είχε το χαρακτήρα κυρίως της ιδεολογικής προετοιμασίας και του εξοπλισμού τής μετέπειτα δράσης. Η διαφωτιστική δουλειά είχε το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, στη συνέχεια, στον αγώνα. Σχεδόν κάθε πολιτικός κρατούμενος είχε μια ομιλία ή μια διάλεξη στο ενεργητικό του».

Ο Β. Μαρούπας ανέφερε, ακόμη, ότι «η δράση των κομμουνιστών δεν γνωρίζει από κάγκελα και περιορισμούς. Είναι τέτοια η ιδεολογία μας, που δεν μπορεί να τη μανταλώσουν. Και τέτοιο παράδειγμα αποτέλεσε και η θρυλική απόδραση το 1934 από τις φυλακές της Αίγινας των οκτώ, που αργότερα ο αστικός Τύπος τούς αποκάλεσε "κόκκινους φαντομάδες".

Ομως, οι κομμουνιστές και οι λαϊκοί αγωνιστές ήταν απλοί καθημερινοί άνθρωποι, όχι υπεράνθρωποι. Αυτό που τους έκανε αλύγιστους ήταν η εμπιστοσύνη στο επαναστατικό εργατικό κίνημα, στην εργατική τάξη που μπορεί να ανατρέψει το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Είναι στο σήμερα η ίδια εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη και η αφοσίωση στο Μαρξισμό - Λενινισμό και τις επαναστατικές αρχές του. Είναι τα εφόδια που έδωσαν αντοχή στο ΚΚΕ, είναι η παρακαταθήκη για να συνεχίσει ο αγώνας που χάραξαν οι σύντροφοί μας».

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, τόνισε: «Ερχόμαστε από μακριά και τραβάμε πολύ μακριά. Οχι με την έννοια ότι θα αργήσει η στιγμή της κοινωνικής απελευθέρωσης, δεν θέλουμε κάτι τέτοιο, αλλά με την έννοια ότι παλεύουμε για την πρόταση διεξόδου του Κόμματος, που δίνει απάντηση στις σημερινές αγωνίες και αδιέξοδα της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των λαϊκών στρωμάτων. Παίρνουμε τη σκυτάλη σημαίνει ότι συνεχίζουμε την πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Το ΚΚΕ λέει ότι σήμερα μπορούν να κοινωνικοποιηθούν, να γίνουν κοινωνική περιουσία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Μόνο τότε μπορεί να υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός, που με κριτήριο την κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών αναγκών θα αξιοποιήσει όλες τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της χώρας (...) Η πρόταση του ΚΚΕ μπορεί να γίνει πραγματικότητα αν ο λαός αποφασίσει να δοκιμάσει τη δύναμή του. Προς αυτή την κατεύθυνση συνεχίζουμε, ακούραστα, μέχρι τη νίκη».