Η Εθνική Εκλογική Επιτροπή της Βενεζουέλας ανακοίνωσε χτες ότι, μετά τον έλεγχο των υπογραφών που συγκέντρωσε η αντιπολίτευση του λεγόμενου «Τραπεζιού Δημοκρατικής Ενότητας» (μια ομπρέλα κομμάτων της αντίδρασης), για τη διενέργεια δημοψηφίσματος για την ανάκληση του Προέδρου της χώρας και ηγέτη του κυβερνώντος Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος, Νικολάς Μαδούρο, μπορεί να προχωρήσει η διαδικασία. Η πρόεδρος της Επιτροπής Τιμπισάι Λουσένα ανακοίνωσε ότι συγκεντρώθηκε το απαραίτητο για την έναρξη της διαδικασίας 1% των ψηφοφόρων και στις 24 επαρχίες, ενώ δήλωσε πως υπήρξαν πολλές διπλοεγγραφές και επίσης πλαστά στοιχεία και νοθεία (ψήφισαν ανήλικοι όπως και γύρω στους 10.000 πεθαμένοι, των οποίων τα στοιχεία εμφανίστηκαν στους καταλόγους).

Ωστόσο, η διαδικασία δημοψηφίσματος τώρα μπορεί να συνεχιστεί με συλλογή υπογραφών του 20% συνολικά του εκλογικού σώματος και εφόσον ολοκληρωθεί ο επανέλεγχος, για να ανακληθεί ο Μαδούρο απαιτούνται περισσότερες ψήφοι από αυτούς που πήρε στην τελευταία εκλογή το 2013, δηλαδή πάνω από 7,5 εκατομμύρια. Για να ανακληθεί ο Μαδούρο και να γίνουν νέες εκλογές (αυτό προβλέπεται στο μισό της 6ετούς προεδρικής θητείας) το δημοψήφισμα πρέπει να γίνει έως το τέλος του χρόνου, ενώ στην περίπτωση που γίνει την επόμενη χρονιά, ο Μαδούρο θα αντικατασταθεί από τον Αντιπρόεδρό του έως τις επόμενες εκλογές το 2019. Η αντιδραστική αντιπολίτευση, που έχει πάρει την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, επιχειρεί με κάθε τρόπο να ολοκληρώσει τη διαδικασία, αλλά δεν είναι πιθανό αυτό να συμβεί.

Η κατάσταση στη Βενεζουέλα, λόγω της επίδρασης της καπιταλιστικής κρίσης, της πτώσης της τιμής του πετρελαίου, του γεγονότος ότι το κεφάλαιο ελέγχει την παραγωγή πολλών κλάδων (και μπορεί να δημιουργεί και τεχνητές ελλείψεις) είναι ασφυκτική για τα λαϊκά στρώματα. Αυτήν την κατάσταση αξιοποιεί και η αντίδραση με τη στήριξη και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ΗΠΑ και ΕΕ. Αν κάτι όμως αποδεικνύουν οι εξελίξεις στη Βενεζουέλα είναι ότι όσο η εξουσία και η οικονομία είναι στα χέρια των μονοπωλίων, οι όποιες κοινωνικές κατακτήσεις του λαού δεν είναι διασφαλισμένες. Παρά την πολιτική αλλαγή, μετά την εκλογή του Ούγκο Τσάβες το 1998, αποδείχτηκε ότι ο καπιταλισμός δεν αλλάζει με επιμέρους μικροβελτιώσεις και μεταρρυθμίσεις. Αυτό που απαιτείται είναι η οργάνωση και η ένταση του αγώνα για την προάσπιση των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, σε σύγκρουση με την αστική τάξη και την εξουσία της.