Την Πέμπτη 11 Αυγούστου, η ΤΕ Γρεβενών του ΚΚΕ πραγματοποίησε εκδήλωση στην πλατεία Δημαρχείου της Δεσκάτης προς τιμήν των 70 χρόνων από την ίδρυση του ΔΣΕ. Η Δεσκάτη και η γύρω περιοχή έδωσε πολλούς αντάρτες τόσο την περίοδο της Κατοχής με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, όσο και την περίοδο του Εμφυλίου με τον ΔΣΕ. Εχει 70 νεκρούς μαχητές και μαχήτριες, ενώ πολλοί άλλοι φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν την περίοδο '46-'49.

Παρόμοια εκδήλωση πραγματοποίησε η ΤΕ Γρεβενών του ΚΚΕ και στο Κηπουρειό, χωριό που έδωσε πολλούς μαχητές στον ΕΛΑΣ και αργότερα στον ΔΣΕ, πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος ακόμη και με άμαχο πληθυσμό, αφού κάηκε από τους ναζί κατά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του 1944. Την εκδήλωση παρακολούθησε και ο Λοχαγός του ΔΣΕ Τάκης Παπαθανασίου, 92 ετών σήμερα.

Το πρόγραμμα περιελάμβανε προβολή βίντεο και έκθεση με φωτογραφικό υλικό από τη δράση του ΔΣΕ.

Την κεντρική ομιλία και στις δύο εκδηλώσεις έκανε η Γραμματέας της ΤΕ, Παναγιώτα Ντάγκα.

Στην ομιλία αναφέρθηκε, ανάμεσα στα άλλα, στην ίδρυση του ΔΣΕ στην περιοχή και στη μάχη της Δεσκάτης το Σεπτέμβρη του 1946, σημειώνοντας:

«Στις 28 Οκτωβρίου 1946, ιδρύθηκε στα βουνά της περιοχής, στην Τσούκα Αντιχασίων, το Γενικό Αρχηγείο ανταρτών, ενώ η επίσημη μετονομασία έγινε στις 27 Δεκεμβρίου με την έκδοση της Διαταγής του Γενικού Αρχηγείου, η οποία όρισε την ονομασία των αντάρτικων σωμάτων σε Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Είχε προηγηθεί, άλλωστε, στις 21 Οκτωβρίου, σύσκεψη καπετάνιων στην Ανθρακιά Γρεβενών, που προετοίμασε την ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου.

Ολόκληρο το Κόμμα και η ΚΝΕ τιμάμε το συγκλονιστικό αγώνα που διεξήγε ο ΔΣΕ, συνεχίζοντας σταθερά και αποφασιστικά κάτω από τη σημαία της υπεράσπισης των λαϊκών συμφερόντων, της πάλης για την κοινωνική απελευθέρωση, της πάλης για μια Ελλάδα σοσιαλιστική.

Χιλιάδες σελίδες γράφτηκαν, πολλά ειπώθηκαν για την τρίχρονη αναμέτρηση. Αναμέτρηση που συνεχίζει να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον μελετητών, ιστορικών, απλών ανθρώπων. Συγκεντρώνει το ενδιαφέρον και αυτών που στέκονται πολιτικά με το μέρος των καταπιεσμένων και κατατρεγμένων και νοιάζονται για το πώς θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες για αυτούς. Συγκεντρώνει το ενδιαφέρον και αυτών που στέκονται στην αντίπερα όχθη, αυτών που με όπλο μια ψευδεπίγραφη επιστημοσύνη και μια χυδαία πένα, διαστρεβλώνουν, συσκοτίζουν αίτια και γεγονότα, συκοφαντούν για να αμφισβητήσουν σε τελική ανάλυση το ιερό δικαίωμα κάθε λαού να μην υποτάσσεται, να αμφισβητεί το δίκιο των εκμεταλλευτών και να το καταλύει.

Ο ΔΣΕ διεξήγαγε έναν αγώνα αναγκαίο. Και μόνο η περιγραφή της κατάστασης που είχε διαμορφωθεί στα 1945-46 θα αρκούσε για να καταδείξει αυτήν την αναγκαιότητα.

Το δίλημμα ήταν "υποταγή και ταπείνωση ή τα όπλα και αντεπίθεση" και το λαϊκό κίνημα επέλεξε το δεύτερο δρόμο. Και τον επέλεξε με μοναδικό τρόπο, όταν ΚΚ στη Δυτική Ευρώπη διάλεξαν την υποταγή στην αστική εξουσία.

Η τρομοκρατία στην περιοχή εντάθηκε τον Αύγουστο του 1946 και με τη δολοφονία από τα βασανιστήρια του ΕΛΑΣίτη Κ. Γκαμπούρη. Πολλοί αγωνιστές είχαν βρει σωτηρία και καταφυγή στα τμήματα των Καταδιωκομένων και στη συνέχεια στο αντάρτικο συγκρότημα Χασίων και Αλευρά.

Στις 21 Σεπτεμβρίου 1946, μετά από μια λεπτομερειακή αναγνώριση και σύμφωνα με το επεξεργασμένο σχέδιο, οι δυνάμεις των ανταρτών χτύπησαν τις κυβερνητικές δυνάμεις στη Δεσκάτη. Στη μάχη αυτή συντέλεσε η πετυχημένη ενέδρα των ανταρτών στις 17 Σεπτεμβρίου στη θέση Παλιούρι σε μια φάλαγγα αυτοκινήτων. Μας έδωσε αρκετά λάφυρα τα οποία βοήθησαν στην επίθεση της Δεσκάτης (6 καινούρια εγγλέζικα οπλοπολυβόλα, 13.000 σφαίρες, 150 οκάδες εκρηκτικό υλικό, έναν εγγλέζικο ολμίσκο με 150 βλήματα, 13 αιχμάλωτοι που έδωσαν πληροφορίες για τη φρουρά της Δεσκάτης με ακριβή εικόνα της διάταξης και των μέτρων ασφαλείας).

Ο εχθρός ήταν καλά οχυρωμένος στο ύψωμα Τέρτιμος (1.093 μ. υψόμετρο) με δύναμη διλοχίας περίπου 200 άντρες, 60 χωροφύλακες και 40 εξοπλισμένους από το κράτος πολίτες.

Ως οχύρωση είχαν χαρακώματα, συρματοπλέγματα, πολυβολεία και γενικά το ύψωμα ήταν καλά οχυρωμένο γιατί η θέση του ήταν δεσπόζουσα και δύσκολα πλησιάζεται χωρίς πυροβολικό ή άλλα βαριά όπλα.

Στην κατεύθυνση του κύριου χτυπήματος έπαιρναν μέρος 3 συγκροτήματα από τα Χάσια, Αντιχάσια και Βόιο:

Τη μάχη της Δεσκάτης την προκαθόρισε η κατάσταση που είχε δημιουργηθεί σε ολόκληρη την περιοχή Αντιχασίων, γιατί όλη η περιοχή ήταν λεύτερη πλην της Δεσκάτης.

Με ορμητική επίθεση και καταιγιστικά πυρά, οι αντάρτες αιφνιδίασαν τη νύχτα το στρατό. Το Αρχηγείο Στρατού αναφέρει για τη μάχη αυτή: "Ακολούθως προωθηθέντες προς το ύψωμα Τέρτιμος, επετέθησαν κατά των οργανωμένων θέσεων του λόχου. Επηκολούθησε σκληρός αγών και εντός ολίγου η μάχη εγενικεύθη... Δύο αξιωματικοί και 17 οπλίται έπεσαν μαχόμενοι επί του πεδίου της μάχης. Η υπόλοιπος δύναμη ηδυνήθη να αφιχθή εις Γρεβενά".

Για τη μάχη στη Δεσκάτη γράφει ο Ζιανός Θανάσης, αυτόπτης μάρτυρας της επιχείρησης: "Για πρώτη φορά θα κάναμε επίθεση σε τόσο γερά οχυρωμένη τοποθεσία και σε αντίπαλο που διέθετε και βαριά όπλα... Η μάχη άρχισε νύχτα αλλά κράτησε πολλές ώρες, ώσπου μας πήρε η χαραυγή. Από την πλευρά που μαχόμασταν εμείς το έδαφος ήταν γυμνό, με λίγους θάμνους και πολλές πέτρες. Βρήκαμε ισχυρή αντίσταση. Από ένα πολυβολείο μας βάζαν ασταμάτητα. Οι σφαίρες σφύριζαν συνεχώς πάνω από τα κεφάλια μας, αλλά το μέρος ήταν κάπως απότομο και μας προφύλαγε. Προχωρούσαμε με άλματα... Κοντεύαμε να βγούμε στην κορυφή από τη μια πλευρά του υψώματος. Τα πυρά όλο και αραίωναν. Από τη νότια πλευρά του υψώματος ο Ηλίας Αλευράς με το Συγκρότημά του το είχε καταλάβει κιόλας και είχε βγει στην κορυφή του... Οι αντίπαλοι, παρά το ότι ήταν γερά οχυρωμένοι, δεν άντεξαν μπροστά στην αποφασιστικότητά μας και στην ορμητικότητά μας και για να γλυτώσουν έτρεξαν προς τα Γρεβενά και άλλοι προς την Ελασσόνα, παρατώντας οπλισμό, αποθηκευμένα τρόφιμα και ρουχισμό. Τα λάφυρα που πήραμε ήταν πάρα πολλά. Μεταξύ των άλλων και ένας όλμος.

Αλλα τμήματά μας μπήκαν στη Δεσκάτη και την κατέλαβαν... Η μάχη της Δεσκάτης ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των ανταρτών το 1946".

Από όλες τις πλευρές, αριστερές, κεντρώες και δεξιές, ξορκίζεται η τρίχρονη αναμέτρηση ως αδελφοκτόνος πόλεμος, ως τρισκατάρατο κακό. Ελληνες όμως σκότωναν Ελληνες και το '45-'46. Ελληνες σκότωναν Ελληνες και τον Δεκέμβρη του '44. Ελληνες σκότωναν Ελληνες και στα χρόνια της Κατοχής. Ελληνες φυλάκιζαν, βασάνιζαν και δολοφονούσαν Ελληνες στα χρόνια του Μεταξά και πιο πριν. Ελληνες σκότωναν Ελληνες στα εκτελεστικά αποσπάσματα της δεκαετίας του '50. Ελληνες σκότωναν Ελληνες στη χούντα και στο Πολυτεχνείο.

Χτυπούν στο συναίσθημα για να κυριεύσουν το μυαλό και τη λογική. Σε όλες τις περιπτώσεις, συγκρούστηκαν δύο αντίθετοι κόσμοι. Και αυτοί οι αντίθετοι κόσμοι υπήρχαν και υπάρχουν αντικειμενικά, συγκρούονται με τον ένα ή άλλο τρόπο ούτως ή άλλως, όχι επειδή το θέλουν κάποια άκρα της κοινωνίας, ούτε επειδή το θέλουν κάποιοι βίαιοι, αιμοσταγείς και τυχοδιώκτες ηγέτες. Με ψυχολογικούς όρους δεν γράφεται ιστορία. Και δεν είναι αυτό κάτι που ισχύει τις τελευταίες δεκαετίες. Η ιστορία των κοινωνιών είναι η ιστορία της αδιάκοπης πάλης των από κάτω με τους από πάνω, που προσλαμβάνει και βίαια μέσα. Εκεί είναι που μπαίνει επί τάπητος το με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις, για πού θα τραβήξεις. Σε άλλες εποχές, με διαφορετικές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, αυτό εκφράστηκε με το "φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους". Σε άλλες εποχές με το "όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα" ή με το "βροντάει ο Ολυμπος και πάλι"...

Το ΚΚΕ, με διασφαλισμένη την ιστορική του συνέχεια, περήφανο για τη συγκλονιστική ιστορία του, έμπειρο και διδαγμένο, συνεχίζει να διεξάγει σταθερά τον αγώνα για τα συμφέροντα του κόσμου της δουλειάς. Οι αρνητικοί συσχετισμοί πρέπει να αλλάξουν και θα αλλάξουν. Το ΚΚΕ μπορεί να γίνει ο φάρος της νέας και νικηφόρας αναμέτρησης για το σοσιαλισμό.

Δόξα και τιμή στον ηρωικό ΔΣΕ.

Δόξα και τιμή σε αυτούς που έπεσαν στα πεδία των μαχών.

Συνεχίζουμε».