ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ.-

Η Χούλια Σίμσεκ, 38 ετών, αδελφή πολιτικής κρατούμενης και μέλος της οργάνωσης Οζγκούρ Ταγιάντ, άφησε χτες, Παρασκευή, την τελευταία της πνοή. Είναι η 32η νεκρός της απεργίας πείνας εφέτος και η 62η νεκρός από τον περασμένο Δεκέμβρη, όταν ο εφιάλτης στις τουρκικές φυλακές ξέσπασε...

Σύμφωνα με την Ταγιάντ η Σίμσεκ βρισκόταν σε απεργία πείνας για 285 ημέρες και βρισκόταν σε ένα σπίτι στην Κωνσταντινούπολη (από όπου είχε μιλήσει στον «Ρ» - βλ. σχετικό κείμενο).

Αλλοι τουλάχιστον 200 κρατούμενοι βρίσκονται σε απεργία πείνας, σύμφωνα με όσα μεταδίδει το Ασοσιέιτεντ Πρες.

Η Σίσμεκ είναι η έβδομη συγγενής πολιτικού κρατούμενου που χάνει τη ζωή της, όπως και 25 πολιτικοί κρατούμενοι που ξεκίνησαν πριν από 11 μήνες την απεργία πείνας ενάντια στο σωφρονιστικό σύστημα: τις φυλακές τύπου F με τα Λευκά Κελιά, το χειρότερο δυνατό ψυχολογικό βασανιστήριο - την απομόνωση...

Η τουρκική κυβέρνηση δεν έκανε κανένα σχόλιο. Η τακτική της -ή μάλλον η πολιτική της- είναι να αγνοεί τους θανάτους. Με δεδομένα πάντοτε το ότι οι ΗΠΑ έχουν από καιρό ξεκαθαρίσει ότι υποστηρίζουν την προσπάθεια «καταπολέμησης της τρομοκρατίας» και ότι η Ευρώπη ξέχασε όσα πριν από μερικούς μήνες ψέλλιζε περί «διαλόγου» και «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», δεν έχει καμιά σοβαρή πολιτική πίεση να αντιμετωπίσει. Κι έτσι τα όργανα της τάξης οργιάζουν. Σύμφωνα με στοιχεία της Ενωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που μετέδωσε το Ρόιτερς την προηγούμενη βδομάδα, οι καταγγελίες βασανιστηρίων αυξήθηκαν ραγδαία το πρώτο εξάμηνο του 2001, με 435 περιπτώσεις, που φυσικά δεν αντικατοπτρίζουν σε καμιά περίπτωση την πραγματικότητα, αφού οι περισσότερες περιπτώσεις βασανιστηρίων θάβονται - μεταφορικά ή και κυριολεκτικά....

Η IHD αναφέρει ακόμη ότι 1.519 άνθρωποι κατηγορήθηκαν για απόψεις που εξέφρασαν σε ομιλίες ή γραπτά τους την ίδια περίοδο, οι εισαγγελείς ζήτησαν την επιβολή σε βάρος τους συνολικά ποινών 3.125 ετών κάθειρξης.

Ενας άνθρωπος απλός, ήρεμος, γαλήνιος. Μια γυναίκα ευγενική, χαμογελαστή και λιγόλογη. Μια αγωνίστρια που ήξερε πολύ καλά γιατί οδηγούσε τη ζωή της στο τέρμα: «Για τις μελλοντικές γενιές»! Αυτή ήταν η 38χρονη Χούλια, που χθες το μεσημέρι έμελλε να γίνει η 32η νεκρή απ' την απεργία πείνας μέχρι θανάτου που συνεχίζεται στην Τουρκία και η έκτη που πεθαίνει έξω απ' τις φυλακές της χώρας.

Η Χούλια Σίμσεκ άντεξε 186 ημέρες. Αφησε το κορμί της νηστικό για να υπερασπιστεί την ελευθερία του λόγου, της επιλογής, της πράξης. Για να υπερασπιστεί ιδανικά κι αξίες. Εκεί, στη φτωχική παράγκα του Κιουτσούκ Αρμουκλού, η Χούλια έδινε τον αγώνα της μαζί με τον Ρεσίτ, τη Φατμά, τη Ζεχρά. Ο «Ρ» ακολουθώντας μία απ' τις ελληνικές αποστολές συμπαράστασης κι αλληλεγγύης σ' αυτόν τον αγώνα, είχε την τύχη να συναντηθεί μαζί τους, να μιλήσει, να δει από κοντά πώς πεθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι με το χαμόγελο στα χείλη. Ηταν τον περασμένο Μάη. Απ' τους τέσσερις αυτούς αγωνιστές που δήλωναν με πίστη πως «ζωή είναι αντίσταση», έχουν μείνει μόνο ο Ρεσίτ και η Φατμά. Η Χούλια ακολούθησε το δρόμο - χωρίς επιστροφή - της Ζεχρά...

Τότε, λοιπόν, με την κόκκινη κορδέλα στο κεφάλι η Χούλια βγήκε απ' το δωμάτιο της παράγκας, χαιρέτισε τους Ελληνες, έκατσε σε μια καρέκλα και ζήτησε τσιγάρο. Τσιγάρο και ζαχαρούχο νερό ήταν οι τελευταίες γεύσεις ζωής που επέτρεπε στον εαυτό της. Δέκα λεπτά αργότερα ζήτησε μια κουβέρτα. Αδύναμο από τότε το κορμί της, έδειχνε να οδηγείται σταθερά στη... δύση. Κάποιος τη ρώτησε αν έχει οικογένεια. «Η οικογένειά μου είναι αυτή!», είπε κι έδειξε όλους τους συντρόφους της.

Τη ρωτήσαμε πώς πήρε αυτή την απόφαση. Τα λόγια της απόλυτα συμφιλιωμένα με τον θάνατο: «Βλέπω μπροστά στα μάτια μου τα κορίτσια μας, να βγαίνουν καμένες απ' τις φυλακές τον Δεκέμβρη και δεν μπορώ να ησυχάσω στον ύπνο μου. Μισώ αυτή τη ζωή, μισώ την καταπίεση, τις τακτικές του ιμπεριαλισμού που εφαρμόζονται στη χώρα. Ξέρω ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνος. Ξέρω, όμως, ότι μπορεί να πεθάνει μόνος κι αυτός ο θάνατος να γίνει ελπίδα για τις ζωές των ερχόμενων γενιών». Αυτά είπε το Μάη η Χούλια, που διέλυσε μέσα σε λίγους μήνες το μαγαζάκι της, τον εαυτό της, την ίδια της τη ζωή. Αυτές ήταν οι επιλογές της, γι' αυτές καμάρωνε. Τη φανταζόμαστε ακόμα ν' αγναντεύει από ψηλά την παράγκα του αγώνα, να χαμογελά γαλήνια και να σχηματίζει με τα δάχτυλά της το σήμα της νίκης...