Οπου και να πας στην Ελλάδα όλο και κάποιον γνωστό θα συναντήσεις που θα σε πληγώσει. Αρκετούς φίλους, πρώην φίλους, φίλους φίλων και γνωστούς των γνωστών, είδαμε φέτος το καλοκαίρι στα νησιά, αλλά και στη στερεά. Γι' αυτό λέμε να πάμε σήμερα μακριά, πολύ μακριά που μοιάζει απίθανο να πέσουμε πάνω στον «απέναντί» μας, στο συνεργάτης μας, στον εφημεριδοπώλη μας, στο θυρωρό μας. Θα «πεταχτούμε» μέχρι την απίστευτη μακρινή Νέα Ζηλανδία. Μας παρασύρει μια καρτ ποστάλ που κρατάμε στα χέρια μας, μια καρτ ποστάλ που μόλις μας άφησε ο ταχυδρόμος και που μας ανασύρει κάποιο τυχοδιωκτικό - ταξιδιωτικό στοιχείο που μέσα μας, επιμελώς κρύβεται.

Η ιστορία του εποικισμού της Νέας ζηλανδίας δεν έχει μελετηθεί σε βάθος. Σύμφωνα με ανεξακρίβωτες πληροφορίες, που έχουμε, πολύ πριν μεταναστεύσουν στα νησιά οι πρόγονοι των Μαορί από την κεντρική Πολυνησία μεταξύ του 10ου και του 14ου αιώνα, ζούσαν εδώ διάφορες φυλές, που αργότερα οι περισσότερες εξαφανίστηκαν και μόνο λίγες συγχωνεύτηκαν με τους Μαορί, που σήμερα αριθμούν περίπου τις 280.000 χιλιάδες, ενώ οι Αγγλο - Ζηλανδοί φτάνουν τα 2,5 εκατομμύρια, ελάχιστοι Σκοτσέζοι, Ολλανδοί, Ιρλανδοί, ιθαγενείς των νησιών, Κουκ, Κινέζοι και Ινδοί. Η Νέα Ζηλανδία ανακαλύφθηκε από τον Ολλανδό θαλασσοπόρο Α. Τσάπμαν το 1642 όμως πέρασε ένας αιώνας και κάτι, δηλαδή το 1769 για να εξερευνηθεί από τον Αγγλο Τζ. Κουκ. Οι πρώτοι μόνιμοι οικισμοί των Ευρωπαίων χρονολογούνται από τις αρχές του 19ου αιώνα, ενώ η κατάληψη της γης των Μαορί άρχισε λίγο αργότερα. Το 1839 η Εταιρεία της Γης της Νέας Ζηλανδίας έστειλε στη χώρα την πρώτη οργανωμένη ομάδα αποίκων. Οι άποικοι αυτοί ίδρυσαν τη Γουέλιγκτον. Το 1840, οι Βρετανοί επέβαλαν στους αρχηγούς των Μαορί συμφωνία, με την οποία οι τελευταίοι εκχωρούσαν στη βασίλισσα της Βρετανίας όλα τα δικαιώματα και την κυριαρχία. Το 1843, οι Μαορί άρχισαν ένοπλο αγώνα κατά των Βρετανών αποικιοκρατών που έγινε γνωστός και έμεινε στην ιστορία ως ο Πόλεμος Μαορί.

Ο πυρετός του χρυσού άρχισε να ανεβαίνει στη Νότια Νήσο, με αποτέλεσμα να ωθήσει πολλούς χρυσοθήρες να μεταναστεύσουν σ' αυτή «νέα χώρα και μοιραίως ο πληθυσμός διπλασιάστηκε, ενώ η αρπαγή της γης από τους έρημους, τους νικημένους Μαορί, ήταν πια στην ημερήσια διάταξη. Αυτά τα αχανή κομμάτια γης έγιναν φάρμες εκτροφής προβάτων που το 1871 έφταναν να διαθέτουν 10 εκατομμύρια πρόβατα. Το 1893 δόθηκε δικαίωμα ψήφου σε όλους τους κατοίκους, καθιερώθηκε το κατώτατο μειώθηκε η εβδομαδιαία απασχόληση και άρχισε η χορήγηση των συντάξεων. Στα 1907, έτσι συνοπτικά θα πούμε, η ΝΖ έγινε αυτοκυβερνώμενη κτήση, στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο αγωνίστηκε στο πλευρό της Μεγάλης Βρετανίας, μα με το πέρασμα του χρόνου οι στενοί δεσμοί με τη Γηραιά Αλβιόνα εξασθένησαν παρ' όλο που πάντα η τελευταία ασκεί επιρροή.

Η Νέα Ζηλανδία έχει υποτροπικό θαλάσσιο κλίμα, που γίνεται εύκρατο στις ακραίες νοτιότερες περιοχές. Η μέση θερμοκρασία του Ιουλίου είναι 12 βαθμοί Κελσίου, ενώ τον Γενάρη που έχουν καλοκαίρι φτάνει στις 19 βαθμούς Κελσίου. Ολο το χρόνο πέφτουν ασταμάτητα βροχές ενώ το χιόνι βρίσκεται μόνο στα ορεινά. Οι μεγαλύτεροι παγετώνες είναι οι Τάσμαν, Φραγκίσκου Ιωσήφ και Φοξ. Οι ποταμοί και οι λίμνες που πηγάζουν από τα βουνά αποτελούν σημαντική πηγή υδροηλεκτρικής ενέργειας. Ο μεγαλύτερος ποταμός είναι ο Ουαϊκάτο και η μεγάλη λίμνη ονομάζεται Ταουπό. Οσο για τα εδάφη και τη βλάστηση καλύπτονται από ένα κίτρινο χώμα, ενώ οι πεδιάδες του Καντέρμπουρι από γόνιμα μαυροχώματα, και οι λεκάνες της Νότας Νήσου από καστανόχωμα. Σε ποσοστό πάνω από 75% η πανίδα είναι ενδημική και επικρατούν τα πολυετή αλλά και αειθαλή φυτά. Οσο για την πανίδα ο ζωικός κόσμος της Νέας Ζηλανδίας είναι ο αρχαιότερος της Γης. Τα μόνα θηλαστικά είναι οι ποντικοί, τα σκυλιά και νυχτερίδες, ενώ δυστυχώς μεγάλοι πληθυσμοί ζώων έχουν εξαφανιστεί από το ανελέητο ανθρώπινο κυνήγι. Οι προστατευόμενες περιοχές είναι τα εθνικά πάρκα. Το μεγαλύτερο είναι το Φιορντλάντ, στη Νότια Νήσο.

Διαβάζουμε τις λιγοστές φράσεις που μου γράφει η φίλη που βρίσκεται εκεί. «Είναι υπέροχα. Θα ήθελα να ήσουν εδώ». Και εγώ θα το ήθελα, σκέφτομαι, ενώ στα αυτιά, εντελώς απροσδόκητα μου ηχεί το τραγουδάκι που μου ψιθύριζε η καλλίφωνη μάνα μου, όταν ήμουνα μικρή, ήσυχη, αθώα και καλή, τότε: «Θα σε πάρω να φύγουμε, σ' άλλη γη σ' άλλα μέρη, που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δε μας ξέρει...».

Θα ήθελα να ξαναγινόμουν μικρή; αναρωτιέμαι. Δύσκολη η απάντηση. Ισως για λίγο, μονάχα για να ξανακούσω εκ του φυσικού τη λατρεμένη αυτή φωνή που τόσο μου λείπει και ακόμη για να μη μου φαίνεται η Νέα Ζηλανδία τόσο μακρινή.