Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία από το τιμόνι της αστικής διαχείρισης «έδειξε χαρακτήρα» και κατά την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, όπως και κατά τη σημερινή περίοδο της επίφοβης και με αστερίσκους καπιταλιστικής ανάκαμψης. Δεν διεκδίκησε μόνο περισσότερη «δημοσιονομική χαλάρωση» και ζεστό χρήμα για το κεφάλαιο, αλλά και σταθερά πήρε μέτρα μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης.

Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, σύμμαχος της συγκυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, κλιμάκωσε την αντεργατική επίθεση. Προχώρησε στην περικοπή των δημόσιων δαπανών κατά 50 δισ. ευρώ (10 δισ. από τις παροχές ασθενείας του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, 10 δισ. από τις τοπικές κοινότητες και τα υπόλοιπα από το κράτος και τις υπηρεσίες του). Διεύρυνε τη μερική απασχόληση, θεσμοθέτησε νέες μορφές ενοικίασης εργαζομένων σε όλους τους τομείς, πέρασε μέτρα για τη διευκόλυνση των απολύσεων και το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές.

Με πρόσχημα την αντιμετώπιση της ανεργίας, εφάρμοσε μέτρα που επιτρέπουν στους εργοδότες να απασχολούν μέχρι τρία χρόνια, με συμβάσεις μαθητείας, νέους 16 έως 25 ετών, οι οποίοι αμείβονται με μόλις το 25% έως και το 78% του κατώτατου μισθού! Ακόμα, επιτρέπεται να απασχολούν μέσω συμβολαίων επαγγελματικής κατάρτισης νέους 16 έως 25 ετών ή και άνω των 25, για 6 έως 21 μήνες, δίνοντάς τους το 55% έως 85% του κατώτατου μισθού.

Προώθησε τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, ώστε ο εργοδότης να μπορεί να απασχολεί τον εργαζόμενο μέχρι 10 ώρες τη μέρα και κατόπιν συμφωνίας με την επιχείρηση μέχρι και 12 ώρες, και 48 ώρες τη βδομάδα, που μπορούν να γίνουν 60 μετά από έγκριση της διοίκησης. Η προσαύξηση δε του μισθού για τις υπερωρίες μειώνεται.

Με τον λεγόμενο νόμο «Ελ Κομρί», που έβγαλε στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, στο εξής, με μια επιχειρησιακή συμφωνία, οι κανόνες της κλαδικής σύμβασης θα μπορούν να αλλάξουν και να προσαρμοστούν στις ανάγκες της επιχείρησης, ενώ εισάγονται νέοι, ελαστικότεροι όροι για τις απολύσεις. Η εταιρεία θα μπορεί να επικαλεστεί «σημαντική έλλειψη ρευστότητας» ή «εταιρική αναδιοργάνωση, αναγκαία για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας», ενώ για εργαζόμενους πάνω από 20 χρόνια, οι αποζημιώσεις δεν θα ξεπερνούν τους 15 μισθούς.

Για τον συγκεκριμένο νόμο, η κυβέρνηση Ολάντ έκανε χρήση του άρθρου 49, παρ. 3 του Συντάγματος, με το οποίο παρέκαμψε τη Βουλή και αξιοποίησε τη μέθοδο των προεδρικών διαταγμάτων.

Στην Ιταλία τού μέχρι πρότινος επίσης συμμάχου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, Μ. Ρέντσι, προωθείται η αντεργατική μεταρρύθμιση με τον τίτλο «Job's Act» («Δράση για την Απασχόληση»), η οποία έχει ήδη εξασφαλίσει για τους μεγαλοεπιχειρηματίες ευκολότερες απολύσεις, διεύρυνση της δυνατότητας χρήσης συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου και άλλες ευέλικτες μορφές απασχόλησης.

Χαρακτηριστική του περιεχομένου του νόμου αυτού αλλά και των υπόλοιπων αναδιαρθρώσεων που προώθησε η κυβέρνησή του, είναι η δήλωση του Ρέντσι: «Αν σήμερα υπάρχει μια εταιρεία που θεωρεί ότι είναι αδύνατο να επενδύσει στην Ιταλία εξαιτίας των συνθηκών στην αγορά εργασίας της, αυτές οι αμφιβολίες τώρα έχουν τελειώσει. Οι επιχειρήσεις μπορούν να επενδύσουν στην Ιταλία έχοντας διασφαλίσει μια πολύ ευέλικτη αγορά εργασίας»!