Με εκπληκτικό, ασυνήθιστο και, φυσικά, εξαιρετικό ποιητικό τρόπο, η αγαπημένη μας ποιήτρια, η Κική Δημουλά, στη νέα της συλλογή «Ηχος απομακρύνσεων» (εκδόσεις «Κέδρος»), σημαδεύει τον αναγνώστη και πετυχαίνει με την πρώτη το στόχο της: Την καρδιά. Πονάει η πληγή, που ναι μεν έχει πάψει να αιμορραγεί αλλά που είναι σε πολεμική ετοιμότητα αίμα να στάξει, που είναι συνεχώς σε επιφυλακή, περιμένοντας την πρώτη ευκαιρία για να εκραγεί. Μια φλογερή "Αίτνα" κρύβουμε επιμελώς, στο αριστερό μέρος του στέρνου μας, μια «Αίτνα» αυτοκαταστροφική που αλίμονο όλη τη λάβα της τη ρίχνει μέσα της. Πάνω της... Πέστε μας ειλικρινά, ποιος από εμάς δεν έχει ακούσει αυτό το προσβλητικό, το αναβλητικό, το τραγικά αδιάφορο "τα λέμε άλλη φορά" να προφέρεται από χείλη αγαπημένα; Και όσοι από εμάς ηρέμησαν με τον τίτλο του ποιήματος «Ανευ σημασίας», είναι τυχεροί. Μια ειρωνική διάθεση με γεύση πικραμύγδαλου εμπεριέχεται σ' αυτές τις λέξεις. Δεν το διέκριναν;