Βασικός στόχος που μπαίνει και από το σύνθημα του 20ού Συνεδρίου είναι η ολόπλευρη ισχυροποίηση του Κόμματος. Το πώς το κάθε μέλος θα ατσαλωθεί για να μπορέσει να ανταποκριθεί στα σύγχρονα και σύνθετα καθήκοντα και τις εξελίξεις, έχοντας πάντα ως στόχο τη συσπείρωση δυνάμεων για την ανατροπή αυτού του συστήματος, για την εργατική εξουσία.

Γίνεται μια προσπάθεια στις Θέσεις να εξειδικευτούν κάποια ζητήματα που δυσκολεύουν τις δυνάμεις μας, για τα οποία σε κάποιες περιπτώσεις δεν υπάρχει ενιαία αντίληψη και να μπουν πιο γερές βάσεις, ώστε να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι και για άλλες εξελίξεις, όπως την απότομη όξυνση της ταξικής πάλης, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και εντός και εκτός Ελλάδας. Και φυσικά γίνεται και ο απολογισμός της δράσης μας από το 19ο Συνέδριο.

Το νέο Πρόγραμμα, οι επεξεργασίες, η βελτίωση της οργάνωσης σε ορισμένες πλευρές της δράσης μας, η συμφωνία που υπάρχει προς αυτά και μέσα στο Κόμμα, αλλά και σε οπαδούς δεν θα πρέπει να οδηγήσουν σε επανάπαυση.

Αντίθετα, χρειάζεται να ανεβάσουμε την απαίτηση. Οι αντικειμενικές συνθήκες, η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση που συνοδεύτηκε από οπισθοχώρηση του κινήματος, οι μηχανισμοί της αστικής τάξης, η δράση άλλων δυνάμεων δυσκολεύουν τη δική μας παρέμβαση, την επιρροή μας.

Επιβεβαιώνεται καθημερινά, όμως, ότι για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε αυτές τις δυσκολίες, για να ανταποκριθούμε στις ανάγκες της ταξικής πάλης, να αποκτήσουμε δυνάμεις στους χώρους που ιεραρχούμε, να διευρύνουμε την πολιτική - ιδεολογική μας επιρροή, να καταφέρουμε να επιδρούμε σε εργαζόμενους και ευρύτερες εργατικές - λαϊκές μάζες με διαφορετικό επίπεδο συνείδησης χρειάζεται ανώτερη, πιο επιτελική δουλειά σε όλα τα επίπεδα, όπως βάζουν και οι Θέσεις, οργανωτικά, καθοδηγητικά και πρακτικά.

Ενα από τα καθήκοντα του Κομμουνιστικού Κόμματος σε μη επαναστατικές συνθήκες είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Η παρέμβαση των κομμουνιστών μέσα στα συνδικάτα είναι βασικό καθήκον για την αλλαγή συσχετισμών, τη σύνδεση με τις μάζες, τη διαπαιδαγώγηση στον αγώνα, την πάλη για την εξουσία.

Τον οικονομικό και τον πολιτικό αγώνα δεν τους χωρίζει τείχος. Βρισκόμαστε καθημερινά με πολλούς εργαζόμενους, ακούγοντας τα προβλήματά τους, προτείνοντάς τους την προοπτική του αγώνα. Ο αγώνας αυτός όμως, αν στηρίζεται μόνο στο πρόβλημα, θα έχει κοντά ποδάρια. Χρειάζεται να εδραιωθεί η αντίληψη ότι τα προβλήματα, όσο οξυμένα και αν είναι, δεν δημιουργούν ταξική αντίληψη. Στα συνδικάτα θα βρισκόμαστε με εργαζόμενους με διαφορετικό επίπεδο συνείδησης, θα υπάρχει αντιπαράθεση και διαπάλη.

Εμείς θα αξιοποιούμε κάθε μικρότερο ή μεγαλύτερο ζήτημα για να δυναμώνει η δυσαρέσκεια απέναντι στο σύστημα, να αναδεικνύονται τα αδιέξοδα και να δυναμώνει η πολιτικοποίηση της πάλης. Οι κατακτήσεις στο σήμερα είναι σημαντικές και δεν τις υποτιμάμε. Ακόμα όμως, και η ανάκληση μιας απόλυσης προϋποθέτει σε πολλές περιπτώσεις την ευρύτερη κινητοποίηση, ακόμα και πέρα από τον κλάδο. Δίνουμε βάρος έτσι στην ταξική αλληλεγγύη για την οποία πρέπει να μπούμε μπροστά να δυναμώσει, στηρίζοντας εστίες αγώνα και καλλιεργώντας αγωνιστικούς δεσμούς.

Σε αυτό το πλαίσιο, το ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης, με τον πόλο συσπείρωσής της, το ΠΑΜΕ, χρειάζεται σε πανελλαδικό επίπεδο να πρωτοστατήσει ακόμα πιο δυναμικά στο να παρθούν πρωτοβουλίες για συντονισμό της δράσης, για κλιμάκωση του αγώνα, για τη μετάδοση συμπερασμάτων και πείρας, που θα βοηθήσουν στην καλύτερη λειτουργία των σωματείων. Εχουμε σαν μπούσουλα και την 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΠΑΜΕ που απασχόλησε πολλούς εργαζόμενους και συνδικαλιστές σε όλη την Ελλάδα και της οποίας οι αποφάσεις είναι που πρέπει να φτάσουν σε κάθε εργαζόμενο και που θα πρέπει να υλοποιήσουμε το επόμενο διάστημα.

Το καθήκον της ανασύνταξης δεν είναι ξεκομμένο από την κομματική οικοδόμηση. Δημιουργούμε μόνοι μας στεγανά σε αυτά τα δύο και για αυτό και οι Θέσεις προσπαθούν να εμβαθύνουν σε αυτό. Οι λίγες δυνάμεις που έχουμε μέσα σε μεγάλους χώρους δουλειάς, χωρίς να υποτιμούμε ότι έχουν γίνει βήματα σε αυτή την κατεύθυνση, έχουν να κάνουν, επηρεάζουν και τις εστίες αντίστασης, τους αγώνες, όταν αυτοί γίνονται, και το τι γραμμή αυτοί ακολουθούν.

Το να συζητήσουμε με ένα συνάδελφο για την πρόταση διεξόδου, για την εργατική εξουσία, προϋποθέτει καλή γνώση του Προγράμματος του Κόμματος, γνώση των εξελίξεων ανά κλάδο, εξειδίκευση. Η ανάδειξη των δυνατοτήτων για ικανοποίηση των σύγχρονων διευρυμένων αναγκών δεν μπορεί να πείσει από μόνη της έναν εργαζόμενο που από όταν γεννήθηκε έχει γνωρίσει τη μισθωτή εργασία, θεωρεί αιώνιο τον καπιταλισμό. Το αίσθημα της αδικίας, της εκμετάλλευσης, του μίσους απέναντι στην ανισότητα, πρέπει ο κομμουνιστής να το ενισχύσει, κάνοντάς το συνειδητή γνώση των νομοτελειών του καπιταλισμού και πάλη για την ανατροπή του.

Η ανώτερη, πιο επιτελική δουλειά και καθοδηγητικά, αλλά και από κάθε μέλος, είναι όρος για να πετύχουμε την ολόπλευρη ισχυροποίηση του Κόμματος. Βάζοντας μπροστά τις αξίες και τα ιδανικά του Κόμματός μας που για σχεδόν έναν αιώνα παλεύει αταλάντευτα, να αξιοποιήσουμε την πρωτοβουλία, την αυταπάρνηση, την ακούραστη καθημερινή μάχη που δίνουμε και σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο, για να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για ορμητική ανάπτυξη δυνάμεων στους χώρους που ιεραρχούμε, για ατσάλωμα των δυνάμεών μας, για ανάπτυξη αγώνων από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Να καταφέρουμε όχι μόνο να βάζουμε εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική αλλά και να είμαστε απόλυτα προετοιμασμένοι για οποιαδήποτε στροφή της ταξικής πάλης.