Η καταγραφή της πολιτικής της κυβέρνησης Σημίτη, με στόχο τη νομιμοποίησή της σε επίπεδο κομματικών ντοκουμέντων, επιχειρείται με τη δημοσιοποίηση της κεντρικής ιδέας των πολιτικών θέσεων του ΠΑΣΟΚ, που έγινε χτες με επιστολή του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, Κ. Σκανδαλίδη, προς τα μέλη της Επιτροπής της ΚΕ για τις πολιτικές θέσεις.

Οπως αναφέρεται στο σχετικό κείμενο, «αντί να υπάρξει ένα κείμενο εφ' όλης της ύλης της στρατηγικής, της ιδεολογίας, της πολιτικής μας, όπου όλα τα ζητήματα αναπτύσσονται με τη μορφή ενός αναλυτικού κειμένου και για να επικεντρωθεί η συζήτηση στα σημεία αιχμής, όπως αυτά έχουν τεθεί από όλους το τελευταίο διάστημα, αλλά και για να μπορεί να τοποθετηθούν επί της ουσίας οι οργανώσεις και τα μέλη του κινήματος, οι πολιτικές θέσεις διατυπώνονται με τη μορφή 12 επίκαιρων ερωτημάτων και των απαντήσεων που προτείνονται».

Μέσα από τις απαντήσεις αυτές βγαίνει το περιεχόμενο της ψευδεπίγραφης «νέας προοδευτικής πολιτικής πρότασης» του ΠΑΣΟΚ. Οι απαντήσεις αυτές προσπαθούν, με τη λογική του εφικτού μέσα στις εξελισσόμενες συνθήκες, να γεφυρώσουν τις παλιές διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ με τη σημερινή κυβερνητική πρακτική. Σαφής είναι επίσης η προσπάθεια προσανατολισμού της όλης συζήτησης σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις, όπου δε θα αμφισβητείται η ουσία της κυβερνητικής πολιτικής.

Κατά τ' άλλα, το κείμενο αυτό προσπαθεί να ικανοποιήσει και αυτά τα στελέχη που ζητούν κάποια αλλαγή πολιτικής, αλλά και όσους υποστηρίζουν τον πρωθυπουργό και ζητούν τη μετεξέλιξη στην οργανωτική δομή και στον πολιτικό λόγο του ΠΑΣΟΚ.

Η δικαιολογητική βάση όλων όσων προτείνονται είναι τα νέα δεδομένα τα οποία δημιουργήθηκαν «στους 18 μήνες που πέρασαν από τις εκλογές του 2000 αλλά και στους πάνω από 30 που μεσολάβησαν από το 5ο Συνέδριο μέχρι σήμερα», αυτά τα νέα δεδομένα «θα πρέπει να ενσωματώσουμε στην πολιτική μας σκέψη και πρακτική». Για να προστεθεί πως «προχωρούμε μπροστά, επικυρώνοντας ό,τι αντέχει στο χρόνο και μας δίνει δύναμη και προοπτική και αλλάζοντας ό,τι ξεπερνιέται από τα πράγματα και κινδυνεύουμε να καταστεί τροχοπέδη στην αγωνιστική μας πορεία».

Στο πρώτο ερώτημα για το «ποια είναι η στάση μας αλλά και η στάση της ευρωπαϊκής Αριστεράς απέναντι στις συνέπειες και τη δυναμική της παγκοσμιοποίησης», αναφέρεται ότι «η ανταγωνιστικότητα και οι διαρθρωτικές αλλαγές δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσο βελτίωσης βιοτικών αναγκών και συνεχούς ανόδου της κοινωνικής ευημερίας μέσα από μόνιμες δομές του σύγχρονου κοινωνικού κράτους» και προτείνονται «οι όροι, οι προϋποθέσεις και οι στόχοι ενός νέου και σύγχρονου προοδευτικού διεθνισμού των δυνάμεων της Αριστεράς».

Ακολούθως προσδιορίζεται «ο νέος εθνικός στόχος» μετά την ολοκλήρωση της ΟΝΕ, που είναι «η αναβάθμιση του ρόλου της χώρας, η πραγματική σύγκλιση με την ευρωπαϊκή οικονομία, η αύξηση του επιπέδου ευημερίας στο 80% του μέσου όρου της Ενωσης, η δικαιότερη και αναλογικότερη διανομή του παραγόμενου αναπτυξιακού και οικονομικού πλεονάσματος και η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, στο πλαίσιο της ελληνικής προεδρίας το 2003».

Αναφορικά με τις σχέσεις με ΗΠΑ και πρωτοβουλίες προσέγγισης με Τουρκία και γενικά για «τον γεωστρατηγικό προσανατολισμό της χώρας», σημειώνεται ότι «η Ελλάδα είναι ισχυρή ευρωπαϊκή δύναμη», παράλληλα όμως «ενισχύουμε και διευρύνουμε τη σχέση μας με τις ΗΠΑ» και «εξαντλούμε όλες τις πρωτοβουλίες προσέγγισης με την Τουρκία χωρίς να διαπραγματευόμαστε ούτε σπιθαμή γης».

Σχετικά με το Ασφαλιστικό και «ποιοι είναι οι νέοι στόχοι και οι κατευθύνσεις της πολιτικής μας στις σημαντικές μεταρρυθμίσεις μέσα από τις οποίες οικοδομούμε το σύγχρονο κράτος», αναφέρεται: «Θα προχωρήσουμε τώρα τη μεταρρύθμιση όχι ως αναγκαίο κακό αλλά ως πραγματική και προοδευτική προσφορά στον πολίτη». Επίσης, γίνονται ανώδυνες αναφορές στις εργασιακές σχέσεις, στο κοινωνικό κράτος, στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής και της καθημερινότητας του πολίτη.

Δεν παραλείπεται και η απάντηση στο ερώτημα «πού διαφέρει η προοδευτική από τη συντηρητική πρόταση»: «Η ελληνική Δεξιά, όπως εκφράζεται μέσα από τον κεντρικό της πόλο, τη ΝΔ, παρά τις προσπάθειες εξωραϊσμού του προσώπου και των πρακτικών της, ούτε μια στιγμή δεν απώλεσε τον βαθύτατα συντηρητικό και οπισθοδρομικό της χαρακτήρα... Από το άλλο μέρος, η άλλη Αριστερά, έτσι όπως εκφράζεται από τα παλιά της σχήματα αλλά και από τις διεργασίες των τελευταίων χρόνων, αδυνατεί να συγκροτήσει στρατηγική τρίτου πόλου...». Ωστόσο, επισημαίνεται ότι «σε μας ανήκει η πρωτοβουλία να ανοίξουμε το δρόμο της πραγματικής σύγκλισης με όλες τις δυνάμεις που κινούνται στο χώρο της κεντροαριστεράς... μέσα από μια πολιτική "ανοιχτών θυρών"».