Οι «ένδοξες» στιγμές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας την τελευταία 30ετία πάνε χέρι - χέρι με την περίοδο που η καπιταλιστική ανάπτυξη κάλπαζε. Η «απογείωση» της καπιταλιστικής οικονομίας και η διατήρηση των υψηλών ρυθμών καπιταλιστικής ανάπτυξης βασίζονταν στην ένταση της εκμετάλλευσης, τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και τα μέτρα γι' αυτό, έτσι όπως αποτυπώθηκαν και σε μια σειρά από ντοκουμέντα της ΕΕ, απ' τη Συνθήκη του Μάαστριχτ κι έπειτα, με τη Συνθήκη της Λισαβόνας το 2000, την «Πράσινη Βίβλο» το 2006 και σήμερα τη «Στρατηγική Ευρώπη - 2020».

«Πρωτοπόρα» στην κατεύθυνση αυτή ήταν η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Γερμανίας που το 2003, με καγκελάριο τον Γκ. Σρέντερ, περνάει την περιβόητη «Ατζέντα 2010». Ενα πρόγραμμα σαρωτικών αντεργατικών μεταρρυθμίσεων, με περικοπές κοινωνικών δαπανών ύψους 21 δισ. ευρώ που έπληξαν Υγεία, Παιδεία κ.ά., μηδενική αύξηση των συντάξεων για 2 χρόνια, «ατομική» ευθύνη στην Ασφάλιση, δραστική μείωση του βοηθήματος ανεργίας στο επίπεδο του βοηθήματος απορίας, μείωση του χρονικού διαστήματος παροχής του επιδόματος ανεργίας σε 12 μήνες - από 32 που ήταν τότε -, σταδιακή «ελαστικοποίηση» της προστασίας των εργαζομένων από απολύσεις, αύξηση της οικονομικής συμμετοχής των ασφαλισμένων στην τιμή των χορηγούμενων φαρμάκων και περιορισμός των δυνατοτήτων πρόωρης συνταξιοδότησης. Τον επόμενο χρόνο, το 2004, η κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών - Πρασίνων του Σρέντερ ανακοινώνει ότι προσανατολίζεται σε «χαλάρωση του ωραρίου λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων», εννοώντας στην πραγματικότητα την πλήρη απελευθέρωση, αφού έδωσε στις επιχειρήσεις το δικαίωμα να λειτουργούν επτά μέρες τη βδομάδα και επί 24 ώρες τη μέρα!

Τα μέτρα - «κόλαση» για τους εργαζόμενους, που τσάκισαν την τιμή της εργατικής δύναμης και απογείωσαν την εκμετάλλευση, αποτέλεσαν το «διαβατήριο» της γερμανικής αστικής τάξης για τη θωράκιση της κερδοφορίας της τα επόμενα χρόνια.

Η κυβέρνηση του «κεντροαριστερού» Μπλερ δεν ταυτίστηκε μόνο με την ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Ιράκ, αλλά και με την επιδείνωση των όρων ζωής του λαού της Αγγλίας. Το 2003, στην 3η πλουσιότερη χώρα της ΕΕ, ένα στα τρία παιδιά ζούσε σε συνθήκες φτώχειας, με το συνολικό αριθμό τους να ανέρχεται στα 3,8 εκατομμύρια.

Οι ιδιωτικοποιήσεις, οι ανατροπές εργατικών δικαιωμάτων φέρουν τη σφραγίδα της σοσιαλδημοκρατίας και στην Αγγλία. Το 2005, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της ίδιας της κυβέρνησης, τα ιδιωτικά χρέη των νοικοκυριών στη Βρετανία ξεπέρασαν για πρώτη φορά το ΑΕΠ της χώρας, φτάνοντας στις 1,158 τρισ. λίρες (1,7 τρισ. ευρώ), ήτοι 30 δισ. λίρες (43 δισ. ευρώ) περισσότερο από το ΑΕΠ της χώρας. Τον ίδιο χρόνο, η κυβέρνηση Μπλερ παρουσιάζει πρόγραμμα επέκτασης του εργάσιμου βίου μέχρι τα 68.

Επί των κυβερνήσεων του Μπλερ και του Γκόρντον Μπράουν, βάθυνε η εμπορευματοποίηση της Υγείας με κύριο μοχλό τις λεγόμενες Συμπράξεις Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Νοσοκομείου Στάφορντ, όπου σε έρευνα που έγινε για τα χρόνια 2005-2008 αποδείχτηκε αυξημένος αριθμός θανάτων, τουλάχιστον 1.200 ανθρώπων, που συνδέθηκε με τις τεράστιες περικοπές στις δαπάνες του νοσοκομείου και τη συμπίεση του κόστους, ενώ η υπόθεση έφερε στην επιφάνεια και άλλα τουλάχιστον 5 δημόσια νοσοκομεία με ανάλογα στοιχεία.