Στη Θ. 49 αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Παρά το γεγονός ότι είναι αναντικατάστατη η δουλειά για την ανάπτυξη αγώνων σε επιμέρους μέτωπα πάλης, η ενασχόληση με όλα τα μικρά και μεγάλα προβλήματα της εργατικής τάξης σε χώρους και κλάδους, αποφασιστική άνοδος του εργατικού κινήματος δεν μπορεί να υπάρξει όσο δεν διευρύνεται μια εργατική πρωτοπορία που πείθεται για την ανάγκη ανατροπής του συστήματος, που εμπνέεται από τη σοσιαλιστική προοπτική...», «Αυτό αφορά κυρίως την αυτοτελή δουλειά του Κόμματος, τη δουλειά των κομμουνιστών στους εργασιακούς χώρους, στις συνδικαλιστικές οργανώσεις».

Δεν φτάνει η καθημερινή συνδικαλιστική δουλειά για να δοθεί ολοκληρωμένη απάντηση σε αυτό το κρίσιμο ζήτημα, ώστε να αναπτύσσεται η ταξική - πολιτική συνείδηση της εργατικής τάξης, η συνειδητοποίηση της πάλης για την εξουσία. Η εργατική τάξη μπορεί να ενσωματώσει την επαναστατική ιδεολογία, μονάχα κάτω από την παρέμβαση του ΚΚΕ, όχι από μόνη της ή μονάχα μέσα από «τα προβλήματα των συνθηκών δουλειάς και ζωής της... όσο κι αν αποτελούν τη βάση των αγώνων...» (Θέση 53). Με αυτή την έννοια, δεν πρέπει να ξεχνιέται ούτε στιγμή ότι πριν απ' όλα εμείς μέσα στο κίνημα δρούμε ως κομμουνιστές.

Πρέπει να μας προβληματίσει το γεγονός ότι αυτό το καθήκον συχνά «καταπλακώνεται» από την καθημερινότητα, τα τρέχοντα συνδικαλιστικά καθήκοντα. Στην ουσία δεν μπαίνει στον προσανατολισμό των οργάνων, των ΚΟΒ, υποτιμάται ή και ταυτίζεται με τη συνδικαλιστική παρέμβαση. Το ίδιο «μοτίβο» πολλές φορές ακολουθεί και η ίδια η ΚΟΒ, που περιστρέφει τη δράση της γύρω από τη συνδικαλιστική παρέμβαση στο Σωματείο.

Δεν αρκεί να λέμε «έβαλα το πλαίσιο του ΠΑΜΕ» στο Σωματείο, πολλές φορές με μηχανιστικό τρόπο, αποσυνδέοντάς το από το εμπόδιο της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, του καπιταλιστικού κέρδους. Ενα πλαίσιο δείχνει το δρόμο, συσπειρώνει σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, είναι προωθημένο, όμως χωρίς σύνδεση με τη στρατηγική μπορεί να μοιάζει και «ανεδαφικό», να ενισχύει την αυταπάτη για λύσεις «εντός των τειχών». Ακόμα κι αν υιοθετείται απόλυτα ή σε ένα βαθμό.

Δεν αρκεί να λέμε «ο κόσμος μας γνωρίζει», έχοντας τη λανθασμένη εντύπωση ότι κάτι τέτοιο οδηγεί αυτομάτως σε προσέγγιση της πολιτικής μας.

Δεν αρκεί η ένταση της δουλειάς μπροστά στις αρχαιρεσίες, ακόμα κι ένα καλό αποτέλεσμα, αν το ίδιο το Κόμμα σε όλη την πορεία δεν δρα ως καθοδηγητής της ταξικής πάλης για τα καθημερινά ειδικά ζητήματα, συνδέοντάς τα με τα γενικά καθήκοντα προοπτικής για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, που φωτίζουν το δρόμο της πάλης.

Η έλλειψη μιας τέτοιας δράσης επιδρά παντού:

Στο έλλειμμα συμμετοχής «από τα κάτω» στη δραστηριότητα του Σωματείου, στη χαμηλή συμμετοχή στους αγώνες, ακόμα και εκεί που υπάρχουν οι εκλογικοί συσχετισμοί.

Στη δυσκολία να απαντηθεί ολοκληρωμένα και πειστικά η άποψη περί «αναποτελεσματικότητας των αγώνων», να αντιμετωπιστεί η απογοήτευση, η μοιρολατρία, ειδικά ύστερα από τη συμμετοχή σε κινητοποιήσεις είτε για πρώτη φορά είτε ακόμη και από πιο έμπειρους εργαζόμενους.

Δημιουργεί σοβαρό κενό στην επιτυχημένη απόκρουση της παρέμβασης του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού, με αποτέλεσμα να μένουν μισοαπαντημένα ερωτήματα - ιδεολογήματα από την άποψη της στρατηγικής: «έχεις δίκιο αλλά και τι να κάνουμε», «τίποτα δεν αλλάζει», «η απεργία δεν έχει αποτέλεσμα - χάνω απλώς το μεροκάματο», «θέλουμε Σωματεία "ακομμάτιστα" - "ανεξάρτητα"», αλλά και σε ζητήματα ευρύτερα περί κυβέρνησης, αστικού κράτους, κοινοβουλευτικών αυταπατών κ.λπ.

Δυσκολεύει το σπάσιμο της συντεχνιακής λογικής, η ανάδειξη συμμαχίας με άλλους χώρους και κλάδους, η κατανόηση της θέσης και του ρόλου της εργατικής τάξης, των συμμάχων της.

Είναι αδύνατο χωρίς την παρέμβαση του Κόμματος να ανοίξουν και να απαντηθούν ζητήματα όπως ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, το Προσφυγικό κ.ά.

Επιδρά ακόμα και στην ολοκληρωμένη οργάνωση και αποτελεσματικότητα της ίδιας της συνδικαλιστικής παρέμβασης, στην κατανόηση της ανάγκης ταξικής συμπόρευσης με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ.

Τέλος, είναι φυσικό προβλήματα να δημιουργούνται και στο κύριο καθήκον της Κομματικής Οικοδόμησης.

Δεν είναι τυχαίο που γύρω από το Κόμμα υπάρχουν μια σειρά οπαδών, που έχουν διαπαιδαγωγηθεί με αυτά τα χαρακτηριστικά. Ενας περίγυρος που «δεν πάει παραπέρα», μένει στάσιμος ως προς την αξιοποίηση και την εξέλιξή του. Γι' αυτό και ένας τέτοιος κόσμος έχει συνηθίσει να δρα περισσότερο ως συνδικαλιστής παρά ως δυνάμει μέλος του Κόμματος, ως μέρος του κομματικού σχεδιασμού, που έχει κι εκείνος ευθύνη στο χώρο του για την πολιτική του Κόμματος. Οσο οξύνεται η ταξική πάλη, συχνά νιώθει αδύναμος στην ιδεολογική - πολιτική αλλά και τη συνδικαλιστική αντιπαράθεση. Συχνά απομακρύνεται, δεν αντέχει, αποστρατεύεται.

Ετσι, μπορεί να διαμορφώνεται ένας περίγυρος κατά καιρούς, γύρω από τους κομμουνιστές, ο οποίος όμως δεν σταθεροποιείται ως εφεδρεία, δεν «στερεώνεται», άγεται και φέρεται ή «σκορπά» ανάλογα με τις δυσκολίες και τις καμπές της πάλης. Δεν μετατρέπεται αργά και σταθερά στη νέα δύναμη που θα στελεχώσει το ίδιο το Κόμμα.

Για όλα αυτά, η ανώτερη ιδεολογική κατάρτιση στις γραμμές μας αλλά και μέσα στο κίνημα αποκτά προτεραιότητα. Αποτελεί παράγοντα αντοχής, καλλιέργειας επαναστατικής αισιοδοξίας. Το Πρόγραμμα του Κόμματος έχει πολλά επίπεδα προσέγγισης. Βασίζεται στον πλούτο της Μαρξιστικής επιστήμης που η συνεχής μελέτη και το βάθεμά της είναι καίριο καθήκον.

Δεν μπορούν να απαντηθούν τέτοια καθήκοντα πρόχειρα, με ένα σύνθημα, σε μια εξόρμηση, ούτε σε ένα ΔΣ ή με ένα καλό κείμενο. Χρειάζεται να γενικευτούν οι συσκέψεις, η συζήτηση, η σταθερή πολιτική ενημέρωση στον περίγυρό μας.

Χρειάζεται σχέδιο, μεταφορά της πείρας των συμπερασμάτων και επεξεργασιών του Κόμματος. Με ψυχραιμία και υπομονή, με στοχευμένη ακόμη και ατομική δουλειά, με μαζική παρέμβαση και εξειδίκευση της ΚΟΒ, στο «για ποια κοινωνία παλεύουμε». Με τον «Ριζοσπάστη», την ΚΟΜΕΠ, το Μαρξιστικό Βιβλίο, συλλογικά μπορούμε να ανοίξουμε νέους δρόμους.

Το επόμενο διάστημα χρειάζεται αποφασιστική στροφή σε αυτόν τον τομέα, που όσο κι αν αναγνωρίζεται στα λόγια, στην πράξη, που είναι και το κριτήριο της αλήθειας, φαίνεται ότι απέχουμε πολύ από τις ανάγκες. Τα όργανα από πάνω έως κάτω χρειάζεται να έρχονται και να επανέρχονται στη μελέτη των δεικτών αυτής της δουλειάς.

Σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, μπροστά στο ορατό ενδεχόμενο εμπλοκής σε πόλεμο της χώρας μας, άρα και σε πιθανή αποσταθεροποίηση της αστικής τάξης ή και διαμόρφωσης επαναστατικής κατάστασης, πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι: καθοριστικός παράγοντας για τη νικηφόρα έκβαση μιας ενδεχόμενης εκδήλωσης της σοσιαλιστικής επανάστασης στην Ελλάδα είναι η προετοιμασία και η συσπείρωση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων γύρω από το ΚΚΕ, από σήμερα.